Από την Κίκα Α. Ρόκα
Συναντηθήκαμε στο Bowling Center του Πειραιά, κοντά στο Βεάκειο Θέατρο όπου, την...Τρίτη 28 Αυγούστου, η Άντζελα Δημητρίου θα γιορτάσει τα 40 χρόνια της στο τραγούδι με μια μεγάλη συναυλία στην οποία θα πλαισιωθεί από 13μελή ορχήστρα και φίλους - συνεργάτες της καλλιτέχνες.
Στο πλαίσιο της συνέντευξης που θα διαβάσετε παρακάτω, η Άντζελα Δημητρίουκάνει έναν γενικό απολογισμό της 40χρονης πορείας της, αποκαλύπτει τι της έχει λείψει, μιλά για το τραγούδι σήμερα, τις διαφορές του με το «χθες», τις συνεργασίες της με σημαντικά ονόματα του χώρου, το «εθνικό» μας όργανο και το επόμενο δισκογραφικό της βήμα, όπου θα συμπεριλάβει και μια συνεργασία - έκπληξη με τον Σταμάτη Κραουνάκη.
Ο λόγος στην Άντζελα Δημητρίου:
Κ. Δημητρίου, είχατε γενέθλια πριν λίγες μέρες, στις 18 του μήνα. Πώς νιώθετε;
Πάρα πολύ ωραία. Ένας χρόνος έρχεται, ένας χρόνος φεύγει, όλα καλά κι αισθάνομαι πολύ ωραία.
Υπάρχει ένα 45άρι που κυκλοφόρησε το 1979 και πρέπει να είναι τα πρώτα σας τραγούδια. Μιλήστε μου για το ξεκίνημά σας στη δισκογραφία & τα τραγούδια αυτά.
Το ξεκίνημά μου έγινε από τον Μίλτο Λαζογιώργο & τον Μάνο Κουφιανάκη. Με πήγαν σε κάποιο συνθέτη και μ’ άκουσε. Του άρεσα πάρα πολύ, μπήκαμε στο στούντιο κι έκανα το «Θα σε περιμένω πάλι» & το «Μέσα στον καημό μου». Ζεϊμπέκικο το ένα, μπαλάντα το άλλο. Ήταν τα πρώτα μου τραγούδια.
Αυτά επανεκδόθηκαν αργότερα σε μεγάλο δίσκο;
Όχι, ποτέ. Ήταν το πρώτο μου μικρό 45ρι!
Άρα είναι και μάλλον σπάνιο σήμερα.
Ναι!
Μετά κάνατε κι άλλα δύο, αν δεν κάνω λάθος.
Με τον Τάκη Μουσαφίρη κάναμε άλλα δυο, τα «Από Μένα Για Σένα» & «Ποιο Παράπονο Ποιο» και το 1980 έκανα τον πρώτο μου μεγάλο δίσκο, το πρώτο μου LP, με τίτλο «Γιατί να ‘ρθεις αργά», μέσα στο οποίο συμπεριλήφθηκε και το «Ας ήταν να μπορώ» του Μιχάλη Αρχοντίδη, με το οποίο συμμετείχα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ως τραγουδίστρια, ωστόσο, είχατε ξεκινήσει να δουλεύετε νωρίτερα, πριν να μπείτε στη δισκογραφία.
Νωρίτερα, ναι. Με Τσιτσάνη & Μπέλλου, με Μανώλη Αγγελόπουλο - Γιώτα Γιάννα, με Γαβαλά - Ρία Κούρτη… Με πάρα πολλούς, πριν ακόμα κάνω δισκογραφία.
Τι θυμάστε απ’ όλους αυτούς, που είναι ονόματα τα οποία εξακολουθούν να «γοητεύουν» και σήμερα;
Το κύρος τους, την ευγένειά τους, το ντύσιμό τους… Ήξεραν να φερθούν σε έναν καλλιτέχνη στα πρώτα του βήματα, να τον βοηθήσουν, να τον συμβουλέψουν…
Πρέπει να ήταν μεγάλα μαθήματα για μια κοπέλα στο ξεκίνημά της…
Βέβαια! Και θυμάμαι και το πολύ ωραίο «άρωμα» που αφήνανε αυτοί οι άνθρωποι όπου περνάγανε. Η Πόλυ Πάνου, η Τζένη Βάνου, η Λίτσα Διαμάντη, η Βίκυ Μοσχολιού… Έζησα με τέτοιες γυναίκες… Η καριέρα μου ήταν, δόξα τω θεώ, πολύ προικισμένη, από πολύ μεγάλες κυρίες. Έτσι κι εγώ έκανα πολύ σωστά τα βήματά μου.
