Και στο μυαλό τους έχουν αμέτρητες ερωτήσεις… Αχ αυτή η ρημάδα η Α’ δημοτικού…
Οκ, το ξέρω ότι εκατομμύρια παιδιά έχουνε πάει! Ναι, αλλά δεν έχουν πάει τα δικά μου παιδιά!!!
Σε όποιον το έλεγα μέσα στο καλοκαίρι ότι τα παιδιά μου θα πάνε Α’ δημοτικού, η απάντηση ήταν πάντα ίδια και απαράλλαχτη και μου πάντα έκοβε τα πόδια! ΩΧ, ωχ, ωωωχ… Μπορεί και να το άκουσα πάνω από 100 φορές, σε όλους τους τόνους που μπορεί να βγάλει η ανθρώπινη φωνή!
Πότε δεν πίστευα ότι ένα τόσο δα επιφώνημα ήταν ικανό να μου φέρει τέτοιο συναισθηματικό φόρτο! Και γιατί βρε παιδιά τέτοιο Ωχ; Δηλαδή αυτή η κυρία Α’ δημοτικού είναι τόσο φοβερή και τρομερή; Και αν αγχώθηκα εγώ τόσο πολύ, τα μικρά μου τα παιδάκια, που είναι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, τι πρέπει να πάθουν; (Τα οποία μεταξύ μας κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και δεν ξέρουν τι τα περιμένει)
Α’ δημοτικού λοιπόν, και στο κεφάλι της μαμάς με δύο παρακαλώ πρωτάκια, τριγυρνούν γύρω στις 1.000.000 σκέψεις! Φαντάζομαι με νιώθεται! Θα σας πω τις 10 βασικές δικές μου ερωτήσεις με απασχολούν όλο το καλοκαίρι, άλλες σοβαρές, άλλες λιγότερο σοβαρές και άλλες αστείες! ( Εεε, εσείς οι μανούλες που έχετε μεγαλύτερα παιδάκια στο σχολείο, μη γελάσετε με όσα βασανίζουν το ξανθό μου κεφαλάκι και σας παρακαλούμε δώστε και σε μας τα φώτα σας!)
1. Ποια είναι η κατάλληλη τσάντα για να τους πάρω; Με ροδάκια ή χωρίς;
Αχ αυτή η τσάντα! Χρόνια τώρα ονειρεύονται τις μεγάλες τσάντες του δημοτικού με τα ροδάκια! Έλα όμως που είναι θεόβαρες! Βάλε και τα βιβλία μέσα… ασήκωτο το φορτίο! Και αυτά που φαίνονται τόσο μικρά και εύθραυστα! Τι θα κάνω? Προς το παρόν η επιλογή τσάντας μας για φέτος σκεπάζεται από ένα πέπλο μυστηρίου!
2. Στον αγιασμό θα πάμε με την τσάντα ή όχι;
Εννοώ βρε παιδιά χρειάζονται; Παίρνουμε βιβλία από την πρώτη μέρα; Ή τσάμπα θα τις κουβαλήσουμε και θα καταλήξω στην αυλή να είμαι ζωσμένη με 2 τσάντες, και αυτά να κυνηγιούνται γύρω γύρω και να παίζουν;
3. Θα είναι με κάποιον από τους περυσινούς συμμαθητές τους;
Μεγάλο άγχος που είχαμε όλο το καλοκαίρι! Με ποια παιδάκια θα είμαστε… και όσο και αν προσπάθησα να τα προετοιμάσω ότι μπορεί να μην είναι με τους κολλητούς τους στο ίδιο τμήμα, νομίζω πώς την πρώτη μέρα θα έχουμε τελικά κλάματα! (Το δικό μου βασικό άγχος είναι να μην τα χωρίσουν μεταξύ τους, και μόνο όσες είστε διδυμομανούλες με νιώθετε… Εντάξει όμως δεν μασάμε αν γίνει κάτι τέτοιο με βλέπω να φτάνω μέχρι το Υπουργείο, όπως πέρυσι με το φαγητό στο ολοήμερο! Μα πόσο τσαμπουκά έχω μέσα μου βρε παιδί μου;)
4. Θα έχουν δάσκαλο ή δασκάλα;
Χωρίς παρεξήγηση! Θέλω δασκάλα! Μην με ρωτάτε γιατί! Γιατί έτσι! Για 1000 λόγους και ξέρω ότι μπορεί να κάνω λάθος, αλλά στο δικό μου κολλημένο μυαλό πιστεύω πώς θα αισθανόταν καλύτερα τα παιδιά και ίσως πιο άνετα! Μπορείς να αλλάξεις το μυαλό μιας ξανθιάς; Όχι δεν μπορείς! Άρα δασκάλα δαγκωτό! (Τώρα αν μέσα στη χρονιά κάνω παράπονα και σας πω πως ο δάσκαλος που έχει το άλλο τμήμα είναι σούπερ, σας δίνω το δικαίωμα να με μαστιγώσετε!)
5. Θα αντέξουν στην ώρα τις διδασκαλίας να κάθονται σε ένα θρανίο;
Αυτό μου φαίνεται βουνό και ειδικά για τον Κωνσταντίνο! Τέλειωσε ο καιρός που μπορούσαν να τρέχουν αριστερά και δεξιά στον παιδικό σταθμό ή το νηπιαγωγείο. Τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και να δω τι θα κάνει ο δικός μου που είναι ένας ακάθιστος κατεργάρης! (Την λυπάμαι την έρμη τη δασκάλα!)
