Ο θρίαμβος του Ολυμπιακού στον τελικό του Champions League ήταν το 13ο τρόπαιο της...
ελληνικής υδατοσφαίρισης σε συλλογικό επίπεδο. Τα μετάλλια των Εθνικών ομάδων, όχι μόνο από αγόρια αλλά και από κορίτσια, έφτασαν τα 41 με τα ασημένιο ευρωπαϊκό των Γυναικών και το χρυσό παγκόσμιο των Εφήβων.
Στην Ελλάδα που πνίγεται εκεί που πλατσουρίζει στα ρηχά, ένα σπορ του υγρού στίβου επιμένει να μας βγάζει στον αφρό και να σκορπίζει αθλητική υπερηφάνεια. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να μην είναι το πόλο –και επίσημα- εθνικό μας άθλημα; Και τι πρέπει να γίνει ...για να γίνει; Το Documento παραχωρεί το βήμα σε εκείνους που έχουν τις απαντήσεις.
Γράφει ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου
Από βρέφη ζούμε στη θάλασσα
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Είναι φυσιολογικό να βρίσκεται το άθλημά μας πίσω από ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τρίτο ωστόσο σε ιεραρχία, χωρίς να θέλω να προσβάλω το βόλεϊ ή το χάντμπολ. Οι φίλαθλοι στην Ελλάδα είναι πρώτα απ’ όλα οπαδοί. Ωστόσο, το πόλο έχει κάνει άλματα προόδου και φέρνει επιτυχίες εδώ και 20 χρόνια, όχι μόνο σε άνδρες αλλά και γυναίκες.
Σε μία οικογένεια 10.000 ανθρώπων, όπως η δική μας, όποιος έχει ταλέντο θα ξεχωρίσει. Οι γονείς που θα φέρουν τα παιδιά τους θα συναντούσαν ένα περιβάλλον υγιές και με παιδεία, χωρίς αιματηρά επεισόδια. Υπάρχει ακόμα ρομαντισμός και είμαστε μία μεγάλη παρέα. Είμαστε μεσογειακός λαός και μας ταιριάζει το νερό. Από βρέφη, μαθαίνουμε τη θάλασσα.
Το πόλο γυμνάζει το κορμί ομοιόμορφα, αλλά είναι δύσκολο για τον αθλητή. Συνδυάζει ταχύτητα, τεχνική, δύναμη, έκρηξη, αντίληψη. Ο ποδοσφαιριστής που θα μείνει για μία εβδομάδα απροπόνητος χρειάζεται 15 μέρες για να επανέλθει, ενώ ο υδατοσφαιριστής τριπλάσιο χρόνο.
Ομολογώ ότι είναι δύσκολο να κατανοήσει ο τηλεθεατής τις ιδιαιτερότητες ενός αγώνα πόλο, αφού η δράση εξελίσσεται μέσα στο νερό. Επιχειρηματικά, δεν πουλάει ούτε ευνοεί τη διαφήμιση. Αναπόφευκτα, μένουμε αδικημένοι, όπως και άλλα μη τηλεοπτικά αθλήματα. Είμαι υπερήφανος π.χ. για την Άννα Κορακάκη, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται να προβληθεί ιδιαίτερα η σκοποβολή ή η ξιφασκία. Έτσι γίνεται και με εμάς.
Δυστυχώς οι συνεχείς αλλαγές των κανονισμών πολλαπλασιάζουν την ανακατωσούρα και κάνουν το άθλημα πιο δυσνόητο. Φοβάμαι ότι τα πράγματα πάνε στο χειρότερο, αφού δίνεται μεγαλύτερη έμφαση όχι στο τεχνικό σκέλος, αλλά στο κολυμβητικό. Αλλά ποιος χρειάζεται περισσότερους κολυμβητές;
Η προβολή είναι πλέον πιο εύκολη, λόγω του ίντερνετ. Παλαιότερα, ήμασταν στην αφάνεια, παρά τις επιτυχίες. Τώρα τα νέα τρέχουν πιο γρήγορα. Όσο για την καλλιέργεια και την παιδεία των ανθρώπων του πόλο, θα προτιμούσα να μιλήσουν άλλοι για εμάς.