Οι κυρίες αυτές υπήρξαν και τα τραγουδιστικά σας πρότυπα;
Δεν ήταν μόνο αυτό. Όταν ξεκινάς ως μικρή τραγουδίστρια κι έχεις να ανταγωνιστείς μεγαθήρια, οπωσδήποτε μαθαίνεις. Δεν ήταν όπως είναι τώρα, τώρα είναι άλλος ο ανταγωνισμός. Πώς θα γυμναστούμε περισσότερο, πώς θα προσέξουμε πιο πολύ το κορμί μας… Αφαιρούμε τη φωνή. Τότε, ήταν πάνω απ’ όλα η φωνή και μετά όλα τ’ άλλα. Υπήρχε μια διαφορά, δηλαδή, μεγάλη μπορώ να πω.
Εσείς δεν έχετε μπει στη διαδικασία να φροντίσετε τον εαυτό σας κατ’ αυτό τον τρόπο;
Να γυμναστώ και να προσέξω τη διατροφή μου, ναι. Αλλά, αν σου δείξω παλιές φωτογραφίες, ακόμα και πριν να γυμναστώ ήμουν αδύνατη.
Όντας γυναίκα, σε χώρους που ειδικά παλαιότερα, μπορεί να ήταν και επικίνδυνοι, νιώσατε ποτέ να φοβάστε;
Επίτρεψέ μου να σου πω πως όταν κάνεις καλές παρέες, δεν φοβάσαι ποτέ. Όταν κάνεις κακές παρέες φοβάσαι. Εμένα οι παρέες μου ήταν πάντα πολύ καλές και πολύ αγνές, άρα δεν είχα, ούτε έχω κάτι να φοβάμαι.
Μπορεί να υπάρξει αγνή φιλία στο χώρο σας;
Βεβαίως, γιατί όχι. Δεν έχω κάτι να πειράξω, αντίθετα έχω να προσφέρω, στον οποιοδήποτε συνάδελφο. Δεν θα τον ζηλέψω, δεν θα τον μειώσω, ούτε θα του πάρω κάτι, έχω μόνο να του προσφέρω.
Αυτή είναι, δηλαδή, η θέση σας και σήμερα, απέναντι στα νέα παιδιά;
Βέβαια! Έτσι πρέπει να σκέφτονται κι αυτά.
Ποια ήταν τα ακούσματά σας;
Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, άκουσα διάφορα πράγματα. Μ’ αρέσει να ακούω για παράδειγμα Toni Pinelli, Κλειώ Δενάρδου, Βίκυ Λέανδρος, Λάκη Τζορντανέλλι, Δάκη, Πασχάλη, Ρένα Πάντα, Χριστιάνα… τέτοια πράγματα. Στα λαϊκά, τα ακούσματά μου ήταν Γαβαλάς, Καζαντζίδης, Γιώτα Λύδια, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Πέτρος Αναγνωστάκης, Αγγελόπουλος. Υπήρχαν άλλες φωνές παλιά. Άνοιγες το ράδιο και με το πρώτο «α», έλεγες αυτός είναι ο Καζαντζίδης, αυτός είναι ο Αγγελόπουλος, αυτή είναι η Μαρινέλλα.
