συμμαθητές τους στο λύκειο Rydell κατέκτησαν τις εφηβικές καρδιές σε όλο τον κόσμο, και το μιούζικαλ «Grease» δεν έχει παλιώσει.
Ο σκηνοθέτης Ράνταλ Κλάιζερ δεν ξεχνά την επιρροή που είχε η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία όταν προβλήθηκε στις αίθουσες και έγινε ένα κλασικό μιούζικαλ του Χόλιγουντ. «Πιστεύαμε ότι θα άρεσε στο εφηβικό κοινό για ένα καλοκαίρι που θα προβαλλόταν ή και δύο, αλλά ουδέποτε φανταζόμασταν ότι 40 χρόνια μετά θα υπήρχε αυτή η απίστευτη απήχηση σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις ηλικίες», εξήγησε ο σκηνοθέτης στο AFP.
Σε διασκευή ενός πετυχημένου μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ που αναφερόταν στους έρωτες των μαθητών ενός αμερικάνικου λυκείου τη δεκαετία του 1950, το «Grease» γυρίστηκε μέσα σε δύο μήνες στο Λος ‘Αντζελες, στοίχισε σχεδόν 6 εκατομμύρια δολάρια και –όπως πολλές ταινίες που έμειναν στην ιστορία– αρχικά είχε δεχθεί σκληρή κριτική.
Η ταινία αποκόμισε σχεδόν 400 εκατομμύρια δολάρια από την προβολή της στις αίθουσες και κατείχε τον τίτλο του κινηματογραφικού μιούζικαλ με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών μέχρι που προβλήθηκε το «Mamma Mia!» 30 χρόνια αργότερα.
‘Οταν ο Κλάιζερ επέλεξε το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του, ο Τζον Τραβόλτα είχε ήδη γυρίσει το «Saturday Night Fever» («Πυρετός το Σαββατόβραδο») που δεν είχε προβληθεί ακόμη και ήταν γνωστός ως το όμορφο παλικάρι που έπαιζε στην κωμική σειρά «Welcome Back, Kotter» του δικτύου ABC.
Από την πλευρά της, η Αγγλο-αυστραλέζα Ολίβια Νιούτον-Τζον ήταν μια σούπερσταρ της ποπ μουσικής.
«Και οι δύο μας, ο Τζον και εγώ, θέλαμε την Ολίβια αλλά αυτή ήταν διστακτική γιατί είχε ήδη γυρίσει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που δεν είχε πάει πολύ καλά στην Αγγλία» και καθώς πλησίαζε στα 30 θεωρούσε ότι ήταν υπερβολικά μεγάλη για να υποδυθεί το κορίτσι του Τραβόλτα, που ήταν πέντε χρόνια μικρότερός της», θυμάται ο σκηνοθέτης.
«Η Ολίβια Νιούτον-Τζον ζήτησε να γίνουν πολλά δοκιμαστικά για να εξακριβωθεί αν ήταν κατάλληλη για τον ρόλο, και το κάναμε. Ο Τζον και εγώ της συμπεριφερόμασταν σαν να ήταν η μικρή μας αδελφή, πάντα την ενθαρρύναμε, και αυτό λειτούργησε».
Ο Τραβόλτα και η Νιούτον-Τζον διατήρησαν στενή φιλία με την πάροδο των ετών, παίζοντας ακόμη μαζί στην ταινία «Two of a Kind» («Δύο και μοναδικοί», 1983) και ηχογράφησαν έναν χριστουγεννιάτικο δίσκο το 2012. Ο ένας στήριξε τον άλλο στις δοκιμασίες της ζωής, κυρίως στον θάνατο του γιου του Τραβόλτα το 2009 ή στην υποτροπή του καρκίνου της Ολίβια πέρυσι μετά μια πρώτη μάχη κατά της νόσου τη δεκαετία του 1990.
Ο Ράνταλ Κλάιζερ είπε ότι όλα αυτά τα χρόνια συναντιόταν με τους δύο σταρ χωριστά. Οι τρεις τους θα βρεθούν μαζί για πρώτη φορά μετά την κυκλοφορία του «Grease» στον εορτασμό για την επέτειό της τον προσεχή μήνα στο Λος ‘Αντζελες στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών.
Ο σκηνοθέτης γύρισε και άλλες ταινίες μετά το «Grease», όπως το «Flight of the Navigator» (1986), καμιά όμως δεν είχε την επιτυχία του μιούζικαλ. Ο ίδιος απομακρύνθηκε από την κινηματογραφική βιομηχανία τη δεκαετία του 1990.
Ο Κλάιζερ πιστεύει ότι η μακροβιότητα της ταινίας εξηγείται από την οικουμενική θεματολογία της, την αλχημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών της, τη νοσταλγία της δεκαετίας του 1950, των μαθητικών χρόνων στο λύκειο και της ξέγνοιαστης εκείνης εποχής «όπου δεν υπήρχαν επιθέσεις ούτε περιστατικά με πυροβολισμούς». Για τον σκηνοθέτη, το Grease απέχει μακράν από το να είναι μια τέλεια ταινία αλλά «νομίζω ότι οι ατέλειές του αποτελούν μέρος της γοητείας του».
Πηγή
