Η αναζήτηση της χαράς είναι ένα ταξίδι ζωής. Πρώτον γιατί παίρνει χρόνο και δεύτερον γιατί...
αυτή η περίφημη αναζήτηση μας ζητά να δούμε αλλιώς την μέχρι τώρα ζωή μας, τι (δεν) κάνουμε, τι (δεν) αισθανόμαστε και τι (δεν) σκεφτόμαστε που πραγματικά μας κάνουν να είμαστε χαρούμενοι.
Βεβαίως το προσωπικό «κούμπωμα» του καθενός μας στην χαρά έχει να κάνει με την προσωπικότητα, αρχές, παρελθόν και ανάγκες του καθενός μας. Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν τρία πραγματάκια που εάν τα σημειώσουμε και τα αλλάξουμε θα μας φέρουν πιο κοντά στην χαρά μας:
Να μην ευχαριστούμε τους πάντες.
Αυτό είναι τόσο ψυχοφθόρο όσο και αναποτελεσματικό. Μπλέκουμε σε μια ατέρμονη προσπάθεια αποδοχής από τρίτους και το μόνο που καταφέρνουμε είναι η προσπάθεια αυτή να γιγαντώνεται τόσο ώστε να καταντάει ανυπόφορη και πολύ κοστοβόρα. Ο καθένας από εμάς μπορεί να αξιολογήσει (έστω μέσα του) τον πόνο, την απογοήτευση, τον θυμό και το ψυχικό κόστος που έχει μια τέτοια ατελέσφορη προσπάθεια που θυμίζει Σίσυφο.
Έτσι λοιπόν, η ανάγκη να ευχαριστούμε τους άλλους χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί σε ανάγκη να ευχαριστούμε κάποιους. Αυτούς τους κάποιους που μας ευχαριστεί να συμβιώνουμε, που μας ευχαριστεί να συνδεόμαστε, και που μας ευχαριστεί να συνυπάρχουμε.
Πώς μπορούμε να αρχίσουμε αυτήν την προσπάθεια? Λέγοντας «όχι». Όχι σε αυτά που δεν θέλουμε, που δεν μας εκπροσωπούν, που δεν μας εκφράζουν. Κάθε αρχή και δύσκολη βέβαια αλλά πάρτε το ως άσκηση θάρρους. Αρχίστε από πράγματα πιο απλά και λιγότερο σημαντικά για να προχωρήσετε σταδιακά και σταθερά στα πιο σημαντικά.
Να πλαισιώνουμε την ζωή μας με ανθρώπους που μας πάνε ψηλά.
Το ψηλά σημαίνει ποιότητα ζωής, ποιότητα σχέσης και γενικά ότι αισθανόμαστε ότι μας «ανεβάζει» και μας κάνει πιο χαρούμενους, πιο αισιόδοξους και πιο κοντά στις αξίες μας. Άνθρωποι που ομορφαίνουν την ζωή μας αξίζει να έχουμε δίπλα μας. Η ύπαρξη τους είναι σαν την ορμόνη της χαράς: μας γεμίζουν θετική ενέργεια, δυναμικότητα, καλή θέληση, δοτικότητα, ελπίδα, συμπόνια και κυρίως δημιουργικότητα. Έχουμε κέφι, κάνουμε όνειρα, και φτιάχνουμε καταστάσεις που μας προκαλούν για το καλύτερο, μας γοητεύουν και μας γεμίζουν.
Να εστιάζουμε μόνον στο σήμερα.
Και αυτό δεν το λέω μοιρολατρικά αλλά επειδή αυτό που μπορούμε να κάνουμε (ό,τι είναι αυτό) είναι στο εδώ και τώρα. Και το εδώ και τώρα έχει τοοοσο χώρο που μπορεί να φτιάξει, να αλλάξει, και να δημιουργήσει ό,τι καλό του δώσουμε σε συναίσθημα και σκέψη . Σίγουρα υπάρχει παρελθόν και αναμφισβήτητα σκεφτόμαστε το μέλλον. Πολύ ωραία και τα δύο. Η γέφυρα τους όμως είναι το «τώρα». Οπότε ας εστιάσουμε περισσότερο στο τι κάνουμε τώρα, γιατί το κάνουμε και ποιον ευχαριστούμε με αυτό που γίνεται και η αλλαγή σε αυτό που επιθυμούμε θα έρθει. Σίγουρα!
Πηγή