Δεν υπάρχουν τέτοιες σήμερα;
Τώρα -αν θ’ ανοίξεις το ραδιόφωνο και ακούσεις- πόσο μοιάζουνε μεταξύ τους πολλά πράγματα; Πάρα πολύ, όμως, σε βαθμό να μπερδεύεσαι. Είναι σχεδόν όλοι ίδιοι και όλα επαναλαμβάνονται, ενώ πρέπει να γίνει κάτι διαφορετικό γιατί ο κόσμος βαριέται ν’ ακούει τα ίδια και τα ίδια. Θα τ’ ακούσει για μια ώρα… Μετά θα βαρεθεί, όμως, και θα γυρίσει ξανά στο παλιό, το καλό το κρασί! Το παλιό, καλό κρασί, λοιπόν, πάντα υπάρχει μέσα μας, σ’ ένα κιούπι ή σ’ ένα πιθάρι και περιμένει τον εκλεκτό να το πιεί. Οι αξίες δε χάνονται ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όλα τα άλλα γκρεμίζονται, μπορεί να ξαναχτιστούν, αλλά θα γκρεμιστούν και πάλι.
Έχετε πει πολλά τραγούδια που έγραψαν δεξιοτέχνες του μπουζουκιού. Ας πούμε, στο «Κόκκινο της φωτιάς» συναντάμε Χρήστο Νικολόπουλο, Θανάση Πολυκανδριώτη, Παναγιώτη Στεργίου & Ανδρέα Μέξα. Ποια η θέση σας για την άποψη πως επιχειρείται η εξαφάνιση του μπουζουκιού απ’ τα ραδιόφωνα;
Είναι μόδα. Να βάζουμε πολλές κιθάρες, πολλά βιολιά και να πετάξουμε τελείως το μπουζούκι. Την ίδια ώρα οι ξένοι, βάζουν μπουζούκι. Στο Ισραήλ, στην Τουρκία… Το μπουζούκι και το σάζι είναι τα πρώτα όργανα που θα βάλουν σ’ ένα τραγούδι. Εμείς πάμε να καταργήσουμε τι; Ένα ελληνικό όργανο; Δεν γίνεται, το μπουζούκι πρέπει να υπάρχει. Είμαστε λαϊκοί τραγουδιστές, όσοι είναι μοντέρνοι ας μην το βάζουν. Και να προσθέσω πως ήταν πολύ μεγάλη μου τιμή και χαρά που μπόρεσα να συνεργαστώ με έναν πολύ μεγάλο μπουζουξή, γιατί ο Νικολόπουλος είναι σπουδαίος.
Το τραγούδι «Ομόνοια» που σας έδωσε με στίχους του Πάνου Φαλάρα, πρέπει να πω ότι με εντυπωσίασε με την επικαιρότητα των στίχων του, κι ας το γράψατε 26 χρόνια πριν.
Ακριβώς! Έχω δουλέψει με πάρα πολύ καλούς δημιουργούς και μουσικούς, δόξα τω θεώ.
Αυτή η μεγάλη δημοφιλία που έχετε στο εξωτερικό, πού νομίζετε ότι οφείλεται;
Νομίζω οφείλεται στο ταμπεραμέντο μου. Μου λένε όλοι ότι είμαι μεσογειακή γυναίκα. Όταν σ’ αγαπάνε στην Τουρκία και στην Αραβία τόσο, που παίρνεις εξαπλό πλατινένιο και πενταπλό χρυσό… Αυτό που κάναμε με τον Amr Diab δε νομίζω ότι έχει ξαναγίνει και ήταν κάτι πολύ προχωρημένο για τότε.
Σας πληγώνει αν δε βρίσκετε ευρέως την ίδια απήχηση στην ίδια σας τη χώρα;
Δε με πληγώνει καθόλου. Μου είναι αδιάφορο και δε δίνω καμία σημασία. Προχωράμε.
Υπάρχει κάποιος με τον οποίο θα θέλατε να συνεργαστείτε και δεν έχει τύχει ως τώρα;
Έχουμε πει να συνεργαστούμε κάποια στιγμή με τον Σταμάτη Κραουνάκη.
Α, πάρα πολύ μου αρέσει, αγαπώ Σταμάτη.
Κι εγώ, λατρεύω Σταμάτη! Και μάλιστα θα έχουμε κι ένα ζεϊμπέκικο που ετοιμάζεται με το Σταμάτη.
Πείτε μου γι’ αυτό, θα σας ρώταγα για τα επόμενα δισκογραφικά σας, καθώς έχετε καιρό να βγάλετε ολόκληρο δίσκο.
