χιουμοριστικά σκίτσα για το πως είναι να προσέχει το παιδί η μαμά και πως ο μπαμπάς. Στην πρώτη είναι συνήθως καλοντυμένο, καλοχτενισμένο, καθαρό και υπάκουο, ενώ στην δεύτερη φοράει διαφορετικά παπούτσια, έχει τα μαλλιά μοικάνα και παίζει «πόλεμο» μέσα στις λάσπες.
Τα παραδείγματα αυτά, όσο τραβηγμένα κι αν είναι, κρύβουν μια σημαντική αλήθεια. Ο ρόλος των γονέων είναι ως επί το πλείστον διαφορετικός. Η μητέρα είναι πιο προστατευτική, ενώ ο πατέρας ενθαρρύνει την ανεξαρτησία προσφέροντας περισσότερες προκλήσεις και δημιουργόντας ευκαιρίες για νέες εμπειρίες.
Επομένως, η ποιοτική ενασχόληση του πατέρα με το παιδί κατά τη διάρκεια της σχολικής περιόδου, είναι ένας κρίσιμος παράγοντας αφού η εγγενής συμπεριφορά του βοηθά στην ανάπτυξη δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων. Η ενθάρρυνση των μπαμπάδων για ανεξαρτησία καθορίσει την εμπιστοσύνη του παιδιού για τον εαυτό του, βελτιώνει την ικανότητά του να ανταποκρίνεται στις νέες προκλήσεις με θετικό τρόπο, αλλά και διδάσκει την ανάληψη ευθυνών.
Όλα τα παραπάνω, μάλιστα, έχουν επιβεβαιωθεί από πλήθος ερευνών:
Σε πρόσφατη μελέτη που πραγματοποιήθηκε στην Μ. Βρετανία βρέθηκε πως οι μπαμπάδες που ανέμεναν από τα παιδιά τους να χειρίζονται ευθύνες (π.χ. να χρησιμοποιούν ψαλίδι, να διασχίζουν τον δρόμο ή να κάνουν μπάνιο μόνα τους), συνέβαλαν σε υψηλότερες επιδόσεις στις δεξιότητες σύνθετης σκέψης.
Μία παρόμοια μελέτη που έγινε σε αγόρια, έδειξε ότι όσο πιο πολύ οι μπαμπάδες ενθάρρυναν δεξιότητες που σχετίζονταν με τα μαθηματικά και την ανάγνωση, τόσο πιο πολύ βελτιώνονταν οι επιδόσεις των παιδιών σε σχολικές δοκιμασίες.
Μια άλλη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μελέτη έδειξε ότι το ποσοστό του χρόνου που περνούν οι μπαμπάδες με τα παιδιά τους έχει άμεση σχέση με τις μαθηματικές δεξιότητες που θα αναπτύξουν τα παιδιά.
Η εμπλοκή του πατέρα όμως είναι εξίσου σημαντική και σε δραστηριότητες που δεν αφορούν μόνο το σχολείο. Έρευνα έχει δείξει ότι οι μπαμπάδες που ενθάρρυναν τον αθλητισμό και τη σωματική δραστηριότητα των παιδιών τους, τα βοηθούσαν να έχουν περισσότερες επιτυχίες τόσο στο σχολείο, όσο και στην επαγγελματική τους πορεία αργότερα – πράγμα που ίσχυε για αγόρια και κορίτσια!
Από όλα τα παρπάνω γίνεται κατανοητό πως στην επίτευξη καθηκόντων στη σχολική ηλικία ο ρόλος του πατέρα έχει μεγαλύτερη επίδραση στην αυτοεκτίμηση των παιδιών από αυτόν της μητέρας. Όσο δηλαδή πιο ενεργό ενδιαφέρον δείχνει ο πατέρας στην εκπαίδευση του παιδιού, τόσο πιο πολύ αναπτύσσεται το παιδί πνευματικά. Όσο πιο πολύ ασχολείται ο πατέρας με τα θέματα του σχολείου, τόσο πιο καλές σχολικές επιδόσεις έχει το παιδί.
