Δεν υπάρχει συναίσθημα που να διαρκεί τόσο πολύ όσο η στεναχώρια. Λυπηρό, αλλά...
δυστυχώς, είναι ικανή να εξασθενίσει ακόμα και τις άμυνες του οργανισμού μας. Ο “πατέρας της Ιατρικής” Ιπποκράτης, θεωρούσε πως η στεναχώρια είναι η πηγή όλων των ασθενειών. Και δεν είχε άδικο, αν αναλογιστεί κανείς πως πολλές σωματικές παθήσεις ξεκινούν ή επιδεινώνονται από την άσχημη διάθεσή μας.
Πώς μπορούμε να καταφέρουμε να μη στεναχωριόμαστε για πράγματα που δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία;
Πώς καταφέρνω να μη στεναχωριέμαι για τα πάντα;
Η στεναχώρια είναι ικανή να αποδυναμώσει τη λογική σκέψη, νεκρώνει την πιθανότητα να δράσουμε σωστά. Είναι ένα ιδιαίτερα βαρύ και επίπονο συναίσθημα το οποίο δυσχεραίνει ιδιαίτερα τη ζωή του ανθρώπου. Πώς μπορεί κάποιος να απαλλαγεί –έστω σε ένα βαθμό- από αυτή;
Προσπαθώ σε κάθε αρνητικό συμβάν να σκέφτομαι και τα θετικά που μπορεί αυτό να κρύβει. Μπορεί κάτι να φαίνεται επιδερμικά κακό, αλλά εντέλει να έχει και θετικές συνέπειες.
Μοιράζομαι τη ζωή μου με φίλους και με ανθρώπους που με αγαπούν.
Κάνω μία λίστα των πραγμάτων που έχω καταφέρει στη ζωή μου –ακόμα και αυτών που θεωρώ τα πιο ασήμαντα. Επιπροσθέτως, κάνω ακόμα μία λίστα με όλα τα όμορφα που μου έχουν συμβεί στη ζωή μου και αποδέχομαι το γεγονός πως μου συμβεί και πολλά θετικά πράγματα.
Διαχωρίζω τον εαυτό μου από τις κακές συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων: δεν μπορώ να ελέγξω τους ίδιους, αλλά μπορώ να ελέγξω τον τρόπο με τον οποίο εγώ αντιδρώ σε αυτό.
Σκέφτομαι αν αυτό που στεναχωριέμαι θα έχει κάποια αξία μετά από πέντε ή δέκα χρόνια. Αν όχι, δεν πρέπει να στεναχωριέμαι για αυτό τόσο πολύ ούτε σήμερα.
Αποφεύγω να παρακολουθώ ταινίες ή να ακούω μουσική που είναι μελαγχολική; προτιμώ να ακούω χαρούμενα τραγούδια και κωμωδίες, ώστε να εντάσσω περισσότερο το γέλιο στη ζωή μου.
Προσπαθώ να γελάω όσο γίνεται περισσότερο. Δε σκέφτομαι συνέχεια αυτά που με στεναχωρούν.
Δε γίνεται να στεναχωριέμαι για όλα τα κακά του κόσμου αυτού, ούτε να μου καταλογίζω διαρκώς ευθύνες για τα πάντα. Είναι ανώφελο να στεναχωριέμαι για αυτά που δεν μπορώ να ελέγξω.
Ίσως να είναι ανέφικτο να φτάσουμε σε ένα σημείο που να μη στεναχωριόμαστε για τίποτα. Όμως, μπορούμε να μειώσουμε την εκδήλωση αυτού του συναισθήματος σε έναν βαθμό, ώστε να μη δηλητηριάζει την ποιότητα της ζωής μας. Ας χαμογελάμε περισσότερο, διότι το πώς θα αντικρίζουμε τη ζωή είναι τελικά μία απόφαση δική μας.
Πηγή
