ταυτόχρονα ο σπουδαιότερος καταλύτης για την εξέλιξή μου. Αν και μπορώ να δω ότι ήταν η έμπνευση που χρειαζόμουν ώστε να μπορώ να εξελιχθώ, δεν μπορώ παρά να νιώθω πικρία. Αλλά αυτό που με εκπλήσσει δεν είναι ο θυμός μου προς αυτόν, αλλά ο θυμός προς τον εαυτό μου. Και υπάρχει επεξήγηση.
Οι καταστροφικές σχέσεις δεν είναι τίποτα καινούριο για εμένα. Το παρελθόν μου είναι γεμάτο περίπλοκες, εξαρτημένες και τρελές γνωριμίες. Για να μπορέσω να τις αντιμετωπίσω, κατηγορούσα τους συντρόφους μου, τον εαυτό μου και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, πίστευα ότι βρήκα την απάντηση στη θεραπεία ζεύγους. Είχα άδικο όμως.
Σαν εθισμένη στη διαδικασία αυτοβοήθειας, άρχισα να ψάχνω με λεπτομέρεια όσα μπορούσα να βρω για τη φιλοσοφία αυτού που ήλπιζα ότι θα σώσει τη σχέση μου. Παρακολούθησα μια ενδιαφέρουσα ομιλία λοιπόν. Ο ομιλητής μάς μίλησε για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας τις σχέσεις μας. Ακούστηκε ενδιαφέρον, οπότε συνέχισα να ακούω. Συνέχισε, εξηγώντας πώς προσπαθούμε να συνδεθούμε με τους άλλους, ώστε να βιώσουμε μια γεύση χαράς και αγάπης σαν αυτή που λαμβάναμε από τους πρώτους φροντιστές/ κηδεμόνες/ γονείς μας. Αυτή η σύνδεση είναι η βαθύτερη επιθυμία μας και η απώλειά της ο μεγαλύτερος φόβος μας.
Και ξαφνικά, το κατάλαβα. Ήταν ενάντια στη διαίσθησή μου το να εξετάσω τις σχέσεις μου, ώστε να μπορέσω να επουλώσω τις πληγές του παρελθόντος. Ήθελα να συνεχίσω αυτό το μοτίβο; Η πεποίθηση ότι θα βρω χαρά σε μια σχέση, επειδή θα γεμίζει προσωρινά ένα βαθύτερο ζήτημα εγκατάλειψης είναι ο ακριβής λόγος που παρέμεινα εξαρτημένη στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Γύρευα συνεχώς έναν επίδεσμο για να καλύψω την αιμορραγία. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, λαχταρώ το συναίσθημα της ασφάλειας. Είτε μέσω του αγγίγματος, είτε μέσω των λέξεων, η επιβεβαίωση ότι αξίζω λειτουργούσε σαν φάρμακο. Κι εγώ ήμουν εθισμένη.
Οπότε δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι στη θεραπεία ζεύγους, όταν ο ψυχοθεραπευτής εξήγησε στον τότε φίλο μου ότι έπρεπε να πει πως με «άκουγε» και ότι τα συναισθήματά μου δεν ήταν παρανοϊκά, ένιωσα ότι είχα επιτέλους νικήσει. Αλλά αυτή η νίκη ήταν σύντομη. Στην πραγματικότητα, ένιωθα πιο στεναχωρημένη. Γιατί τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό. Γιατί μετά από λίγο άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν τον χρειαζόμουν να επικυρώσει τα συναισθήματά μου. Το γεγονός ότι τον χρειαζόμουν γι’ αυτό ήταν το λάθος που υπήρχε στη σχέση και για τους δυο μας. Είτε ο άλλος το βλέπει, είτε δεν το βλέπει, έχω το δικαίωμα να νιώθω όπως νιώθω.
Φαίνεται τελικά ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να θέλετε ο/η σύντροφός σας να σας καταλάβει και στο να θέλετε να επικυρώνει τα συναισθήματά σας. Για χρόνια, ήθελα οι άλλοι να επιβεβαιώνουν ότι τα συναισθήματά μου ήταν εντάξει, ήταν φυσιολογικά. Όταν δίνετε στους άλλους τη δύναμη να σας ορίζουν, τότε τους δίνετε επίσης τη δύναμη να σας ελέγχουν.
Και τελικά, η πεποίθηση ότι τα συναισθήματα χρειάζεται να επικυρώνονται για να είναι έγκυρα ήταν η αιτία της εξάρτησής μου. Το συμπέρασμα είναι το εξής: Αν δεν πιστεύετε ότι τα συναισθήματά σας είναι αυθεντικά, αληθινά και φυσιολογικά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ο/η σύντροφός σας για να αλλάξει αυτή την πεποίθηση. Ό,τι κι αν κάνει, θα έρθει δεύτερο σε σχέση με το να τιμήσετε εσείς οι ίδια αυτά που νιώθετε.
Εστιάζοντας στην ανικανότητα του/της συντρόφου σας να καταλάβει, το μόνο που θα δημιουργήσετε είναι ένα βαθύτερο κενό. Όλη εκείνη η αρνητικότητα δημιουργεί άγχος, μπλοκάρει την εξέλιξη, τη δύναμη και την ανθεκτικότητά σας. Εξάλλου, ο/η σύντροφός σας δεν πρόκειται να επουλώσει τις παλιές σας πληγές. Μόνο εσείς μπορείτε.
Amita Patel, life coach
Πηγή