Από τη στιγμή που είμαστε ερασιτέχνες, δίνουμε βάρος παράλληλα στις σπουδές και στα πτυχία. Ο αθλητισμός δεν μπορεί να μας προσφέρει επαγγελματική εξασφάλιση. Μας κάνει όμως πιο εξωστρεφείς και κοινωνικούς. Δεν θα πω ότι το πόλο μπορεί να γίνει εθνικό μας άθλημα, θα απαιτήσω όμως από τους ιθύνοντες να το αγκαλιάσουν και να το προστατεύσουν.
* Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου υπήρξε από τους κορυφαίους Έλληνες υδατοσφαιριστές και έχει κατακτήσει 27 τίτλους στην πισίνα.
Μια φορά αν πιάσεις τη μπάλα…
Γράφει ο Γιώργος Μαυρωτάς
Στην ερώτηση γιατί το πόλο δεν είναι το εθνικό μας άθλημα η απάντηση είναι απλή: δεν είναι ένα μαζικό σπορ. Δεν μπορεί να μαζευτεί μια παρέα να πάει να παίξει πόλο, να κάνει σουτάκια κλπ όπως μπορεί να το κάνει σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Είναι ένα άθλημα δύσκολο (δεν μπορείς να παίξεις ούτε 3 λεπτά αν δεν είσαι προπονημένος), που απαιτεί σημαντικές αθλητικές υποδομές (κολυμβητήρια, τέρματα).
Η χώρα μας σαφώς έχει προοπτικές να το αναπτύξει περισσότερο και με άλλες πιο ψυχαγωγικές μορφές του (π.χ. beach polo).
Όταν η ζέστη σε σπρώχνει στην παραλία, το 5x5 ή το «μονό» στο μπάσκετ μπορεί κάλλιστα να δώσει τη θέση του σε δύο τέρματα πόλο κάπου μέσα στην παραλία. Και αν κάποιος δοκιμάσει μια φορά στη ζωή του να πιάσει την κίτρινη μπάλα, θα εκτιμήσει αλλιώς τον επόμενο αγώνα πόλο που θα δει στην τηλεόραση και τις προσπάθειες των παικτών.
Το ελληνικό πόλο έχει μεγάλη παράδοση απλωμένη σε όλη τη χώρα. Οι αγώνες Εθνικός-Ολυμπιακός τη δεκαετία του ’70 στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο έκλειναν την οδό Καλλιρρόης.
Η εθνική ομάδα τις τελευταίες δεκαετίες έχει φέρει μετάλλια σε παγκόσμιες διοργανώσεις και είναι διαρκώς παρούσα από το 1980 στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Η γυναικεία διάσταση είναι πολύ έντονη (το μοναδικό μας μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα σε Ολυμπιακούς Αγώνες -2004- και το μοναδικό μας χρυσό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα -2011-),
Έχουμε ευρωπαϊκές τίτλους σε συλλογικό επίπεδο (κυρίως Ολυμπιακός, Βουλιαγμένη) και πολλά σωματεία που ασχολούνται με τις υποδομές
Αυτό που λείπει τα τελευταία χρόνια, είναι ένα ανταγωνιστικό (για την κορυφή του) πρωτάθλημα καθότι ο Ολυμπιακός έχει όσο budget έχουν περίπου όλες οι υπόλοιπες ομάδες της Α1 μαζί. Αυτή η μονοκρατορία των τελευταίων ετών μειώνει το ενδιαφέρον.
Κλείνοντας, το μυστικό επιτυχίας του αθλήματος είναι ότι το πόλο στην ελληνική κοινωνία έχει καλή φήμη, καλό όνομα. Τα παιδιά θα περάσουν από ένα σχολείο που διδάσκει ότι τα αγαθά κόποις κτώνται, τον συνδυασμό πειθαρχίας και πρωτοβουλίας, ομαδικότητα, επιμονή στο στόχο, διαχείριση της ήττας, διαχείριση του άγχους. Έτσι, από τη μεγάλη βάση της πυραμίδας, φτάνουμε σε μια πολύ αξιόλογη και στέρεη κορυφή. Αυτό είναι το μυστικό ενός βιώσιμου αθλητικού μοντέλου.
