Οι τελευταίες μέρες του Ιουλίου ήταν μαρτυρικές για την Ανατολική Αττική, αλλά και...
όλη την χώρα. Δεκάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, έχασαν τη ζωή τους, τους συγγενείς τους, το σπίτι τους. Από τη μια στιγμή στην άλλη, η καθημερινότητά τους έγινε στάχτη.
Μια εβδομάδα μετά, τα συνταρακτικά γεγονότα της ολέθριας φωτιάς στο Μάτι Αττικής, όμως, οι άνθρωποι φαίνεται να προσπαθούν να ξαναβρούν τους ρυθμούς τους. Ήδη οι πρώτοι λουόμενοι έκαναν την εμφάνισή τους στις παραλίες στις οποίες λίγες μέρες νωρίτερα συνάνθρωποί μας έτρεχαν για να σώσουν τις ζωές τους από την πύρινη λαίλαπα.
Η ζωή, λοιπόν, συνεχίζεται. Ή μήπως όχι;
Μια μαμά, η οποία είδε την κόρη της να φτάνει ένα βήμα πριν τον θάνατο, αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να πείσεις γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, ότι «η ζωή συνεχίζεται» και τεκμηριώνει την άποψή της με ένα κείμενο – γροθιά…
«Τις τελευταίες μέρες μου κόβεται η ανάσα από το άγχος και τον φόβο. Ένας φόβος τρομερός, στιγμιαίος, που με παγώνει. Όπως τότε που ήταν άρρωστη η Νεφέλη και ο φόβος, σε ανύποπτες στιγμές, με παρέλυε. Ένα κρύο ρεύμα στην πλάτη μου. Η ακινησία του μυαλού. Οι ανάσες βγαίνουν πιο κοφτές και το σώμα μου παγωμένο. Δεν μπορούσα να αντιδράσω στον φόβο ότι θα χάσω το παιδί μου.
Έτσι και τώρα. Ο φόβος ότι δεν είμαστε ασφαλείς, ότι κάτι θα πάθουμε όπως αυτές οι ψυχές που χάθηκαν άδικα, από ανθρώπινη αμέλεια, από εγκληματική απραξία της πολιτείας να σώσει γιαγιάδες, παππούδες, εγγόνια, κόρες, γιους, παιδιά.
"Η ζωή συνεχίζεται λένε όλοι". Ναι. Η ζωή πηγαίνει μπροστά, ακολουθεί την πορεία της. Ακούω τόσες μέρες, σχόλια τρελά, αλλοπρόσαλλα. Βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους να συνεχίζουν να κάνουν σχέδια, να ασχολούνται με τον μικρόκοσμο τους, να έχουν μια άποψη για όλα, να ανταλλάσσουμε ειδήσεις, λόγια παρηγοριάς, εξηγήσεις, θεωρίες συνωμοσίες.
"Η ζωή συνεχίζεται" μου λένε. "Μην αγχώνεσαι".
Είμαστε σίγουροι ότι αυτή είναι η συνέχεια που θέλουμε; Πόσες ψυχές έχουμε ξεχάσει επειδή η ζωή συνεχίζεται; Πόσες δικαιολογίες και ελαφρυντικά επειδή η ζωή συνεχίζεται;
Πόσες φορές έχουμε ξεχάσει την οικογένεια που ζητά την βοήθεια μας να σώσει το παιδί της; Πόσες φορές δώσαμε τα ευρώ μας, προσφέραμε στον έρανο χωρίς να αναρωτηθούμε μετά τι έγινε αυτό το παιδί; Σώθηκε; Αν όχι, να παρηγορήσουμε την μαμά του;
Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί γιατί ρε παιδιά πνίγεται ο κόσμος με τις βροχές σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Γιατί ρε παιδιά καίγεται κόσμος σε μια χώρα όπου πυρκαγιές έχουμε κάθε καλοκαίρι και καίμε ακόμη και τις πέτρες; Γιατί ρε παιδιά ξεπαραδιάζονται οικογένειες για να στείλουν τον άρρωστο τους, το άρρωστο παιδί τους στο εξωτερικό; Γιατί δεν έχουμε νοσοκομεία, γιατρούς, πανεπιστήμια, δασκάλους; Γιατί δεν έχουμε εκπαίδευση; Γιατί δεν έχουμε πολιτεία, κράτος; Τι στο διάολο ψηφίζουμε κάθε φορά; Πόσες φορές ακόμη;
Αρκούν οι κοινοποιήσεις, οι μαύρες κορδέλες, οι μαύρες καρδούλες και τα Αμήν; Τι θα πούμε την επόμενη φορά που θα συμβεί το ίδιο;
Η ζωή συνεχίζεται…Αν έχεις τα κότσια, πες το σε κάθε μαμά που δεν θα ξανακούσει αυτή την λέξη…»
Πηγή
