(μήκους 1,60 μ.) με αρχαιολογικό τρόπο αποφάσισε η εφορεία αρχαιοτήτων Αχαΐας. Αλλα τμήματα θα διατηρηθούν σε κατάχωση, ενώ ένα τμήμα του αγωγού θα παραμείνει ορατό για να ενταχθεί και να ενοποιηθεί με τον αρχαιολογικό χώρο του μεσαιωνικού υδραγωγείου.
Το ένα τμήμα του κρίθηκε αδύνατο να διατηρηθεί, καθώς θα περάσει αγωγός αποχέτευσης της ΔΕΥΑΠ και ήταν ακριβώς κάθετα στο δρόμο. Επίσης, ένα μεγάλο τμήμα του υδραγωγείου βρίσκεται εντός ιδιωτικού χώρου και η λύση που επιλέγει το υπουργείο Πολιτισμού είναι να το απαλλοτριώσει. Ακόμα ένα τμήμα της μεσαιωνικής υποδομής ύδρευσης βρίσκεται επίσης σε ιδιωτικό χώρο.
Για τα τμήματα που αποδομήθηκαν, διατηρήθηκαν και καταχώθηκαν, αλλά και για αυτό που παραμένει ορατό ελήφθησαν υπόψη η εισήγηση και η γνωμοδότηση του τοπικού συμβουλίου μνημείων Δυτικής Ελλάδας.
Στην απόφαση αναφέρεται ότι σε περίπτωση κατά την οποία βρεθούν αρχαία σε βαθύτερο επίπεδο, οι εργασίες θα διακοπούν και θα ακολουθήσει ανασκαφική έρευνα σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, από τα αποτελέσματα της οποίας θα εξαρτηθεί η πορεία του έργου.
Τμήμα του μεσαιωνικού υδραγωγείου αποκαλύφθηκε το 2006 κατά τις εργασίες διάνοιξης της μικρής περιμετρικής στην κοιλάδα της Αρόης, περίπου 500 μέτρα ανατολικά-νοτιοανατολικά της πύλης του Κάστρου. Ανήκει στους πρώιμους μεταβυζαντινούς χρόνους και ήταν εντελώς άγνωστο μέχρι τότε, αφού περνούσε από πάνω του ο δρόμος που συνέδεε την Αρόη με την περιοχή του Ασυρμάτου.
Το τμήμα που αποκαλύφθηκε είχε μήκος 40 μέτρα, ύψος 4,15 μ. και κλίση 3%, ώστε να εξασφαλίζεται η σταθερή ροή του νερού. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους πρόκειται για υδατογέφυρα που αποτελείται από τέσσερεις ημικυκλικές καμάρες. Πρόκειται για «βαριά» κατασκευή χτισμένη με ποταμίσιες πέτρες διαφόρων μεγεθών, αρκετές πλίθες και ισχυρό συνδετικό κονίαμα.
Από τη μορφολογία της υδατογεφύρας και τα στοιχεία που προέκυψαν από τις ανασκαφές, προκύπτει ως χρονολογία κατασκευής της τα τέλη του 15ου με αρχές αιώνα 16ου αιώνα, δηλαδή την περίοδο μετά την κατάκτηση της Πάτρας από τους Οθωμανούς (1458).
Η μορφή του κτίσματος παραπέμπει σε αντίστοιχες κατασκευές στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και αποδίδονται στους Οθωμανούς (υδραγωγεία Σκοπίων, Χίου, Καβάλας, Πύλου κ.ά.), ενώ τον τρόπο δόμησής του συναντάμε στα κτίσματα της πρώτης φάσης της οθωμανικής περιόδου στο Κάστρο της Πάτρας και στα κτίσματα της πρώτης οικοδομικής φάσης του Φρουρίου Ρίου.
Γενικότερα, η περίοδος στην οποία κατασκευάστηκε το μεσαιωνικό υδραγωγείο εντάσσεται στη φάση της ευημερίας του 16ου αιώνα, όταν στην οθωμανική αυτοκρατορία παρατηρείται ανάκαμψη μετά τη δημογραφική κρίση των προηγούμενων αιώνων.Οι αρχαιολόγοι πιθανολογούν πως ο μετασχηματισμός της Πάτρας σε οθωμανική πόλη απαίτησε μεγαλύτερη τροφοδοσία σε νερό και αυτή την ανάγκη κάλυψε το τμήμα του νέου υδραγωγείου. Θεωρούν πως σχεδιάστηκε από Οθωμανό αρχιτέκτονα που αναπαρήγαγε ήδη εφαρμοσμένο σχέδιο, αλλά η κατασκευή πιθανότατα έγινε από Ελληνες μαστόρους.
Το μεσαιωνικό υδραγωγείο που αποκαλύφθηκε, απείχε μόλις 157 μέτρα από τα ερείπια της ρωμαϊκής υδατογέφυρας, δηλαδή του υπέργειου τμήματος του ρωμαϊκού υδραγωγείου που για αιώνες υδροδοτούσε την Πάτρα. Η ύδρευση της πόλης στην αρχαιότητα γινόταν από τις πηγές του Παναχαϊκού κοντά στο Ρωμανό. Από εκεί το νερό μεταφερόταν στην πόλη με κτιστούς υδραύλακες και συγκεντρωνόταν σε κεντρική δεξαμενή.
