χρειάστηκαν ώστε να δημιουργηθούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά και δημοφιλή στιγμιότυπα της ποπ κουλτούρας. Η εικόνα της Μαντόνα να χορεύει με μαύρα σγουρά μαλλιά, κατάλευκο δέρμα και ένα μαύρο φόρεμα μπροστά από φλεγόμενους σταυρούς στο βίντεο κλιπ του Like a Prayer, έσπασε τα ρεκόρ της πρόκλησης το 1989 και παραμένει κλασσική μέχρι σήμερα.
Το βίντεο κλιπ έκανε πάταγο από όλες τις αποψεις. Το τραγούδι πέρασε εμμονικά, ξανά και ξανά από τα χείλη του κόσμου, ο μαύρος Άγιος που φιλά την τραγουδίστρια και οι φλεγόμενοι σταυροί προκάλεσαν την απαγόρευσή του από το Βατικανό και το προκλητικό ντύσιμο της Μαντόνα, άνοιξε μια νέα εποχή για τη μόδα.
Φυσικά, τίποτα δεν ήταν τυχαίο: μέσα από αυτό το κλιπ, η Μαντόνα έκανε την επανάστασή της και ήταν όλα μελετημένα. Η ενδυματολόγος της, Marlene Stewart, που συνεργάστηκε μαζί της και στα “Material Girl” (1984) και “Vogue” (1990), είχε δηλώσει ότι η ίδια, έφερε πάντα μέσα της την αυστηρή καθολική ανατροφή της ως θέμα και αναφορά στην καλλιτεχνική έκφραση και την ιδιοσυγκρασία της.
«Το παλτό που φορά στην πρώτη σκηνή του βίντεο κλιπ έχει μια θρησκευτική αναφορά- θέλαμε να θυμίζει τις κάπες των μοναχών», είχε δηλώσει η Stewart. Όσο για το φόρεμα που έγραψε ιστορία, στην πραγματικότητα ήταν σκούρο καφέ και το ανακάλυψε η ίδια σε ένα βεστιάριο του Λος Άντζελες. «Η Μαντόνα συνήθιζε να φοράει εσώρουχα σαν κανονικά ρούχα. Βρήκα αυτό το απίστευτο slip φόρεμα με εσωτερικές μπανέλες και στο εσωτερικό του έγραφε Νάταλι Γουντ. Παλιότερα, έτσι έφτιαχναν ρούχα στις ταινίες- κεντούσαν στο εσωτερικό το τους το όνομα εκείνου που επρόκειτο να το φορέσει. Τότε είε χρησιμοποιηθεί σαν εσώρουχο, αλλά ήταν καλοραμμένο σαν φόρεμα, γιατί επρόκειτο για ένα κινηματογραφικό κοστούμι».
«Η επιλογή του φορέματος-εσώρουχου ήταν συμβολική. Επιζητούσε την πρόκληση και είχε να κάνει με τους κανόνες και την υπέρβασή τους. Το να φοράς το εσώρουχό σου δημόσια ήταν μια πράξη αμαρτίας σύμφωνα με τη θρησκευτική ηθική και η Μαντόνα ήθελε να παίξει με τα όρια, να δει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει».
Πηγή
