Σημειώνω ότι είναι σχεδόν 10 το βράδυ, ότι είμαι κουρασμένη και θέλω να ηρεμήσουν για να πάνε –επιτέλους- για ύπνο.
Τους λέω να σταματήσουν, ότι θα χτυπήσουν.
«Θα χτυπήσετε!»
Γελάνε γελάνε, πηδάνε, με κοιτάζουν προκλητικά. Πηδάνε και αρπάζω που και που την μικρή στον αέρα έτοιμη να σκάσει κάτω ή στο τραπεζάκι αντί στο καναπέ…
Γέλια …
Γέλια…
Χαίρονται μπορώ να πω.
Εγώ βράζω όμως.
Αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά δεν θα ελέγξω τον εαυτό μου. Ναι, παρά όλα τα μαθήματα, το blog και τις πεποιθήσεις μου…
Εκείνη τη στιγμή ο θυμός μιλάει.
Με κοιτάζουν και η θυμωμένη φάτσα μου τους κάνει να γελάνε ακόμα περισσότερο…
«Σε γράφουμε μαμά, κοίτα!» είναι σαν να μου λένε.
Πραγματικά, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ ανακουφιστικό και αποτελεσματικό στο εδώ και τώρα να ρίξω δύο τρεις δυνατές φωνές, να τις απειλήσω ότι εάν συνεχίσουν, αύριο δεν θα πάρουμε/κάνουμε κάτι και να τις σύρω στο κρεβάτι. Α. Και να τους πω πόσο κακά παιδιά είναι που με κάνουν έτσι. Και… Και… Και…
Αλλά, έχω τα εργαλεία μου. Κάποια τα διάβασα σε βιβλία, κάποια τα φαντάστηκα κάνοντας την πρακτική μου καθημερινά με δύο μικρά παιδιά.
1. Πρέπει να αναγνωρίσω τον θυμό μου πριν πάρει σωματική έκφραση. Αυτό δουλεύεται. Τώρα τα καταφέρνω αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά κάποιο τρόπο, βγαίνω για ένα δευτερόλεπτο από τον θυμωμένο εαυτό μου και βλέπω την σκηνή από απέξω. Αναπνέω βαθιά.
2. Επαναφέρω το μυαλό μου και θυμάμαι ότι δεν πρέπει να κάνω αυτό που μου έρχεται από την φύση να κάνω εκείνη την ώρα, δηλαδή να φωνάζω, να τιμωρήσω με διάφορους τρόπους, να απειλήσω, να βάζω ταμπέλες. Όλα αυτά λειτουργούν στο εδώ και τώρα αλλά σε βάθος χρόνου είναι τελείως αναποτελεσματικά και αυτό είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο.
3. Δεν πρέπει να πάρω τη συμπεριφορά τους προσωπικά. Παρόλο που το ύφος τους είναι πολύ προκλητικό, στην ουσία δεν είναι, μαθαίνουν τα όρια.
4. Σκέφτομαι τη σχέση μας, και βλέπω γραμμένη τη λέξη ΣΧΕΣΗ μπροστά μου με φωτεινά γράμματα. Την επαναλαμβάνω μέσα μου.
Τότε, αφού έχω κάπως ηρεμήσει ήδη, έρχεται η ώρα να εκφραστώ και εφαρμόζω την μέθοδο με τα μηνύματα «εγώ».
Τι είναι αυτό;
Είναι μία πρόταση με τρία σκέλη που ξεκινάει με ΕΓΩ και δείχνει στον άλλον ότι τον σεβόμαστε αλλά η συμπεριφορά του μας δημιουργεί πρόβλημα.
1. Περιγράφω τη συμπεριφορά τους, τι κάνουν ακριβώς, χωρίς κριτική όμως. Εδώ είναι: «Όταν πηδάτε και πέφτετε στον καναπέ».
2. Περιγράφω τα συναισθήματά μου και αποκωδικοποιώ τον θυμό μου. Ο θυμός μου δεν είναι το πρώτο συναίσθημα. Προκαλείται από τον φόβο που νιώθω ότι μπορούν να πέσουν άσχημα. Φοβάμαι οπότε αυτό λέω. «Όταν πηδάτε και πέφτετε στον καναπέ, φοβάμαι πάρα πολύ ότι θα πέσετε…’’
3. Περιγράφω τις χειροπιαστές συνέπειες που έχει αυτή η συμπεριφορά πάνω μου. Εδώ, είναι: «θα χρειαστεί να οδηγήσω το αυτοκίνητο, να πάμε στο Νοσοκομείο, να βρούμε ένα γιατρό, να κάνουμε ράμματα».
Χτες, δεν περίμενα να λειτουργήσει καθόλου, αλλά το είπα μια δύο φορές πιο πολύ για τεστ και για να εφαρμόσω αυτά που έμαθα στα μαθήματα αποτελεσματικού γονέα Gordon.
«Όταν πηδάτε και πέφτετε στον καναπέ, φοβάμαι πάρα πολύ ότι θα πέσετε και θα χρειαστεί να οδηγήσω το αυτοκίνητο για να πάμε στο Νοσοκομείο, να βρω ένα γιατρό, να κάνει ράμματα…» κι εκεί ας αφήσουμε την φαντασία μας να ρέει…
Και σχεδόν απελπισμένη, είπα «Πάω να πλύνω τα δόντια μου» και έφυγα από το σαλόνι σκεπτόμενη πως παίρνω ένα ρίσκο γιατί μπορεί να πέσουν πραγματικά. Αλλά πραγματικά δεν είχα άλλο κουράγιο.
Πήγα στο μπάνιο, και δεν είχα προλάβει να βάλω οδοντόκρεμα ακόμα και τι βλέπω;
Μπαίνουν και οι 2 μέσα στο μπάνιο σαν να μη τρέχει τίποτα.
WOW λέει ο θετικός – περήφανος γονέας μέσα μου, τα κατάφερες, κέρδισες χαχα!!
Τώρα αναγνωρίζω όμως ότι πραγματικά δεν το περίμενα. Δεν περίμενα να έχει δουλέψει το μήνυμα. Και δεν περιμένω να δουλέψει πάντα όπως είπα πριν. Αλλά δούλεψε αυτή τη φορά. Ένιωσα θαυμάσια εκείνη τη στιγμή και σκέφτηκα ότι πρέπει να το μοιραστώ!
Γιατί, ναι, γίνεται και χωρίς φωνές!
Εξάλλου, μία πρόταση από την μέντορα μας Isabelle Filiozat αρκεί να μας πείσει:
"Eίναι παράδοξο να φωνάζεις σε ένα παιδί για να του ζητήσεις να ηρεμήσει".
Πηγή
