“καλής” κοινωνίας κι ο άντρας μου μεγαλοδικηγόρος, να αφήσουμε τη κόρη μας να γίνει δασκαλίτσα; Ποτέ! Όσο κι αν το θέλει, όσο κι αν έχει το χάρισμα της επικοινωνίας με τα παιδιά, δεν υπάρχει περίπτωση. Θα σπουδάσει γιατρός ή δικηγόρος! Εμείς ξέρουμε καλύτερα για το μέλλον της. Αργότερα θα μας ευγνωμονεί».
Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο πολύ με εκνευρίζει αυτή η άποψη. Σίγουρα ένας ενήλικας έχει μεγαλύτερη εμπειρία για τη ζωή. Σίγουρα μπορεί να δει κάποια πράγματα με περισσότερη ωριμότητα απ’ ό,τι ένας έφηβος που πιστεύει πως μπορεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Επίσης ένας γονιός πάντα σκέφτεται για το καλό των παιδιών του αλλά αρκετές φορές δεν ακούει ή δε θέλει να ακούσει τα θέλω τους. Ειδικά όταν αυτά τα θέλω έχουν εκτός από οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Πώς είναι δυνατό ένας άνθρωπος να διαπρέψει σε κάτι που δεν επιθυμεί και δεν αγαπά;
Δεν διαφωνώ πως όταν υπάρχει μια επιχείρηση με μια ιστορία, ο σωστότερος δρόμος είναι να έχει και συνέχεια. Ένας επιχειρηματίας γονιός φαντάζεται τα παιδιά του στη θέση του κι ακόμη παραπάνω. Αυτό είναι ιδανικό όταν γίνεται με τρόπο που το παιδί θα αγαπήσει την επιχείρηση από μικρό. Όχι να του επιβληθεί ως ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει. Έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε συνέχεια να έχει η επιχείρηση ούτε τίποτα. Απλά, χαμένα χρόνια και χαμένα όνειρα.
Επίσης, δουλειά δεν είναι μόνο αυτή που δεν λερώνουμε τα χέρια μας. Στην εποχή μας πασχίζουμε να μάθουν τα παιδιά μας Φυσική, Χημεία, Ιστορία, Αγγλικά και δεν έχουν ιδέα πώς να αλλάζουν μια λάμπα στο σπίτι! Πώς να επισκευάζουν ένα σπασμένο κουρτινόξυλο! Πώς να σκαλίζουν τον κήπο για να φυτέψουν δυο λουλούδια! Καμαρώνουμε για τις πανεπιστημιακές θέσεις που κατάφεραν να πάρουν μέσω της απόλυτης παπαγαλίας κι αδιαφορούμε για την ουσία της γνώσης και της προόδου, ως μέσο επιβίωσης.
Τα παιδιά μου λατρεύουν το παιχνίδι, όπως κι εγώ στην ηλικία τους. Δεν ήθελαν το καλοκαίρι να διαβάσουν και να προετοιμαστούν για την επόμενη τάξη, όπως κι εγώ στην ηλικία τους. Το διάβασμα είναι κάτι που «πρέπει» κι όχι κάτι που «θέλουν», κι αυτό γιατί έτσι τους σερβίρεται. Είμαι σίγουρη πως θα το αγαπήσουν ξανά μεγαλώνοντας. Είμαι σίγουρη πως παρότι δεν έχουν διαβάσει το καλοκαίρι, θα τα καταφέρουν μια χαρά στη νέα σχολική χρονιά.
Όταν ρωτήθηκα γιατί δεν αγχώνομαι για το μέλλον τους απάντησα πως το μόνο που θέλω είναι να έχουν την υγεία τους, να είναι ευτυχισμένα με τις επιλογές τους και να μην είναι τεμπέληδες. Αν η μοίρα τους είναι να γίνουν σκουπιδιάρηδες, και πάλι θα καμαρώνω γιατί τα παιδιά μου θα καθαρίζουν τον τόπο τους. Ντροπή μου όμως που σκέφτηκα έτσι. Που έχω τόσο «χαμηλές» βλέψεις γι αυτά.
Μέχρι που εντελώς τυχαία είδα πόσο διαφορετική είναι η σημασία της λέξης «χειρονάκτης» από αυτή που είχα στο μυαλό μου, εγώ κι ο περισσότερος κόσμος.
Χειρονάκτης λοιπόν: χειρώναξ = ἄναξ τῶν χειρῶν = άρχοντας, βασιλιάς των χεριών του, κοινώς ο νοικοκύρης! Από τη λέξη ἄναξ προέρχεται κι η λέξη ανάκτορο.
Έτσι, λοιπόν, η πετυχημένη γιατρός κι ο μεγαλοδικηγόρος, ας αφήσουν ελεύθερο το παιδί τους να δημιουργήσει, να διαπρέψει και να ευτυχίσει μέσω αυτού που θα έχει επιλέξει! Αν είναι λάθος, θα το δει και θα το διορθώσει μόνο του. Αν όμως είναι λάθος των γονιών, τότε τι γίνεται;
Υ.Γ. Η αρχή του κειμένου είναι πέρα για πέρα αληθινή! Άλλαξα μόνο τα επαγγέλματα των γονιών για ευνόητους λόγους!
Πηγή