Ετοιμάζουμε με τον Σπύρο Γιατρά -που είναι καταπληκτικός στιχουργός- και τον Πάνο Καπίρη πάρα πολύ ωραία πράγματα, ακόμα δεν έχουμε τελειώσει. Ο Κραουνάκης θα είναι το κερασάκι στην τούρτα μέσα σ’ αυτό. Ο Σταμάτης είναι μια κατηγορία από μόνος του. Κι επιπλέον, λέει τα πράγματα με το όνομά τους και πολύ καλά κάνει.
Μια που αναφερθήκατε νωρίτερα σε φωτογραφίες, υπάρχει μια φωτογραφία σας με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Πού τραβήχτηκε;
Δεν είναι μια, είναι πολλές. Η συνάντησή μας έγινε στο εργοστάσιό του, εκεί που έφτιαχνε το ούζο «Υπάρχω» στη Θεσσαλονίκη, το 1973.
Είχατε κάποιο πλάνο συνεργασίας;
Δυστυχώς, δεν προλάβαμε. Ήταν να κάνουμε κάτι μαζί με το Στέλιο, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε.
Κρίμα γιατί ενδεχομένως θα ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Σίγουρα θα μπορούσε. Όμως συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους. Για μένα ήταν άπιαστο όνειρο να συνεργαστώ με τον Σπανουδάκη, ας πούμε, με τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Αλέξη Παπαδημητρίου, τον Τάκη Μπουγά. Σου λέω τους πιο «έντεχνους», για να μπούμε στους πιο λαϊκούς, όπως ο Νίκος Δουλάμης, ο Νίκος Καρβέλας, ο Χάρης Καλούδης, με τον οποίο κάναμε πολύ μεγάλες επιτυχίες, όπως και με τον Αντώνη Μήτσικα. Φυσικά δε μπορώ να μην αναφέρω τον Θανάση Πολυκανδριώτη, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Φοίβο… Ποιον να πρωτοθυμηθώ, είναι πάρα πολλοί και αξιόλογοι όλοι.
Εκτός από δημιουργούς συνεργαστήκατε και με πολλούς τραγουδιστές.
Βέβαια, τον Φίλιππο Νικολάου, τον Δάκη, τον Λάκη Αλεξάνδρου, τον Γιώργο Κοινούση, τον Γιάννη Φλωρινιώτη, τον Κώστα Καρουσάκη, τον Αντύπα…
Με τον Μητροπάνο έχετε συνεργαστεί;
Βέβαια, Μητροπάνος, Στανίση Γιώργος Σαρρής, ο αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου κι εγώ. Σ’ ένα μαγαζί στην παραλιακή, που τώρα δεν υπάρχει πια, έχουν γκρεμιστεί όλα. Ήταν μαγευτική συνεργασία. Έχω κάνει τον κύκλο μου με όλους τους καλλιτέχνες, δηλαδή, γι’ αυτό και πολλοί είναι καλεσμένοι μου στο Βεάκειο.
Ποιοι θα σας πλαισιώσουν, δηλαδή;
Ο Αντύπας, η Σοφία Βόσσου, ο Στέλιος Διονυσίου, ο Βασίλης Καρράς, ο Δημήτρης Κοντολάζος, ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου και η Ziynet Sali, η οποία έρχεται από την Τουρκία και την ευχαριστώ πολύ που με τιμά με την παρουσία της, γιατί έχουμε κάνει στο παρελθόν μια συνεργασία. Θα είναι και ο Φοίβος Τασόπουλος που του κάνω ένα ειδικό αφιέρωμα εκείνο το βράδυ. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα έχω από κάτω πολλούς καλλιτέχνες που έχω συνεργαστεί κι άλλους που δεν έχω συνεργαστεί. Για μένα είναι πολύ τιμητικό να τους έχω κοντά μου στη γιορτή για τα 40 χρόνια αυτού που κάνω. Ένας λόγος παραπάνω που με τιμάνε για ένα σκοπό, εκτός των 40 χρόνων μου, που είναι η συγκέντρωση χρημάτων για τους πυρόπληκτους. Όλα τα έσοδα θα πάνε σ’ αυτούς.