* Ο Γιώργος Μαυρωτάς υπήρξε επί χρόνια αρχηγός της Εθνικής πόλο, με συμμετοχή σε 5 Ολυμπιάδες. Είναι βουλευτής με το Ποτάμι.
Με το βλέμμα στο μέλλον
Γράφει ο Κωνσταντίνος Φλέγκας
Ως φύσει αισιόδοξος, ας μου επιτραπεί να θέσω το ανωτέρω ερώτημα διαφορετικά. Γιατί να μην γίνει το πόλο το εθνικό μας άθλημα;
Η υδατοσφαίριση είναι το άθλημα που σταθερά μετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες από τη δεκαετία του 1970 και από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα έχει φέρει σημαντικότατες διακρίσεις για τον ελληνικό αθλητισμό, τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Η τελευταία και εξόχως σημαντική ήταν η κατάκτηση του Champions League από τον Ολυμπιακό πριν 10 μόλις ημέρες.
Δεν θα αναφερθώ περισσότερο στις λοιπές επιτυχίες την τελευταία 25ετία καθώς σκοπός είναι να εστιάσουμε στο παρόν και να δημιουργήσουμε για το μέλλον και άλλες αντίστοιχες επιτυχίες.
Πώς θα καταστεί η υδατοσφαίριση λοιπόν εθνικό σπορ των Ελλήνων;
Κατ’ αρχήν απαιτείται η θεσμική της αναβάθμιση από το επίπεδο του ερασιτεχνικού αθλήματος (σύμφωνα με τον αθλητικό νόμο 2725/1999) τουλάχιστον στο ημιεπαγγελματικό επίπεδο (τμήματα αμειβομένων αθλητών – ΤΑΑ) αν όχι και στο επαγγελματικό επίπεδο, με αντίστοιχη δημιουργία ειδικού τύπου νομικού προσώπου (εταιρειών ή άλλου) που θα αναλάβει τη διοίκηση του τμήματος υδατοσφαίρισης του εκάστοτε σωματείου.
Έπειτα απαιτείται η θέσπιση Κανονισμού σχέσεων, συνεργασίας και δεοντολογίας μεταξύ της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, των Σωματείων ή Εταιρειών, των Αθλητών και των Διαιτητών, δηλαδή των φορέων που διαμορφώνουν το άθλημα της υδατοσφαίρισης.
Τρίτον, μέσω της ανωτέρω θεσμικής αναβάθμισης του αθλήματος θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για περισσότερη διαφήμιση και προβολή αυτού (με λίγα λόγια η πίτα δύναται να μεγαλώσει).
Εναπόκειται πλέον στους ανωτέρω φορείς του αθλήματος να συντονιστούν με προωθητικές ενέργειες και εκδηλώσεις ώστε να αποκτήσει η υδατοσφαίριση περισσότερο κοινό. Το άθλημα πάσχει από χαμηλά έσοδα. Απαιτείται δημιουργική συνεργασία για την αναβάθμισή του.
Τέλος απαιτείται η έκδοση ενός απλού εγχειριδίου των κανόνων του αθλήματος ώστε να είναι προσβάσιμο για τον απλό φίλαθλο – θεατή με σκοπό να αντιληφθεί τα σφυρίγματα των διαιτητών.
Αναβαθμίζοντας σε θεσμικό επίπεδο την υδατοσφαίριση και κάνοντας την προσβάσιμη και κατανοήσιμη στο φίλαθλο κοινό είναι οι σημαντικότερες ενέργειες για να γίνει το πόλο εθνικό σπορ της Ελλάδας.
