(HECTOR GARCIA and FRANCESC MIRALLES)
Η ανθεκτικότητα δεν είναι μόνο η ικανότητα να είμαστε επίμονοι και να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε κάθε στιγμή. Όπως θα δούμε είναι επίσης και μια στάση ζωής που μπορούμε να καλλιεργήσουμε ώστε να παραμένουμε επικεντρωμένοι στο σημαντικότερο του βίου και όχι στο επείγον και να μην παρασυρόμαστε από αρνητικά συναισθήματα.
Αργά ή γρήγορα όλοι αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες στιγμές, όμως ο τρόπος με τον οποίο παλεύουμε τις στιγμές αυτές μπορεί να συνεπάγεται μια μεγάλη διαφορά στην ποιότητα της ζωής μας.
Το να εκπαιδεύσουμε το μυαλό και να προστατέψουμε το σώμα και την ψυχική μας κατάσταση είναι θεμελιώδη για την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων της ζωής.
“Επτά φορές κι αν πέσεις, οκτώ να σηκωθείς”
ΙΑΠΩΝΙΚΟ ΡΗΤΟ
Η ανθεκτικότητα είναι η ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε αντιξοότητες.
Όσο πιο ανθεκτικοί είμαστε, τόσο ευκολότερα θα σηκωνόμαστε και θα ξαναβρίσκουμε το νόημα της ζωής μας.
Ο ανθεκτικός ξέρει να παραμένει επικεντρωμένος στους στόχους του, στο σημαντικό, χωρίς να αφήνεται στην αποθάρρυνση. Η δύναμή του προέρχεται από την ευλυγισία, από το ότι ξέρει να προσαρμόζεται στις αλλαγές και στα χτυπήματα της μοίρας.
Επικεντρώνεται στους παράγοντες των οποίων έχει τον έλεγχο, χωρίς να ανησυχεί για πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει.
Ο Σιντάρτα Γκαουτάμα, ο Βούδας, γεννήθηκε ως πρίγκιπας του Καπιλαβάστου, μέσα στην πολυτέλεια και ζώντας σε παλάτι. Στα δεκάξι του παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο.
Ωστόσο, τα πλούτη και η οικογένεια δεν τον ικανοποιούσαν και ο Σιντάρτα, στα είκοσι εννιά του, αποφάσισε να δοκιμάσει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής κι έφυγε από το παλάτι για να ζήσει τη ζωή του ασκητή. Αλλά ούτε ο ασκητισμός τον ικανοποίησε.
Δεν βρήκε σ’ αυτόν την ευτυχία και την ευδαιμονία που αναζητούσε. Ούτε τα πλούτη ούτε ο ακραίος ασκητισμός τον βοήθησαν.
Αντιλήφθηκε ότι ο σοφός άνθρωπος δεν πρέπει να περιφρονεί τις ηδονές.
Μπορεί να ζει με αυτές, αλλά πρέπει να έχει συνείδηση κάθε στιγμή πόσο εύκολο είναι να γίνει σκλάβος τους.
Ο Ζήνων ο Κιτιεύς άρχισε την εκπαίδευσή του στη σχολή των κυνικών.
Οι κυνικοί ακολουθούσαν έναν ασκητικό τρόπο ζωής, αφήνοντας στην άκρη κάθε είδους επίγεια ηδονή. Ζούσαν στους δρόμους και το μοναδικό πράγμα που είχαν ήταν τα ρούχα που φορούσαν.
Βλέποντας ότι ο κυνισμός δεν του έφερνε ψυχική ευδαιμονία, ο Ζήνων τον εγκατέλειψε και ίδρυσε τη σχολή των στωικών.
Η φιλοσοφία του ξεκίνησε με την παραδοχή ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στην απόλαυση των ηδονών της ζωής, πάντα κι εφόσον δε μας κατακυριεύουν όταν τις απολαμβάνουμε.
Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε έτοιμοι ότι κάθε ηδονή θα εξαφανιστεί.
Σκοπός δεν είναι να αποκλείσουμε κάθε συναίσθημα και ηδονή από τη ζωή μας (κυνισμός), μα ν’ αποκλείσουμε μόνο τα αρνητικά συναισθήματα.
Από την ίδρυσή τους, ένας από τους στόχους τόσο του βουδισμού όσο και του στωικισμού είναι ο έλεγχος των ηδονών, των επιθυμιών και των συναισθημάτων.
Παρόλο που οι δύο φιλοσοφίες είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, έχουν ως κοινό στόχο να περιορίσουν το εγώ μας και να ελέγξουν τα αρνητικά συναισθήματα.
Τόσο ο στωικισμός όσο και ο βουδισμός κατά βάθος είναι μεθοδολογίες για την “μελέτη της ευδαιμονίας”.
Κατά τον στωικισμό, οι επιθυμίες και οι ηδονές δεν είναι το πρόβλημα. Μπορούμε να τις απολαμβάνουμε πάντα κι εφόσον δεν μας κατακυριεύουν.
Για τους στωικούς, όσοι καταφέρνουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους είναι άτομα ενάρετα.
Πηγή