Προς τιμήν σας αυτό… Έχετε άγχος;
Είχα λίγο άγχος, καθώς είναι η πρώτη φορά που θα τραγουδήσω σ’ ένα τόσο μεγάλο θέατρο, όπως το Βεάκειο. Παλιότερα είχα εμφανιστεί στο Δελφινάριο και κάποια άλλα, τώρα όμως είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Το φαντάζομαι να βγει σαν «παραμύθι». Αυτό που έχει ετοιμάσει ο σκηνοθέτης Γιώργος Λύρας, όπως θα βγει στον κόσμο, δείχνει όλη μου την πορεία, από το ξεκίνημά μου, μέχρι το 2018: τι έχω κάνει, τι έχω προσφέρει, τι έχω τραγουδήσει. Λυπάμαι που δε θα μπορέσω να τους ευχαριστήσω όλους, γιατί είναι πάρα πολλά τα τραγούδια, πολλές οι επιτυχίες. Προσπαθήσαμε, μαζί με τον Γιάννη Κυφωνίδη που είναι ο μαέστρος μου, να κάνουμε το καλύτερο δυνατό.
Τι μπορεί να σας λείπει σήμερα από τη μουσική, μετά από τόσα χρόνια καριέρας;
Αυτό που μου λείπει, κλείνοντας τα μάτια μου και φέρνοντας στο μυαλό μου τα όνειρα που έκανα όταν ξεκίναγα να βγάλω το πρώτο μου μεγάλο βινύλιο, είναι το πικάπ! Ήταν μεγαλείο, ήταν αρχοντιά. Έπαιρνες αυτό το ωραίο πράγμα το στρογγυλό, το έβαζες απάνω με τη βελονίτσα του και τι ωραία που έπαιζε… Ακόμα και ο τρόπος που γράφαμε. Παλιά υπήρχε η μπομπίνα κι έτσι κι έκανες ένα λάθος δε μπορούσε να γυρίσει πίσω να κόψει και να ράψει. Το γράφαμε απ’ την αρχή όλο. Παλιά ήταν πιο αληθινά τα πράγματα. Τώρα έχουν γίνει όλα ψεύτικα. Μ’ έχει κουράσει το ψεύτικο γιατί είμαι της τότε γενιάς… Τι να σου πω άλλο…
Ήτανε 40 χρόνια καλά;
Ήτανε 40 χρόνια καλά και θα είναι άλλα τόσα καλύτερα! Να ‘σαι καλά!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ σας ευχαριστώ και σας περιμένω.
Πηγή
Είχατε κάποιο πλάνο συνεργασίας;
Δυστυχώς, δεν προλάβαμε. Ήταν να κάνουμε κάτι μαζί με το Στέλιο, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε.
Κρίμα γιατί ενδεχομένως θα ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Σίγουρα θα μπορούσε. Όμως συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους. Για μένα ήταν άπιαστο όνειρο να συνεργαστώ με τον Σπανουδάκη, ας πούμε, με τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Αλέξη Παπαδημητρίου, τον Τάκη Μπουγά. Σου λέω τους πιο «έντεχνους», για να μπούμε στους πιο λαϊκούς, όπως ο Νίκος Δουλάμης, ο Νίκος Καρβέλας, ο Χάρης Καλούδης, με τον οποίο κάναμε πολύ μεγάλες επιτυχίες, όπως και με τον Αντώνη Μήτσικα. Φυσικά δε μπορώ να μην αναφέρω τον Θανάση Πολυκανδριώτη, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Φοίβο… Ποιον να πρωτοθυμηθώ, είναι πάρα πολλοί και αξιόλογοι όλοι.
Εκτός από δημιουργούς συνεργαστήκατε και με πολλούς τραγουδιστές.