* Ο Κωνσταντίνος Δ. Φλέγκας είναι ο τερματοφύλακας της Εθνικής πόλο, με συνδικαλιστική δράση, και εν ενεργεία δικηγόρος.
Παίζουμε με παίκτη λιγότερο
Γράφει ο Βασίλης Σκουντής
Προτού παύσω να ταλαιπωρώ τη δόλια τη δημοσιογραφία, θα γούσταρα πολύ να δω το γουότερ πόλο να αναγορεύεται σε εθνικό σπορ της Ψωροκώσταινας μας, που αλλού τρώει, αλλού πίνει κι αλλού η ρουφιάνα πάει και το δίνει (αυτό το παράσημο)!
Είμαι εξ απαλών ονύχων ψώνιο με το ευγενές άθλημα της υδατοσφαιρίσεως και μετά από σαράντα χρόνια στη δουλειά, εξακολουθώ να το διακονώ όσο μπορώ. Πήγαινα ακόμη στη Γ’ Λυκείου, το 1980, όταν πρωτοπήγα στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο και κάλυψα (για το Φως των Σπορ) ένα ντέρμπι ανάμεσα στον Εθνικό και στη Γλυφάδα που μάλιστα έληξε ισόπαλο με 5-5.
Εκείνο το απόγευμα οι Πειραιώτες που προετοιμάζονταν για το Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Ντουμπρόβνικ είχαν ένα σωρό δοκάρια και το έγραψα, αλλά κάποιος με διόρθωσε την άλλη μέρα...
«Νεαρέ, τα δοκάρια στο πόλο, δεν είναι τόσο κλασικές ευκαιρίες όσο στο ποδόσφαιρο»!
Από τότε πέρασαν κιόλας 38 χρόνια και νιώθω πάντοτε το ίδιο σκίρτημα για το γουότερ πόλο, απλώς τώρα χάνεται κιόλας ο λογαριασμός από τις επιτυχίες που κατάγει σωρηδόν.
Η αγωνία μου έχει κυρίως να κάνει με το πώς η ελληνική υδατοσφαίριση θα ξεφύγει από τα στενά όρια ενός κλειστού (αλλά όχι ελιτίστικου) κλαμπ, θα αβγατίσει τη δημοτικότητα της και θα συνεγείρει περισσότερες συνειδήσεις.
Στον αντίποδα, υφίστανται οι ενστάσεις και οι λογικές εναντιώσεις, καθότι το γουότερ πόλο διέπεται από κάποιες ιδιάζουσες συνθήκες και ενδογενή προβλήματα που δεν του επιτρέπουν να είναι ... πρώτη μούρη στο Καβούρι.
Σε σχέση με άλλα αθλήματα ευδοκιμεί σε λιγότερες χώρες, έχει δύσκολους κανονισμούς, δεν είναι ελκυστικό από τηλεοπτικής απόψεως, απασχολεί ένα μικρό μέρος της κοινής γνώμης, δεν κατάφερε να αμυνθεί στην επίθεση που δέχθηκε από το μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν πλασάρει επαρκώς τους σταρ του, πάσχει σε προβολή στα ΜΜΕ και ειδικότερα στα καθ’ ημάς υπάρχει η αίσθηση ότι καπελώνεται από τις κυρίαρχες ομάδες (τον Εθνικό στο παρελθόν και εδώ και μια εικοσιπενταετία τον Ολυμπιακό) με αποτέλεσμα να διολισθαίνουν η ανταγωνιστικότητα και το ενδιαφέρον του εθνικού πρωταθλήματος.
Έχει όμως, ιστορία, παράδοση και ανθρώπους με όραμα που του είναι ταγμένοι σε αυτό ψυχή τε και σώματι. Έχει επίσης τόσες επιτυχίες που, διάβολε, δεν γίνεται να περνάνε στο ντούκου και να εξατμίζονται προτού καν βράσουν!
* Ο Βασίλης Σκουντής είναι δημοσιογράφος, με ειδίκευση στο πόλο και στο μπάσκετ εδώ και 4 δεκαετίες.
Πηγή
