εργάζονται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι σε κάποια εταιρία, αν και εξαρτάται πάντα και από τη θέση που έχει ο καθένας: Το άγχος της δουλειάς στην εποχή μας δεν περιορίζεται στον έτσι κι αλλιώς διευρυμένο χρόνο εργασίας, αλλά και στον ελεύθερο χρόνο μας. Όταν είμαστε στο σπίτι. Όταν θα έπρεπε να κάνουμε κάτι για εμάς και την οικογένειά μας. Και όταν τελικά το συνειδητοποιούμε… μπορεί να είναι πολύ αργά.
Δυστυχώς, δεν είμαστε λίγοι αυτοί που ταυτιζόμαστε με την ιστορία της παρακάτω μαμάς:
«Δεν είναι ασύνηθες για τους ανθρώπους να κοιτάζουν τα email της δουλειάς ακόμα κι όταν έχουν σχολάσει. Θέλω να πω –σχολάμε ποτέ πραγματικά; Πότε ήταν η τελευταία φορά που τηρήσατε το τυπικό 9-5 στον ιδιωτικό τομέα; Οι περισσότερες δουλειές σήμερα απαιτούν από εμάς να είμαστε διαρκώς “κολλημένοι” στα λάπτοπ μας, στα tablet ή στα κινητά μας τηλέφωνα και διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή σε αφεντικά και συνεργάτες.
Σίγουρα επαγγελματικά ωφελούμαστε πολύ από αυτό –παραπάνω δουλειά ίσον παραπάνω λεφτά για κάποιους. Τι γίνεται, όμως, με τις προσωπικές ζωές; Όλες οι έρευνες υποστηρίζουν πόσο βλάπτει η τακτική αυτή τις σχέσεις μας,
Η πιο πρόσφατη από αυτές, της εταιρίας στατιστικών αναλύσεων Virgina Tech, έδειξε, ότι ο χρόνος που περνούν οι άνθρωποι κοιτάζοντας email της δουλειάς από το σπίτι οδηγεί σε αυξημένο άγχος, όχι μόνο στους ίδιους τους εργαζόμενους αλλά και στους συντρόφους τους.
«Κάποιοι υπάλληλοι παραδέχτηκαν, ότι κοιτάζουν τα email τους από το σπίτι κάθε ώρα ή κάθε λίγα λεπτά, κάτι που οδηγεί σε αυξημένα ποσοστά άγχους αλλά και σε συγκρούσεις με τους συντρόφους τους, αναφέρει σχετικά η επικεφαλής της έρευνας. Έτσι, το άγχος δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα –η δυσαρέσκεια του συντρόφου είναι εξίσου σημαντική.
Δεν εξεπλάγην όταν διάβασα τα συμπεράσματα της έρευνας. Μου φάνηκαν όλα προφανή. Για χρόνια ένιωθα την πίεση του να έχεις έναν σύντροφο που δουλεύει πάντα, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο του. Για την ακρίβεια, ο γάμος μου έληξε εν μέρει επειδή ο άντρας μου έπρεπε να είναι διαρκώς συνδεδεμένος σε έναν υπολογιστή και σε επικοινωνία με την δουλειά του. Ήταν δύσκολο. Όχι μόνο επειδή ήθελα εγώ την προσοχή του, όταν επέστρεφε από την δουλειά, αλλά και επειδή όντας με τα παιδιά όλη μέρα, περίμενα να έρθει για να κάνω κι εγώ ένα διάλειμμα.
Ένιωθα ανακούφιση τη στιγμή που έμπαινε στο σπίτι, γιατί επιτέλους θα είχα λίγη βοήθεια, αλλά αυτό ποτέ δεν κρατούσε για πολύ. Αφού μας χαιρετούσε, εμένα και τα παιδιά, κατευθυνόταν στην κουζίνα και τον έβλεπε να κοιτάζει το κινητό του ή να ανοίγει το λάπτοπ στο τραπέζι την ώρα του φαγητού. Ήξερα ότι είχε δουλειά να κάνει, όμως αυτό δεν με σταματούσε από το να θυμώνω μαζί του. Ήθελα έναν σύντροφο που να είναι παρών, έστω μερικές ώρες μέσα στη μέρα, και δεν ήταν ποτέ συνεπής σε αυτό.
Σταδιακά σταμάτησα να περιμένω από αυτόν να έχει επαφή με την οικογένειά του όλη την εβδομάδα. Τότε κατάλαβα, ότι είχαμε τελειώσει.
Πριν χωρίσουμε, θύμωνα τόσο πολύ που του φώναζα πράγματα όπως “τι κάνεις έτσι;! Δεν κινδυνεύει κανενός η ζωή!” Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιον λόγο δεν μπορούσε απλά να κλείσει το κινητό του.
Η αλήθεια είναι, ότι δεν είχε αυτή την επιλογή. Το αφεντικού του διαρκώς του τηλεφωνούσε και του έστελνε μηνύματα, για να τον ρωτήσει χίλια δύο μικρά πράγματα. Δεν μπορούσε να τον αγνοήσει. Κι αν δεν απαντούσε, μπορεί να έχαναν κάποιον ημερήσιο στόχο. Δεν ήθελα να έχει προβλήματα με το αφεντικό του -ούτε, βέβαια, να απολυθεί. Ούτε, βέβαια, πληρωνόταν έξτρα για την επιπλέον αυτή δουλειά. Ήταν απλά αυτή η δουλειά του –και κάπως έτσι δουλεύουν πολλοί από εμάς τα τελευταία χρόνια.
Έτσι υποχωρούσα. Έκανα εγώ τα πάντα με τα παιδιά. Τους έλεγα να μην ενοχλούν τον μπαμπά και του έδινα χώρο για να δουλέψει. Ωστόσο, μαγείρευα, σέρβιρα και καθάριζα τα πάντα μόνη μου. Και όλα αυτά θυμωμένη. Κουραζόμουν τόσο πολύ να απαιτώ την προσοχή του άντρα μου που σταδιακά σταμάτησα να νοιάζομαι.
Ξέρω, δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι. Σχεδόν κάθε παντρεμένη φίλη μου έχει τα ίδια παράπονα: ο άντρας μου δεν είναι παρών, ο άντρας μου είναι συνεχώς απορροφημένος από το κινητό του, ο άντρας μου δουλεύει διαρκώς και βάζει τη δουλειά πάνω από την οικογένειά μας. Λίγες είναι οι οικογένειες που δεν ταλαιπωρούνται από το ίδιο πρόβλημα, στο οποίο λύση δεν βλέπω να δίνεται.
Το ζήτημα, ωστόσο, τελικά δεν έχει να κάνει με το πόσο απών είναι ο σύντροφος στο σπίτι, αλλά με το πόσα απαιτούνται σήμερα από έναν εργαζόμενο. Καλώς ή κακώς ζούμε σε μία κοινωνία διαρκώς συνδεδεμένη και online. Καλούμαστε να μη μας ξεφεύγει τίποτα, oποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε, όμως, τις σχέσεις μας με τους αγαπημένους μας, κάτι θα πρέπει να αφήσουμε πίσω…»
Πηγή
