στάδιο Λουζνίκι της Μόσχας. Η Γαλλία είναι για δεύτερη φορά στα ουράνια, μετά την δίκαιη επικράτησή της με 4-2 επί της Κροατίας, στο τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου 2018.
Οι τρικολόρ έραψαν το δεύτερο αστέρι στην εθνική τους φανέλα και τώρα μπορούν να καυχιούνται, ότι είναι ανάμεσα στις πέντε κορυφαίες ομάδες στον πλανήτη, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μετά την παρέα του Πλατινί την δεκαετία του 80΄ και την επόμενη χρυσή γενιά των Ζιντάν, Ανρί, Τιράμ - ήρθε το νεανικό σύνολο του Ντεσάν να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας, κατακτώντας το δεύτερο μουντιάλ. Τα ''μιράζ'' έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους και είναι βέβαιο ότι θα πρωταγωνιστούν στις επόμενες διοργανώσεις.
Το τρίπτυχο της φιλοσοφίας του γάλλου τεχνικού ήταν ηρεμία, αυτοσυγκέντρωση και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Μία ομάδα πραγματικό κομπιούτερ στον αγωνιστικό χώρο, ανέβαζε ταχύτητα εκεί που έπρεπε, διαχειρίζονταν τον χρόνο με σχετική άνεση όταν οι καταστάσεις το επέβαλλαν και μία άμυνα που κατά περιόδους λειτουργούσε σεμιναριακά.
Γνωρίζαμε την οξυδέρκεια του Γκριζμάν, την εκρηκτικότητα του Μπαπέ, τον αμυντικό ''βράχο'' Βαράν, τον δυναμικό Πογκμπά και το πολλαπλασιαστή ισχύος στον άξονα Καντέ. Λίγοι όμως γνώριζαν για παράδειγμα τον 22χρονο Μπεντζαμίν Παβάρ, πριν το παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας. Πρόκειται για έναν παίκτη που έδειξε ότι έχει απεριόριστες δυνατότητες, αγωνιζόμενος συνήθως στο δεξί άκρο της άμυνας με αρκετές επιθετικές αρετές. Μπορεί κάλλιστα να αγωνιστεί στο κέντρο της άμυνας ή ακόμη και ως αμυντικός μέσος, εξάλλου και το Ζανέτι ή τον Καφού, δεν τους ήξερε ο ευρύτερος φίλαθλος κόσμος στην ηλικία των 22 ετών. Ο νεαρός γάλλος έχει όλα τα χρόνια του μπροστά του και με το ταλέντο του, να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους μπακ - χαφ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Στο τέλος θα θέλαμε να εξυμνήσουμε ένα τεράστιο ποδοσφαιριστή, που ως μικρό παιδί πέρασε τις βάρβαρες καταστάσεις ενός πολέμου και μεγάλωσε στα βουνά, στο πλάι ενός βοσκού που είχε για πατέρα. Το σκαρί του είναι μικροκαμωμένο αλλά η ψυχή του, η τεχνική του και η αντίληψη του στον αγωνιστικό χώρο, θυμίζουν γίγαντα. Ναι, ο Λούκα Μόντριτς άξιζε να κλείσει την καριέρα του σε αυτή τη διοργάνωση, με μία προσωπική καταξίωση ως ο πολυτιμότερος παίκτης του Μουντιάλ. Τελικά αυτοί που ψηφίσαν δεν έψαχναν για τον ''λιγότερο κακό'' που συμβαίνει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, αλλά για τον καλύτερο του τουρνουά που ήταν πανάξια ο Κροάτης.
Το παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας ανήκει στο παρελθόν, μακριά από τους ασυναγώνιστους ''τραχανοπλαγιάδες'' που έβλεπαν φαντάσματα για κατάκτηση του. Η Γαλλία παίζει το πιο θεαματικό ποδοσφαίρο του 21ου αιώνα στο επίπεδο των εθνικών ομάδων και δεν είναι ιεροσυλία, αλλά πραγματικότητα.
Τώρα με όλο το σεβασμό, παρακαλώ να τηρηθεί ευλαβικά η παράδοση - παραλαβή του τηλεκοντρόλ, προς τη σύζυγο είτε την πεθερά για τα πιο σκληρά αγόρια....''my govorim'' ή καλύτερα τα λέμωφ!!!
Επιμέλεια: Tommy T.