6. Τι θα κάνουμε με το θέμα της τουαλέτας;
Από τα πιο βασικά για μένα! Ήμουν που το παιδί που σε όλη την υποχρεωτική εκπαίδευση δεν πάτησε το πόδι του στις τουαλέτες, ούτε μια φορά, λόγω σιχασιάς! Ιδανικά αν με ρωτήσετε θέλω το ίδιο να κάνουν και τα παιδιά μου! Άσε που είναι και τούρκικες οι τουαλέτες και δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους! Έψαχνα διακαώς όλο το καλοκαίρι να βρω μαγαζί με τούρκικες τουαλέτες για να τους δείξω πως λειτουργούν τίποτα… Νομίζω πώς θα πάθουν το σοκ της ζωής τους.
7. Πότε θα τρώνε το πρωινό τους;
Με απασχολεί πολύ γιατί τα παιδιά μου έχουν ένα κόλλημα! Όταν ξυπνάν δεν θέλουν να φάνε και γενικώς είναι λιγόφαγα! Γάλα πίνουν με το ζόρι! Στο νηπιαγωγείο επειδή είχε συγκεκριμένη ώρα πρωινού ήμουν ήσυχη! Εδώ όμως που θα πρέπει να φάνε στο διάλειμμα; Θα φάνε ή θα έχουν το νου τους στο παιχνίδι; Θα θυμηθούν ότι έχουν στην τσάντα φαγητό ή τσάμπα θα το βάζω; Εντάξει έχω καταναλώσει άπειρες ώρες σε αυτή τη σπαζοκεφαλιά και πολλή φαιά ουσία! Λύση δεν έχω βρει ακόμα αλλά που θα μου πάει!
8. Πώς θα καθιερώσουμε μία ρουτίνα διαβάσματος;
Νομίζω είναι το μεγάλο στοίχημα για φέτος! Μια φίλη μου είπε πώς αν δεν έχεις διαβάσει δίδυμα ταυτόχρονα στη ζωή σου δεν έχεις κάνει τίποτα! Πιο δύσκολο λέει και από όταν τα πήραμε στο σπίτι από την κλινική! Εκεί κάπου μου κόπηκαν τα πόδια! Γιατί εγώ πιο δύσκολο από εκείνες τις πρώτες μέρες μετά την κλινική, δε νομίζω ότι υπάρχει! Και αν υπάρχει δεν θέλω να το ζήσω! Γίνεται; Μπορώ να τα ξαναγράψω στο νηπιαγωγείο που είμασταν μια χαρά;
9. Πόσο πρέπει να τα βοηθήσω στα μαθήματα;
Αχ, βαχ! Πόσο οεο? Πολλά μου είπαν για αυτό το θέμα, διάβασα ακόμα περισσότερα και άκρη δεν έβγαλα! Και να εξηγηθώ! Δεν είναι ότι ΔΕΝ θέλω να τα διαβάσω! Είναι ότι έχω ένα πρότυπο το μυαλό μου και ιδανικά θα ήθελα να ακολουθήσουν αυτό! Θα ήθελα να τους δώσω τις σωστές βάσει,ς ώστε να μπορούν να τα καταφέρουν μόνα τους με το διάβασμα! Να είναι υπεύθυνα! Να βάζουν αυτά τα βιβλία στην τσάντα τους και όχι να τα βρίσκουν όλα έτοιμα! Να είμαι δίπλα τους και να τους βοηθάω τόσο όσο! Βέβαια φέτος είναι μικρά και εννοείται πώς δεν γίνεται να τα κάνουν όλα μόνα τους! Αλλά από την άλλη δεν θέλω να στείλω λάθος μηνύματα και να στηρίζονται σε μένα για τα πάντα! Μπέρδεμα!
10. Πώς θα προσαρμοστούν στο τεράστιο αυτό σχολείο;
Αφού λοιπόν σας διασκέδασα με όλες τις παραπάνω ερωτήσεις πάμε στο βασικό μου φόβο! Γιατί είναι μεγάλο, πολύ μεγάλο το δημοτικό μας! Και έχει 260 παιδιά! Και τα εκτάκια μου φαίνονται πολύ μεγάλα! Και φοβάμαι τα πάντα… και διαβάζω πολλά και επηρεάζομαι ακόμα περισσότερο! Και αυτό το bulling υπάρχει παντού! Και γενικά ήθελα να παρέμεναν λίγο ακόμα σε προστατευμένο περιβάλλον, γιατί είναι ακόμα μόνο 6 χρονών να πάρει! Φοβάμαι, τρέμω αυτό το μεγάλο σχολείο… και όσο και αν τους ενθαρρύνω με χαμόγελο, η ψυχούλα μου το ξέρει, πώς την πρώτη μέρα που θα πάνε στο μεγάλο σχολείο, εγώ θα κλαίω όλη μέρα και θα πεθάνω από την αγωνία μου!
Αλλά πρέπει να σφίξω τα δόντια! Να φανώ δυνατή και γενναία γιατί είμαι μαμά που έχω όχι ένα αλλά δύο πρωτάκια !!! Πρέπει να τους μεταδώσω όλη την καλή μου θετική ενέργεια! Να τα ενθαρρύνω να αγαπήσουν το σχολείο! Να μη το φοβούνται… να είμαι πάντα δίπλα τους και να κάνω κάθε μέρα την προσευχή και το σταυρό μου όλα να πάνε καλά! Εκεί κάπου έρχεται στο μυαλό μου το γνωστό αγγλικό ποίημα
Τα δικά μου παιδιά θέλω να πετάξουν και να φτάσουν μακρυά! Πιο μακρυά από όσο φαντάζομαι! Και εγώ, η γνήσια Ελληνίδα μάνα, θα επιβληθώ στο dna αιώνων που κουβαλώ και θα τα σπρώξω να πετάξουν!
Καλό ταξίδι σε όλα τα πρωτάκια μας!
Πηγή
