Με λένε Άννα και είμαι 45 ετών. Ζω στην Αθήνα και έχω μια κορούλα 10 ετών...
Ο λόγος που σάς γράφω έχει να κάνει με μια τραυματική εμπειρία που έζησα πρόσφατα. Ο άντρας μου, δυστυχώς, επειδή πίνει είναι βίαιος.
Τις περισσότερες φορές η βία είναι λεκτική αλλά κάποιες άλλες το χέρι του είναι τόσο βαρύ που αφήνει για εβδομάδες σημάδια επάνω μου. Την περασμένη Παρασκευή, ήταν μια από τις βραδιές κόλαση.
Γύρισε ο σύζυγός μου πιωμένος και με πολύ κακή διάθεση. Άρχισε να με βρίζει και να προσπαθεί να σπάσει όσα έβρισκε γύρω του.
Για να μην μακρηγορώ ξέρω καλά πως φταίω και δε θα ήθελα στην παρούσα εξομολόγηση να επεκταθώ σε αυτό. Εκείνο το βράδυ όμως έμελλε να είναι μια νύχτα που θα μείνει δια παντός χαραγμένη μέσα μου. Μέσα σε όλα τα δυσάρεστα της βραδιάς προστέθηκε, ως “κερασάκι στην τούρτα” και ένα σαββατοκύριακο στο κρατητήριο.
Θα μου πείτε πώς συνέβη. Η κακιά στιγμή δε θέλει χρόνο,ούτε και σε προειδοποιεί.Έρχεται η ώρα που ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και το απόστημα σπάει.
Έτσι και έγινε το συγκεκριμένο βράδυ.
Η μητέρα μου γνωρίζοντας την κατάσταση που αντιμετωπίζω προσπαθεί με τον τρόπο της να μου δίνει κουράγιο. Παίρνει συχνά την κορούλα μου να περνάει τα Σαββατοκύριακα μαζί της.
Ο άντρας μου, σημειωτέον, δουλεύει νυχθημερόν και τις Παρασκευές αρκετές φορές πηγαίνει με συναδέλφους του για μπύρες.
Η μια φέρνει την άλλη και γυρνάει ξημερώματα ως θηρίο στο κλουβί.
Η δικαιολογία που έχει αυτόν τον εκνευρισμό είναι η πιτσαρία που ανοίξαμε πριν λίγους μήνες.
Δυστυχώς δεν έχει άδεια και έχουμε επί μήνες μπλέξει με τη γραφειοκρατία. Τα πολλαπλά οικονομικά ανοίγματα, το χρέος στην τράπεζα και βέβαια το άγχος για το “αύριο” τον έχουν διαλύσει. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί και δικαιολογία να είναι κακός μαζί μου…
Ας έρθω στην μοιραία νύχτα…
Μετά από ξύλο και εκατοντάδες βρισιές κατάφερα να διαφύγω και να αρπάξω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και να φύγω κυριολεκτικά από του χάρου τα χέρια.
Ο άντρας μου ήταν κυριολεκτικά σε παροξυσμό…
Το πώς γλίτωσα ένα Θεός το ξέρει. Μέσα στον πανικό δεν πήρα καν την τσάντα μου. Μόνο το κινητό μου και το κλειδί του αυτοκινήτου. Σαν τρελή και με το νυχτικό κατέβηκα και μπήκα στο αμάξι. Προσπαθώντας να γλιτώσω άρχισα να τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Στόχος μου να ζητήσω καταφύγιο στην κουμπάρα μου, αφού περάσω από το σπίτι της μητέρας μου για να πάρω το παιδί. Να σημειωθεί πως εμείς μένουμε στο Παγκράτι και η μητέρα μου στη Νίκαια. Η δε κουμπάρα μου στο Πασαλιμάνι. Καταλαβαίνετε διαδρομές.
Οδηγούσα σαν τρελή ενώ τα μάτια μου έτσουζαν από τα δάκρυα. Ήμουν τρομαγμένη, πονεμένη και δαρμένη. Επιπλέον πάνω στα νεύρα του ο σύζυγός μου είπε πως θα διεκδικήσει το παιδί και θα εξαφανιστεί. Η ψυχή μου ήταν ένα κουβάρι. Μπλεγμένα συναισθήματα τρόμου, πανικού και πικρίας για όσα άφησα να συμβούν και όσα έπονται.
Τρέχοντας όπως σάς είπα σαν μανιακή πέρασα με κόκκινο και ταχύτητα ένα φανάρι.
Η ατυχία μου ήταν πως λίγο πιο κάτω ήταν το αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας και ένα περιπολικό είχε βγει για περίπολο.
Με κυνήγησαν αφού άναψαν τη σειρήνα και λίγα μέτρα πιο κάτω αφού με σταμάτησαν με ανάγκασαν να σταματήσω για έλεγχο. Όταν με είδαν οι άνθρωποι προφανώς τρόμαξαν. Είδα στιγμιαία τα μάτια τους, γουρλωμένα από την έκπληξη, να με επεξεργάζονται.
Μου ζήτησαν δίπλωμα και όλα τα έγγραφα πιστοποίησης μου. Δεν είχα τίποτα! Όπως σάς είπα είχα διαφύγει σαν παλαβή.
Όπως ήταν λογικό μου ζήτησαν να παρκάρω το αυτοκίνητο και να τους ακολουθήσω στο τμήμα.
Ήταν Παρασκευή 3 το πρωί.
Πού να βρεις δικηγόρο, πού και σε ποιον να απευθυνθείς. Ο αστυνομικός υπηρεσίας είναι αλήθεια μου φέρθηκε πολύ καλά. Ζήτησε να μου φέρουν κάτι για να σκεπαστώ και αφού μου έφεραν ένα ποτήρι νερό με άφησαν να ηρεμήσω για να μου πάρουν κατάθεση.
Αφού ολοκληρώθηκαν όλα τα διαδικαστικά αναγκαστικά μου εξήγησαν πως έπρεπε να περάσω όλο το Σαββατοκύριακο στο κρατητήριο. Η εμπειρία ήταν τραγική. Η αλήθεια είναι πως είμαι έντιμη πολίτης και ποτέ δεν απασχόλησα τις αρχές. Εν αντιθέσει με το βίαιο άντρα μου εγώ είμαι αμνός του Θεού..
Στο αστυνομικό τμήμα μου φέρθηκαν καλά. Μάλλον γιατί με συμπόνεσαν. Ήταν μάλιστα και η στιγμή που μετά τον τρόμο μπόρεσα να συνθέσω όλα τα κομμάτια του παζλ και να πάρω τις αποφάσεις μου.
Όταν τη Δευτέρα με επισκέφτηκε δικηγόρος μαζί με τη μητέρα μου ήμουν αποφασισμένη να σπάσω τα δεσμά του γάμου, του εκφοβισμού, του ξύλου και των απειλών.
Μια εβδομάδα μετά σάς γράφω την ιστορία μου μόνο και μόνο για να σάς πω πως δεν μετάνιωσα για όσα δεινά πέρασα. Είναι μια εμπειρία που με πόνεσε αλλά το κρατητήριο ήταν η αφορμή να ρίξω μπουνιά στο μαχαίρι.
Η αφετηρία να ταξινομήσω τις σκέψεις μου και να δω πως βουλιάζω σε ένα πάτο δίχως τέλος…
Εκ κατακλείδι το κρατητήριο ήταν η απαρχή της αναγέννησης μου…
