Αλλά δεν ξέρουμε πόσα πράγματα θ’ αλλάξουν στη ζωή μας και κυρίως πώς θα προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα ως μαμάδες. Γιατί, η αλήθεια είναι πως τα παιδιά τελικά βιώνουν πιο εύκολα αυτού του είδους τις αλλαγές σε σχέση με εμάς. Η Katie Schweitzer περιγράφει τη δική της εμπειρία, που… είναι και δική μας.
«6 αλήθειες που συνειδητοποίησα τη μέρα που το παιδί μου ξεκίνησε το νηπιαγωγείο»
«Τα τελευταία χρόνια κάθε Σεπτέμβρη, ένιωθα ότι έχανα κάτι ως γονιός. Ίσως φταίει το ότι θέλω να τα ζω όλα, αλλά το να χαζεύω στο ίντερνετ και να βλέπω στο newsfeed μου φωτογραφίες παιδιών να πηγαίνουν στο σχολείο με έκανε να ανυπομονώ για τη μέρα που και το δικό μου παιδί θα άρχιζε το νηπιαγωγείο.
Αυτή η μέρα έφτασε πριν λίγες βδομάδες. Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω αυτή τη διαδικασία που δεν σκέφτηκα πώς θα ήταν αυτή η μετάβαση.
Ένιωσα κι εγώ τη χαρά του να ψωνίζεις την πρώτη σου σχολική σάκα και τα σχετικά αλλά η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν κάποιες δυσκολίες που δεν υπολόγιζα- εκτός του ότι έπρεπε ν’ αλλάξει το πρόγραμμα της μικρής και να μπούμε σε μια πρωινή ρουτίνα- και που θα ήθελα να μάθω νωρίτερα.
Το καλοκαίρι μου τελείωσε πολύ πριν την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο
Όταν επιβεβαίωσα πότε θ’ άρχιζε σχολείο η κόρη μου, σημείωσα την ημερομηνία στο ημερολόγιό μου και στο μυαλό μου θεώρησα ότι αυτή θα ήταν η μέρα που θ’ άλλαζαν πολλά. Δεν είχα συνυπολογίσει όμως πόσα πράγματα θα έπρεπε να κάνω πριν. Πήγα να δω πολλά νηπιαγωγεία και μίλαγα με δασκάλες. Ήμουν χαρούμενη που είχα αυτή την ευκαιρία αλλά δεν ήξερα πόσο χρόνο έπαιρνε αυτή η διαδικασία.
Κατάλαβα αργά πόσο μου άρεσε να είναι η κόρη μου στο σπίτι
[…] Μετρούσα αντίστροφα τις μέρες που θα άρχιζε το σχολείο έτσι ώστε ν’ αρχίσει να συναναστρέφεται συνομήλικα παιδιά και να μάθει καινούρια πράγματα. Όμως, εκείνη άρχισε να τα “πιάνει” όλα γρήγορα παρά το ότι δεν είχε πάει στον παιδικό σταθμό. Τότε, άρχισα ν’ ανησυχώ για το αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση και σκέφτηκα ότι θα έμπαινε από τώρα σ’ αυτή τη διαδικασία που θα κρατούσε ακόμα 14 χρόνια. Προσπαθώ να μην το έχω συνέχεια στο μυαλό μου αλλά εύχομαι να ήμουν πιο προετοιμασμένη γι’ αυτή την αλλαγή.
Έχει γίνει πιο δύσκολο να διαλέγω τις μάχες μου
Ήξερα πως όταν το μικρό μου άρχιζε το σχολείο, θα έχανα λίγο τον έλεγχο- είτε αυτό είχε να κάνει με όλα όσα μάθαινε, είτε με το φαγητό που έτρωγε είτε με τους ανθρώπους που την περιέβαλλαν. Άλλοι γονείς με είχαν προετοιμάσει ότι από δω και πέρα θα διάλεγα τις μάχες μου. Αλλά και πάλι η αλλαγή μου ήρθε απότομα. Για παράδειγμα, όταν η κόρη μου ήρθε σπίτι με ένα σημείωμα που έλεγε ότι στο επόμενο μάθημα θα μίλαγαν για τους πυροσβέστες και τους αστυνόμους, ήθελα να ζητήσω εξηγήσεις από τις δασκάλες για το πώς αναπτύσσουν τα θέματα σχετικά με τα δύο φύλα μέσα στην τάξη. Το να βρω τις ισορροπίες ανάμεσα στο αν θα έπρεπε να παραπονεθώ ή να εμπιστευθώ τις δασκάλες του παιδιού μου είναι μία από τις δυσκολίες που πιστεύω ότι δεν θα ξεπεράσω εύκολα.
Μαθαίνει καινούρια πράγματα από άλλους
Την πρώτη φορά που η κόρη μου άρχισε να πειράζει τη μύτης της, ήξερα ότι κόλλησε αυτή τη συνήθεια από ένα παιδί που έπαιζαν μαζί. Όταν είπε την πρώτη της κακιά λέξη, ήξερα ότι την είχε ακούσει από μένα. […] Αλλά τώρα, κάθε φορά που μαθαίνει κάτι καινούριο, δεν ξέρω από πού προέρχεται. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχει και μεγάλη διαφορά, αλλά μ’ αρέσει ν’ ανακαλύπτω πράγματα που δεν ξέρω.
Αφιέρωσα χρόνο και στη μικρή μου κόρη
Ένα από τα πλεονεκτήματα του ότι η μεγάλη μου κόρη πήγε στο νηπιαγωγείο ήταν ότι μπορούσα να αφιερώσω χρόνο στο 18 μηνών παιδί μου. Όσο ήταν σπίτι, επηρεαζόταν από την αδερφή της και προσπαθούσε να την μιμηθεί. Προς μεγάλη μου έκπληξη, η πρώτη εβδομάδα ήταν η πιο δύσκολη- όχι για την μεγάλη μου κόρη, αλλά για τη μικρή. Δεν είχα σκεφτεί καθόλου ότι έπρεπε να την προετοιμάσω γι’ αυτή την αλλαγή ενώ τελικά αποδείχτηκε ότι την είχε ανάγκη.
Κατάλαβα ότι πλέον “πιάνω” λιγότερο χώρο στη ζωή της
Κάθε μέρα που περνάει και που το παιδί μου επιστρέφει στο σπίτι από το σχολείο, νιώθω ότι το κενό ανάμεσά μας μεγαλώνει σιγά- σιγά. Μπορεί να μην είναι τόσο εμφανές αλλά εγώ το νιώθω. Αρχίζει να ανακαλύπτει έναν μεγαλύτερο κόσμο μακριά από τους 4 τοίχους του σπιτιού της και μακριά από την οικογένειά της κι αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι ο χώρος που “πιάνω” στον δικό της κόσμο γίνεται όλο και μικρότερος. Προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτό είναι φυσιολογικό αλλά είναι ένα από τα πιο γλυκόπικρα πράγματα που συνειδητοποίησα φέτος. Με έκανε να αναρωτηθώ γιατί ανυπομονούσα τόσο πολύ να έρθει αυτή η μέρα…»
Πηγή
