περιέχει αλάτι και γι αυτό είναι αλμυρό στη γεύση. Για την ακρίβεια εκτός από το γνωστό χλωριούχο νάτριο, που είναι και το περισσότερο, περιέχει πλήθος άλλων αλάτων, τα οποία έχουν μεταφερθεί στη θάλασσα μέσα από μια διαδικασία γνωστή ως «ο κύκλος του νερού». Το νερό της Γης εξατμίζεται, ανεβαίνει στον ουρανό όπου μέσω της διαδικασίας της συμπύκνωσης σχηματίζει σύννεφα τα οποία με τη σειρά τους γίνονται βροχή και το νερό καταλήγει πάλι στη στεριά ή στη θάλασσα. Το νερό της βροχής που πέφτει στη στεριά μέσω του εδάφους καταλήγει σε ποτάμια, λίμνες και υπόγεια κοιτάσματα. Τα ποτάμια που καταλήγουν στη θάλασσα μεταφέρουν μαζί με το νερό και άλατα που υπάρχουν στο έδαφος.
Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται αέναα με αποτέλεσμα στη θάλασσα να συσσωρεύονται άλατα, αφού το νερό όταν εξατμίζεται αφήνει τα άλατα πίσω του. Βέβαια, η αλμυρότητα του νερού εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. Το νερό διεισδύει στο θαλάσσιο πυθμένα μέσα από ρωγμές, υπερθερμαίνεται και επιστρέφει στην επιφάνεια μεταφέροντας διαλυμένα μεταλλικά στοιχεία. Οι υδροθερμικές αναβλύσεις -μερικές από τις οποίες δημιουργούν θερμοπίδακες στα βάθη της θάλασσας- εκβάλλουν μέσα στη θάλασσα το χημικό μείγμα που προκύπτει.
Γιατί όμως το νερό των λιμνών είναι γλυκό;
Εύλογη είναι η απορία καθώς ο “κύκλος του νερού” ισχύει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και για τις λίμνες. Η απάντηση έχει να κλανει με την ηλικία λιμνών και θαλασσών. Δηλαδή η θάλασσα, με ηλικία μερικά δισεκατομμύρια έτη, είναι αρχαιότερη από τις λίμνες που έχουν ηλικία εκατομμυρίων ετών οι πιο παλιές. Έτσι στις θάλασσες έχουν αποτεθεί με το πέρασμα των χρόνων πολύ περισσότερα άλατα. Αλλά και οι λίμνες σθγά σιγά γεμίζουν άλατα με αποτέλεσμα σε μερικά δισεκατομύρια χρόνια να γίνουν και αυτές αρμυρές!
