αντικειμενικές συνθήκες το επιβάλλουν. Πρόκειται για μία στάση ζωής η οποία εν πολλοίς θρέφεται από την κυρίαρχη κουλτούρα, που επιβάλλει στο σύγχρονο άνθρωπο να είναι ανεξάρτητος και αυτόνομος, όποιο κι αν είναι το κόστος.
«Στις ρίζες αυτού του φαινομένου μπορεί να εντοπίσει κανείς την εκπαίδευση, που λάμβαναν επί αιώνες τα νεαρά αγόρια και απαιτούσε από αυτά να τα καταφέρνουν μόνα τους κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες», εξηγεί ο καθηγητής κλινικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, Roberto Pani, ο οποίος συνεχίζοντας προσθέτει: «Σήμερα βέβαια αυτός ο τρόπος διαπαιδαγώγησης έχει επικρατήσει και για τα κορίτσια».
Ο συγκεκριμένος επιστήμων ξεκαθαρίζει ότι αυτή η επιθυμία για αυτονομία είναι σαφώς θετική, καθώς οδηγεί το άτομο στην πραγμάτωση του εαυτού του και των επιθυμιών του. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η προσήλωση σε αυτό το στόχο εκδηλώνεται με την απόλυτη άρνηση οποιασδήποτε βοήθειας ακόμη και όταν οι αντικειμενικοί παράγοντες το επιβάλλουν.
Η άρνηση μπορεί να στραφεί και προς τα αντικείμενα
Αξίζει να σημειωθεί ότι η άρνηση δεν αφορά μόνο αλλά πρόσωπά και μπορεί να επεκταθεί και σε αντικείμενα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα φάρμακα. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις ανθρώπων που δεν ακολουθούν την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή, ελπίζοντας ότι το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του ή ότι θα ξεπεράσουν τον πόνο με τη δύναμη της θέλησής τους.
Ποιο το πραγματικό κίνητρο αυτής της συμπεριφοράς
«Το πραγματικό κίνητρο αυτής της συμπεριφοράς είναι η αποφυγή του “φόβου της εξάρτησης”, που αμφισβητεί ευθέως την ικανότητα του ατόμου να λύνει μόνο τις προβληματικές καταστάσεις, ξεκινώντας από την πιο απλή μέχρι και την πιο περίπλοκη», αναφέρει ο κ. Pani.
Σε ακραίες περιπτώσεις τα άτομα αυτά δεν απευθύνονται σε γιατρούς ή σε άλλους ειδικούς γιατί φοβούνται ότι θα εξαρτηθούν από τους τελευταίους. «Πρόκειται για έναν πολύ διαδεδομένο φόβο ιδιαίτερα όσον αφορά τον τομέα της ψυχολογίας», διευκρινίζει ο ίδιος.
Όσον αφορά τα χαρακτηριστικά των ατόμων που παρουσιάζουν αυτή τη συμπεριφορά, ο καθηγητής ξεκαθαρίζει ότι δεν τίθεται θέμα έλλειψης θάρρους. Ακόμη δεν μιλάμε για άτομα ναρκισσιστικά, που θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους άλλους . Τέλος, στο προφίλ τους προστίθεται, ορισμένες φορές, η μοιρολατρία.
Ποιος μπορεί να βοηθήσει;
Δεδομένου ότι η δυσκολία να ζητηθεί βοήθεια συχνά άπτεται της συναισθηματικής σφαίρας, ο καταλληλότερος ειδικός για να αποταθεί κανείς είναι ο ψυχοθεραπευτής. «Φυσικά, αυτό επιβάλλεται όταν το άτομο παρουσιάζει προβλήματα διάθεσης, όπως καταθλιπτικές και αγχώδεις καταστάσεις, αλλά και όταν δεν αισθάνεται καλά για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει το λόγο» εξηγεί ο ειδικός.
Ωστόσο, ιδιαίτερα βοηθητικό είναι να στραφεί κανείς στον εαυτό του και να θέσει το ερώτημα: «Τι θα συμβεί αν ζητήσω βοήθεια; Θα νιώσω αδύναμος;». Η σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα, σύμφωνα με τον καθηγητή Pani είναι ότι: «η αποδοχή βοήθειας από άλλους δεν μπορεί να καταστρέψει την εικόνα ενός ανεξάρτητου ατόμου. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσει αυτό κάποιος, τόσο το καλύτερο. Διαφορετικά, κινδυνεύει να περάσει μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να αποδείξει στον εαυτό του ότι δεν χρειάζεται κανέναν, καταλήγοντας φυσικά σε μία τρομερή κόπωση».
Πηγή
