Ο Ερμής Παν ήταν γιος Έλληνα από τα Καλάβρυτα και Ιρλανδής μητέρας. Οι γονείς του μετανάστες και οι δύο γνωρίστηκαν στο Μέμφις. Πώς όμως ένα παιδί από τα γκέτο της Αμερικής έγινε ο πιο αναγνωρισμένος χορογράφος του Χόλιγουντ και ο προσωπικώς χορογράφος του Φρεντ Αστέρ;
Ο Παν και ο Αστέρ συναντήθηκαν σε ένα δοκιμαστικό, στα στούντιο RKO το 1933. Ο Ερμής ήταν 24 ετών, φτωχός. Τόσο φτωχός μάλιστα που με τη μητέρα και την αδελφή του έφευγαν κρυφά μέσα στη νύχτα από το ένα σπίτι για να πάνε σε κάποιο άλλο αφού δεν υπήρχαν λεφτά για το ενοίκιο.
Ο Παν, όπως τον αποκαλούσαν όλοι, είχε προσληφθεί από τον τον Ντέιβ Γκουλντ, διευθυντή χορού του RKO, για να συνεργαστεί με τον Αστέρ, επειδή -ειρωνία;- ο Γκουλντ δεν ήξερε να χορεύει. Δεν υπήρχαν χορογράφοι για ταινίες εκείνη την εποχή.
Όταν ήταν μικρός, η μαύρη γκουβερνάντα του, τον έπαιρνε στο δικό της σπίτι, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή του Μέμφις γνωστή ως Black Bottom, ένα κοινό όνομα για τα γκέτο στις πόλεις της Νότιας Αμερικής.
Αυτά τα βραδινά ταξίδια του στο Black Bottom ήταν πάντα συναρπαστικά. Υπήρχε έντονη ζωή στους δρόμους, μουσικοί με τα όργανά τους που έπαιζαν αυτό το είδος μουσικής που στη συνέχεια ονομάστηκε "Gut Bucket Jazz". Έξω, στους δρόμους εκείνης της γειτονιάς έμαθε να χορεύει ο Παν, όχι σε κάποια σχολή χορού.
Εργάστηκε ως χορευτής στο Μπρόντγουεϊ όπου συναντήθηκε με τη Βιρτζίνια ΜακΜάθ (Τζίντζερ Ρότζερς αργότερα). Ήταν αυτή που τον έπεισε να δοκιμάσει την τύχη του στο Χόλιγουντ την εποχή που τα κινηματογραφικά στούντιο αναζητούσαν cast για τις μουσικές κομεντί. Η αρχή ήταν δύσκολη. Ο Πάν ήταν κυριολεκτικά απένταρος όταν προσελήφθη με 75 δολάρια την εβδομάδα για να συνεργαστεί με τον Φρεντ Αστερ στο Flying Down To Rio (1933), τη δεύτερη ταινία του Αστερ και την πρώτη που συνεργάστηκε με τη Τζίντζερ Ρότζερς.
Ο Παν και ο Αστερ είχαν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά μοιράζονταν την ευαισθησία και την αγάπη για τον χορό, τη μουσική και το χιούμορ. Ο Παν ήταν δέκα χρόνια νεότερος από τον Αστερ με πιο μοντέρνα χορευτικά βήματα. Ο δαιμόνιος Αστερ αναγνώρισε αμέσως το νεύρο και τη σφριγηλότητα του Παν.
Η συνεργασία τους διήρκεσε για την υπόλοιπη ζωή τους, ουσιαστικά μέχρι το τελευταίο μιούζικαλ του Φρεντ Αστερ, Finish's Rainbow (1968), μια εμπειρία που δεν ήταν καλή για κανέναν από τους δύο. Ο νεαρός σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα δεν γνώριζε πώς ακριβώς γυρίζεται ένα μιούζικαλ. Μάλιστα επανέφερε το κινηματογραφικό ύφος των αρχών της δεκαετίας του 1930, από το οποίο τόσο πολύ ήθελαν να απαλλαγούν οι δυο χορευτές. Τελικά, ο Κόπολα απέλυσε τον Παν, ο οποίος είχε και έναν μικρό ρόλο στην ταινία.
Συνεργάστηκε με τον Φρεντ Αστερ σε 17 ταινίες, συμπεριλαμβανομένων και των δέκα ταινιών του με τη Τζίντζερ Ρότζερς. Ξεκινούσε πρώτα και δούλευε τα βήματα με τον Αστέρ και ακολουθούσε η Ρότζερς. «Με τον Φρεντ ήμουν η Τζίντζερ, και με τη Τζίντζερ ήμουν ο Φρεντ» θα έλεγε αργότερα. Κάποιες φορές μάλιστα φορούσε τα ψηλοτάκουνα της Τζίντζερ για να χορέψει με τον Φρεντ Αστέρ σε..πραγματικές συνθήκες.
Κέρδισε το βραβείο Όσκαρ για το Damsel In Distress (1936), όταν η Ακαδημία έδινε ακόμη Όσκαρ για το καλύτερο χορευτικό.
Όταν το πιο καυτό ζευγάρι της εποχής, ο Φρεντ Αστέρ και η Τζίντζερ Ρότζερς ακολούθησαν χωριστούς δρόμους, ο Παν πήγε στα Fox Studios όπου συνεργάστηκε με την Μπέτυ Γκρέιμπλ, τη νούμερο ένα σταρ την εποχή εκείνη στο box office των ΗΠΑ. Στη δεκαετία του 1950, πήγε να εργαστεί για το MGM. Και το 1960 τον προσέλαβαν για να χορογραφήσει την είσοδο της Κλεοπάτρας (Ελίζαμπεθ Τέιλορ) στη Ρώμη.
Η επιδεξιότητα του Παν ήταν ότι κατάφερνε να μετουσιώνει την καθημερινότητα σε ένα χορευτικό ιδίωμα. Η ζωντάνια του, το ήθος του και η ικανότητα να είναι ευχάριστος τόσο στους χορευτές όσο και στα αφεντικά του στούντιο τον έκαναν πολύ αγαπητό στο Χόλιγουντ. Όμορφος και ανυπόμονος, ένας παράξενος σωσίας του Φρεντ Αστέρ, ο Παν ήταν πάντα καλεσμένος στα μεγάλα πάρτι και συνοδευόταν συνήθως από την Ρίτα Χέιγουορθ.
Ο Παν ήταν ομοφυλόφιλος και καταπιεζόταν από τη Ρωμαιοκαθολική πίστη του και τη μη αποδοχή της μητέρας του. Είχε μακροχρόνια σχέση με τον χορευτή Τζίνο Μαλέρμπα αλλά όπως και πολλοί ομοφυλόφιλοι της εποχής, σπάνια εμφανιζόταν μαζί του.
Ο Ερμής Παναγιωτόπουλος πέθανε στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλςστις 19 Σεπτεμβρίου του 1991. Αφού ξύπνησε το πρωί, τάισε τη γάτα του και έφτιαξε μπέικον, αυγά, τοστ και καφέ.
Όταν τελείωσε το πρωινό του, κάθισε στην αγαπημένη του καρέκλα στο σαλόνι χαζεύοντας την πισίνα του. Αργότερα το απόγευμα, ένα μέλος της οικογένειας τον βρήκε ακόμα καθισμένο εκεί, αλλά έχοντας αναχωρήσει για να χορέψει σε άλλους κόσμους.
