Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε γνωριστεί εδώ και πολύ καιρό – μεγαλώσαμε στην ίδια πόλη – οπότε όταν ξεκινήσαμε να βγαίνουμε στα μέσα της δεκαετίας των ’20 μας, τα πράγματα κινήθηκαν γρήγορα. Μέσα σε 6 μήνες αρραβωνιαστήκαμε. Μέσα σε ένα χρόνο παντρευτήκαμε και εγκατασταθήκαμε σε ένα μικρό καινούργιο διαμέρισμα. Μέσα σε 2 χρόνια, ήμουν έγκυος, και αυτό ήταν. Αυτός ήταν ο χρόνος που είχαμε για «εμάς». Δεν μπορώ ούτε καν να το θυμηθώ!
Κάναμε το δεύτερο μωρό μας, ενώ το πρώτο φορούσε ακόμα πάνες, και ήμασταν άυπνοι και εξαντλημένοι. Προσπαθούσαμε να έχουμε ισορροπία ανάμεσα στις καριέρες μας, το πρόγραμμα μας, το πρόγραμμα των παιδιών και στα οικονομικά.
Ο άντρας μου είχε μια μέρα ρεπό την εβδομάδα, με τη λογική να προσέχει τα μωρά ώστε να μπορώ να αναλάβω έναν επιπλέον πελάτη. Με παρακολούθησε να ξυπνάω στις 4:00 π.μ. για να απαντάω σε e-mails και να δουλέψω σε προτάσεις προτού τα πάρουν να ξεκινήσουν το σχολείο. Τον παρακολούθησα να κοιμάται πάνω από το φορητό υπολογιστή του το βράδυ, μελετώντας για τα μαθήματα που παρακολουθούσε μετά τη δουλειά του.
Είπαμε στους εαυτούς μας ότι όλα αυτά θα αξίζουν μια ημέρα. Λίγο ακόμα και θα είχαμε μεγαλύτερη ευελιξία, περισσότερο χρόνο για να περάσουμε μαζί ως οικογένεια. Η οικογένεια και τα παιδιά μας, ήταν υψίστης σημασίας. Θέλαμε να έχουν καλή μόρφωση, να έχουν ευκαιρίες, να είναι ευτυχισμένα και υγιεί και να μην ανησυχούν για τίποτα εκτός από το πώς να δέσουν τα παπούτσια τους ή να παίζουν στο πάρκο με τους φίλους τους.
Μαλώναμε μόνο όταν πήγαιναν στο κρεβάτι. Είναι δύσκολο να μην «μαλώνεις» όταν είσαι τόσο υπερφορτωμένος. Κάθε εμπόδιο μοιάζει με βουνό και νιώθεις ότι δεν θα τα καταφέρεις τελικά. Ήμασταν πάντα έτοιμοι να καταρρεύσουμε. Δεν το λέγαμε, αλλά και οι δύο το νιώθαμε- ήμασταν μαζί για τα παιδιά.
Θυμάμαι ότι οι γονείς μου έβαζαν πάντα τη σχέση τους πρώτα, αλλά από τη στιγμή που έγινα γονιός η ίδια, ήταν μια έννοια που δεν μπορούσα να καταλάβω. Μίλησα με μια στενή φίλη για τα συναισθήματά μου. Παραδέχτηκε ότι έχει παρόμοιες σκέψεις ανά καιρούς, αλλά τελικά είπε: «Ο σύζυγός μου είναι ο μόνος που επέλεξα.» Άφησα την ιδέα να κυλήσει γύρω στο κεφάλι μου, προσπαθώντας να καταλάβω τη σημασία του.
Ήταν ο σύζυγός μου πολύ μικρότερο μέρος της οικογένειάς μου από τα παιδιά μου; Πώς πρέπει να είναι η ζωή για να έχεις έναν σύντροφο που αγαπάς με αυτόν τον τρόπο; Και τότε άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου μια εικόνα που έπιασε γερές ρίζες..
Τέλος, μια μέρα, το είπα. «Σ ‘αγαπώ τόσο πολύ όσο και τα παιδιά». Στην αρχή με αμφισβήτησε, «Ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι τόσο σημαντικός όσο τα παιδιά».
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και συνέχισα, «Είσαι εξίσου σημαντικός για εμένα!». Ήταν ήσυχος για αρκετή ώρα και μετά με κοίταξε με δακρυσμένα μάτια, αλλά δεν είπε τίποτα.
Δεν μπορεί να μου πει και εκείνος το ίδιο, νομίζω, δεν αισθάνεται το ίδιο. Αλλά έπρεπε να ξέρω αν το μέλλον που ήθελα για εμάς θα ήταν πάντα δυνατό. «Με αγαπάς τόσο πολύ όσο τα παιδιά;»
Περίμενε πριν απαντήσει. Πήρα μια ακόμα ανάσα, ετοιμάστηκα να πω ότι καταλαβαίνω, ότι εδώ και καιρό αγωνιζόμασταν να τα βγάλουμε πέρα με τη δουλειά και το σπίτι, αλλά μίλησε πρώτος: «Σ ‘αγαπώ τόσο πολύ όσο τα παιδιά, συν όλα τα άλλα»!
Δεν λέω ότι η συζήτηση τα διόρθωσε όλα. Δεν το έκανε. Όμως, προσπαθούμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο για εμάς, μια μέρα ίσως καταφέρουμε να αφιερώνουμε ο ένας στον άλλο όσο χρόνο ξοδεύουμε στα παιδιά.
Αυτό όμως που συνειδητοποίησα μέσα από τη συζήτηση ήταν οτι και οι 2 μας νιώθαμε λιγότεροι σημαντικοί απ’ ότι ήμασταν. Δεχόμασταν μια απόρριψη που υπήρχε χωρίς καν να την παρατηρήσουμε. Αποκαλύπτοντας την ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα κάτω από ένα μονοπάτι που δεν βλέπαμε πριν – εκείνο που έχουμε την επιλογή να αγαπηθούμε από τον ένα και μοναδικό σύντροφο που έχουμε επιλέξει.
Πηγή
