που απαθανατίζονται σε αυτές δεν είναι χαμογελαστά, ακόμα και αν πρόκειται για φωτογραφίες από γάμους και γιορτές.
Υπάρχουν αρκετές θεωρίες για τον λόγο που συνέβαινε αυτό, δηλαδή γιατί οι άνθρωποι στις παλιές φωτογραφίες δεν γελούν.
Η πιο κραταιά άποψη έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονταν οι φωτογραφίες εκείνη την εποχή.
Στην δαγεροτυπία, δηλαδή τον πρώτο επιτυχημένο τρόπου φωτογράφισης, που εφευρέθηκε από τον Louis Daguerre το 1839 χρειαζόταν το φωτογραφιζόμενο αντικείμενο να εκτεθεί για πολύ ώρα ώστε να καταστεί δυνατό να απαθανατιστεί επιτυχώς.
Τα κινούμενα αντικείμενα ή δεν καταγράφονταν καθόλου ή έβγαιναν θολά, καθώς απαιτούνταν χρόνος για να αποτυπωθεί η φωτογραφία σε ένα φύλλο από επαργυρωμένο χαλκό. Έτσι ήταν ευκολότερο να διατηρήσει κανείς για αρκετή ώρα μια σοβαρή έκφραση παρά να χαμογελά.
Ένας άλλος λόγος που οι άνθρωποι δεν χαμογελούν είναι πως ήταν επηρεασμένοι από την ζωγραφική και τα πορτρέτα, τα οποία γνώριζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, αφού δεν είχε εδραιωθεί η φωτογραφία ως κοινή πρακτική.
Στα πορτρέτα συνήθως η έκφραση είναι σοβαρή αφού θεωρούνταν κάτι πολύ σημαντικό που θα πέρναγε στις επόμενες γενιές. ,
Δεν υπάρχει κάτι πιο χαζό από ένα αιώνιο χαμόγελο, σημείωνε ο Μαρκ Τουέιν, επαγγελματίας κωμικός της εποχής.
Όλα άλλαξαν το 1853 όταν η Μαίρη Ντέλγουΐν κατάφερε να φωτογραφίσει ένα αγόρι που χαμογελούσε.
Αργότερα με την ανάπτυξη της τότε τεχνολογίας και του κινηματογράφου ήταν δυνατό να καταγραφεί και μια στιγμιαία έκφραση όπως ένα χαμόγελο, οπότε και άρχισαν να εμφανίζονται χαμογελαστές φωτογραφίες.
