χαμογελαστούς, χαρούμενους, λαμπερούς και -προς θεού- όχι με τσιγάρο.
«Καλά τι θέλουν τώρα να κάθομαι στον καναπέ σαν κάτι πλούσιες Αμερικάνες με ψεύτικα δόντια;».
Κάπως έτσι της λέω, και σκάμε στα γέλια.
Κάθε φορά που φωτογράφιζα τη Ρίκα το διασκεδάζαμε, μιλάγαμε πολύ, γελάγαμε πολύ και ενδιάμεσα πόζαρε σαν μικρό σκανδαλιάρικο παιδί στο φακό. Θεωρούσε γελοίο να ποζάρει σέξι (κάτι που επίσης ήθελαν τα περιοδικά) και αυτοσαρκαζόταν συνεχώς.
Έκανε γκριμάτσες. Μιλούσε όλη την ώρα -πράγμα που με δυσκόλευε στο να έχω μια σωστή λήψη
Μου άρεσε η κίνηση της όταν κάπνιζε, είχε αυτή την άνεση που είχαν μόνο οι παλιές σταρ του Χόλιγουντ. Το κάπνισμα ήταν μια απαγορευμένη λήψη για τα περιοδικά όχι όμως για εμάς. Εμείς ξεκινάγαμε πρώτα από όλα με μια σειρά φωτογραφιών κρατώντας ένα τσιγάρο ή και καπνίζοντας. Μας άρεσε, ήταν σαν να κάναμε κάτι το κρυφό, γελάγαμε και λέγαμε αυτές οι λήψεις είναι για εμάς.
Μου εμπιστεύτηκε την πιο τρυφερή της στιγμή με τον νεογέννητο Οδυσσέα της και άλλες πολλές που ήταν μόνο για εμάς και για κανένα περιοδικό του κόσμου.
Πριν τρία χρόνια το καλοκαίρι θα την φωτογράφιζα για το περιοδικό ΟΚ. Αποφασίσαμε να πάμε στην Πλάκα να περπατήσουμε στα σοκάκια, στις γειτονίες και να βγάζουμε φωτογραφίες όπου μας αρέσει Ξετρελάθηκε, ενθουσιάστηκε, την πήγα εκεί που είχε φωτογραφηθεί η Μελίνα Μερκούρη από τον γνωστό φωτογράφο Slim Aarons. Μου την θύμιζε πολύ και εκείνη ένιωθε ένα κομμάτι της να είναι η Στέλλα. Είχε καύσωνα, αλλά η Ρίκα με μεγάλη άνεση -κάτι που δεν είχε η υπόλοιπη ομάδα της φωτογράφισης-, ανέβαινε με τα ψηλοτάκουνα τα φρεσκοασβεστωμένα σκαλιά στα Αναφιώτικα.
Της λέω να καθίσει στα λευκά σκαλοπάτια και να με κοιτάξει με βλέμμα αισθησιακό. Γελάει.
Απλώνει τα πόδια της και ακουμπάει στον τοίχο με την πλάτη, κοιτάζει προς τα επάνω και λέει με έναν αναστεναγμό ικανοποίησης «τι ωραία ρε γαμώτο».
Αυτή τη στιγμή και μόνο αυτή τη στιγμή την είδα πιο όμορφη από ποτέ, πιο θηλυκό από ποτέ, πιο ήρεμη από ποτέ, πιο ευχαριστημένη από ποτέ, πιο Ρίκα από ποτέ.
Ένα κλικ μόνο. Μόνο ένα κλικ είναι αυτό που αναζητώ κάθε φορά στα πορτρέτα μου.
Της δείχνω την φωτογραφία και συγκινείται. «Είσαι μια μικρή μαγισσούλα. βρε Ολυμπία».
Η φωτογράφιση ολοκληρώνεται και όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Λίγες μέρες αργότερα μου στέλνει μέιλ να της προωθήσω αυτή την μια φωτογραφία μας.
Και βεβαίως της απαντάω, αλλά δεν την στέλνω. Λίγους μήνες αργότερα μου ξαναστέλνει μέιλ για την φωτογραφία μας. Ναι, ναι θα την στείλω, απαντάω και πάλι δεν την στέλνω. Είναι αυτή η καταραμένη καθημερινότητα με τις σημαντικές και ασήμαντες στιγμές που ξεχνιέσαι.
Μετανιώνω αφάνταστα για αυτές τις «ασήμαντες» στιγμές που δεν έδωσα την ανάλογη σημασία που θα έπρεπε.
Ήταν η φωτογραφία μας, έτσι όπως την ονομάσαμε, γιατί σε ένα κλικ άγγιξα την αλήθεια της. Αυτά είναι δικά της λόγια.
Η Ρίκα δεν έλαβε ποτέ από εμένα αυτή την φωτογραφία.
Την είδε μόνο μέσα από την οθόνη της φωτογραφικής μηχανής στις 7 Αυγούστου 2015. Την ίδια μέρα, τρία χρόνια αργότερα, θα κοιτάξει για τελευταία φορά ψηλά και αγέρωχα.