Βέβαια, τον Φίλιππο Νικολάου, τον Δάκη, τον Λάκη Αλεξάνδρου, τον Γιώργο Κοινούση, τον Γιάννη Φλωρινιώτη, τον Κώστα Καρουσάκη, τον Αντύπα…
Με τον Μητροπάνο έχετε συνεργαστεί;
Βέβαια, Μητροπάνος, Στανίση Γιώργος Σαρρής, ο αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου κι εγώ. Σ’ ένα μαγαζί στην παραλιακή, που τώρα δεν υπάρχει πια, έχουν γκρεμιστεί όλα. Ήταν μαγευτική συνεργασία. Έχω κάνει τον κύκλο μου με όλους τους καλλιτέχνες, δηλαδή, γι’ αυτό και πολλοί είναι καλεσμένοι μου στο Βεάκειο.
Ποιοι θα σας πλαισιώσουν, δηλαδή;
Ο Αντύπας, η Σοφία Βόσσου, ο Στέλιος Διονυσίου, ο Βασίλης Καρράς, ο Δημήτρης Κοντολάζος, ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου και η Ziynet Sali, η οποία έρχεται από την Τουρκία και την ευχαριστώ πολύ που με τιμά με την παρουσία της, γιατί έχουμε κάνει στο παρελθόν μια συνεργασία. Θα είναι και ο Φοίβος Τασόπουλος που του κάνω ένα ειδικό αφιέρωμα εκείνο το βράδυ. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα έχω από κάτω πολλούς καλλιτέχνες που έχω συνεργαστεί κι άλλους που δεν έχω συνεργαστεί. Για μένα είναι πολύ τιμητικό να τους έχω κοντά μου στη γιορτή για τα 40 χρόνια αυτού που κάνω. Ένας λόγος παραπάνω που με τιμάνε για ένα σκοπό, εκτός των 40 χρόνων μου, που είναι η συγκέντρωση χρημάτων για τους πυρόπληκτους. Όλα τα έσοδα θα πάνε σ’ αυτούς.
Προς τιμήν σας αυτό… Έχετε άγχος;
Είχα λίγο άγχος, καθώς είναι η πρώτη φορά που θα τραγουδήσω σ’ ένα τόσο μεγάλο θέατρο, όπως το Βεάκειο. Παλιότερα είχα εμφανιστεί στο Δελφινάριο και κάποια άλλα, τώρα όμως είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Το φαντάζομαι να βγει σαν «παραμύθι». Αυτό που έχει ετοιμάσει ο σκηνοθέτης Γιώργος Λύρας, όπως θα βγει στον κόσμο, δείχνει όλη μου την πορεία, από το ξεκίνημά μου, μέχρι το 2018: τι έχω κάνει, τι έχω προσφέρει, τι έχω τραγουδήσει. Λυπάμαι που δε θα μπορέσω να τους ευχαριστήσω όλους, γιατί είναι πάρα πολλά τα τραγούδια, πολλές οι επιτυχίες. Προσπαθήσαμε, μαζί με τον Γιάννη Κυφωνίδη που είναι ο μαέστρος μου, να κάνουμε το καλύτερο δυνατό.
Τι μπορεί να σας λείπει σήμερα από τη μουσική, μετά από τόσα χρόνια καριέρας;
Αυτό που μου λείπει, κλείνοντας τα μάτια μου και φέρνοντας στο μυαλό μου τα όνειρα που έκανα όταν ξεκίναγα να βγάλω το πρώτο μου μεγάλο βινύλιο, είναι το πικάπ! Ήταν μεγαλείο, ήταν αρχοντιά. Έπαιρνες αυτό το ωραίο πράγμα το στρογγυλό, το έβαζες απάνω με τη βελονίτσα του και τι ωραία που έπαιζε… Ακόμα και ο τρόπος που γράφαμε. Παλιά υπήρχε η μπομπίνα κι έτσι κι έκανες ένα λάθος δε μπορούσε να γυρίσει πίσω να κόψει και να ράψει. Το γράφαμε απ’ την αρχή όλο. Παλιά ήταν πιο αληθινά τα πράγματα. Τώρα έχουν γίνει όλα ψεύτικα. Μ’ έχει κουράσει το ψεύτικο γιατί είμαι της τότε γενιάς… Τι να σου πω άλλο…
Ήτανε 40 χρόνια καλά;
Ήτανε 40 χρόνια καλά και θα είναι άλλα τόσα καλύτερα! Να ‘σαι καλά!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ σας ευχαριστώ και σας περιμένω.
Πηγή
