Τα λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών μας είναι λογικό να υπάρχουν, η όλη διεργασία άλλωστε του μεγαλώματος ενός παιδιού περιλαμβάνει συχνά τη διαδικασία λάθος/διόρθωση/λάθος/διόρθωση…
Υπάρχουν όμως φορές που ως γονείς σφάλουμε, και τα σφάλματα αυτά έχουν σημαντικές επιπτώσεις στα παιδιά μας. Σε ποιες περιπτώσεις λοιπόν γινόμαστε «κακοί» ως γονείς;
Το «καλό παιδί»
«Το πιο βαρύ φορτίο για ένα παιδί είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του ή αλλιώς το επονομαζόμενο ‘σύνδρομο του καλού’ παιδιού», αναφέρει σχετικά ο κ. Δημήτρης Κούκης, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας. Πολλές φορές το παιδί καλείται από νωρίς να διαλέξει μεταξύ των ρόλων του «καλού παιδιού» ή του πραγματικού του εαυτού. Λόγω ηλικίας συνήθως επιλέγει να καλύψει τις ανάγκες και τις επιθυμίες των γονιών του και έτσι παραμερίζει τα δικά του θέλω και τη δική του απόλαυση και ευχαρίστηση. Όσο ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους, τόσο περισσότερο αποδοχή και ανατροφοδότηση παίρνει, και καταλήγει να φροντίζει, αντί να φροντίζεται.
Χωρίς όρια
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό «κακού» γονιού είναι η υπερπροστασία ή η καταπίεση σε συνδυασμό με την ελαστικότητα στα όρια. Κάτι τέτοιο σηματοδοτεί την έλλειψη ορίων και κανόνων στην οικογένεια και παράλληλα την υπερβολική παροχή υλικών αγαθών και την έλλειψη συνεπειών για τις αρνητικές συμπεριφορές του παιδιού. Έτσι η οικογένεια γίνεται παιδοκεντρική και «κουμάντο» κάνει το παιδί, αντί για τον γονιό.
Ο οργισμένος γονιός
Σε αυτήν την περίπτωση είναι προφανές: γονείς οργισμένοι, συναισθηματικά στερημένοι στους οποίους απαντώνται φαινόμενα ψυχολογικής, σωματικής ή λεκτικής βίας ή και των τριών μαζί.
Άλλα λέω κι άλλα κάνω
Η αναξιοπιστία μεταξύ έργων και λόγων του γονιού αποτελεί και αυτή σημάδι «κακής» γονικής προσέγγισης. Αρκετοί γονείς λόγω καλής διάθεσης ή επαγγελματικών υποχρεώσεων υπόσχονται πολλά και διάφορα στα παιδιά, τα οποία όμως δεν εφαρμόζουν ή αντιστοίχως αρκετοί γονείς ζητούν από τα παιδιά τους πράγματα που οι ίδιοι δεν εφαρμόζουν.
Ασυμφωνία γονέων
Η ασυμφωνία στον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού είναι ακόμα ένα σφάλμα. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένας «πολύ καλός» ή «πολύ κακός» πατέρας ή μια «πολύ καλή» ή «πολύ κακή» μητέρα. Επομένως το παιδί βλέπει τον κανόνα για τον πατέρα να ισχύει ενώ για τη μητέρα να είναι πιο αυστηρός. Κάποιες φορές υπάρχει απλά μια διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων από τους δύο γονείς, ενώ κάποιες άλλες υπόγεια κόντρα μεταξύ τους ως σύζυγοι, στην οποία το παιδί μπαίνει στη μέση και την… πληρώνει αυτό.
Το σωστό πρότυπο
Πώς είναι λοιπόν ένας λειτουργικός γονιός; «Πρώτα σύζυγοι και μετά γονείς», απαντά ο κ. Κούκης τονίζοντας ότι πρώτα θα πρέπει να γνωριστούμε και να αγαπήσουμε με τον/την σύντροφό μας και μετά να έρθουν τα παιδιά. «Αυτοί οι δύο ρόλοι δεν είναι αναγκαστικά αντιμαχόμενοι, αλλά πολλές φορές παρατηρούμε πως η προσωπική ανάπτυξη του πατέρα ή της μητέρας και η συντροφική σχέση μένει πίσω για χατίρι του παιδιού. Κάτι τέτοιο είναι μια βραδυφλεγής βόμβα», προσθέτει.
Επίσης, ο γονιός οφείλει να εμφυσήσει στα παιδιά τις βασικές αξίες της ζωής όπως η αγάπη, η συνεργασία για το κοινό καλό, η αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο, η μη βία και η αγωνιστικότητα. Έτσι θα τα θωρακίσει έναντι διαφόρων κινδύνων στο μέλλον και θα τους δώσει πηγή δύναμης για την ενήλικη ζωή τους.
Οφείλει παράλληλα να εμπιστεύεται απεριόριστα το απιδί και τις δυνάμεις του, τα χαρακτηριστικά και την αξία του. Όταν εμπιστευόμαστε το παιδί μας του χτίζουμε αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, μαζί με μια διάθεση να αυτονομηθεί. Δε θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το παιδί του γείτονα, ή τον αδερφό του αφού η σύγκριση προκαλεί μια κακώς εννοούμενη κόντρα και φορτώνει το παιδί με βάρη που δεν του αναλογούν και δεν του χρειάζονται.
«Ως γονείς σίγουρα θα κάνουμε λάθη, όμως θα πρέπει να αγαπήσουμε τις επιλογές μας, ακόμα και τις παραλείψεις μας, κάνοντας πάντα αυτοκριτική. Θα πρέπει να σταθούμε πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί από τα λάθη μας και τα προβλήματά μας. Η ευχαριστιακή στάση ως πρότυπο γονεΪκότητας αποτελεί τη διορθωτική κίνηση στις όποιες αντοχές μας», καταλήγει ο ειδικός.
Πηγή
