Άνδεις (ως πηγή του έχει αναγνωριστεί το όρος Μίσμι στο νότιο Περού) μέχρι τις εκβολές του στον Ατλαντικό ωκεανό. Μέχρι πρότινος θεωρείτο ο δεύτερος μακρύτερος ποταμός στη Γη μετά τον Νείλο, καθώς αρχικά το μήκος του είχε υπολογιστεί σε 6.400 χλμ. Όμως μετά από δορυφορικές μελέτες αποδείχτηκε ότι πηγές του ορίζονται στην περιοχή Apacheta Creek, με αποτέλεσμα το συνολικό μήκος του να ανέρχεται στα 6.992 χλμ. ξεπερνώντας έτσι τον Νείλο που έχει μήκος 6.853 χλμ.
Είναι επίσης με διαφορά ο μεγαλύτερος ποταμός όσον αφορά στη μέση παροχή νερού, που ανέρχεται σε 219.000 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Υπολογίζεται ότι το 1/5 του συνόλου του γλυκού νερού που ρέει στην επιφάνεια της Γης μεταφέρεται από τον Αμαζόνιο.
Επιπλέον ο Αμαζόνιος είναι πολύ γνωστός για την τεράστια ζούγκλα που τον περιβάλλει: Το τροπικό δάσος του αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα του πλανήτη. Ωστόσο σήμερα απειλείται σε μεγάλο βαθμό από την παράνομη υλοτομία.
Οι φυσικοί πόροι του Αμαζονίου είναι πολλοί και ποικίλοι. Οι πρώτοι εξερευνητές προσελκύστηκαν από τα διαμάντια και τον χρυσό, εξίσου όμως σημαντική είναι και η εξαιρετική ξυλεία που παρέχουν η Σουιτενία, ο κέδρος του Αμαζονίου και πολλά άλλα είδη.
Ποιος τον βάφτισε Αμαζόνιο;
Ένας από τους εξερευνητές του Αμαζονίου ήταν και ο Ισπανός κατακτητής Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα (Francisco de Orellana), ο οποίος τον διέπλευσε το 1541-1542 αναζητώντας χρυσό. Τότε ο Αμαζόνιος ονομαζόταν Ρίο Γκράντε ή Ρίο ντε Κανέλα, λόγω των μεγάλων δέντρων κανέλας που βρίσκονταν εκεί. Ο Ορεγιάνα διηγήθηκε αργότερα στον βασιλιά της Ισπανίας Κάρολο πως σε μια ενέδρα γυναίκες-πολεμιστές Icamiabas σχεδόν αποδεκάτισαν την ισπανική αποστολή και έτσι ο βασιλιάς, εμπνευσμένος από τον ελληνικό μύθο των Αμαζόνων, ονόμασε τον ποταμό Αμαζόνιο.
Ποιες ήταν οι Αμαζόνες;
Οι Αμαζόνες (εν. ο Αμαζόνας) ήταν λαός κυνηγών και πολεμιστών της Ευρασίας. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του νομαδικού λαού ήταν ότι είχε κατά βάση πολεμική κοινωνική οργάνωση και ότι οι γυναίκες απολάμβαναν μεγάλο βαθμό ελευθερίας και ισότητας και πολεμούσαν στο πλευρό των αντρών. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό εντυπωσίασε τόσο πολύ τους Έλληνες που δημιούργησαν τον μύθο των Αμαζόνων σύμφωνα με τον οποίο ο λαός αυτός αποτελείτο αποκλειστικά από γυναίκες που ζούσαν χωρίς άντρες και ήταν άρτια εκπαιδευμένες στρατιωτικά, ενώ ζούσαν νομαδικά και αγαπούσαν πολύ τα άλογα και το κυνήγι.
Κατά τον μύθο, οι πολεμίστριες Αμαζόνες κατάγονταν από τον θεό του πολέμου Άρη και τη νύμφη Αρμονία ή, κατ΄ άλλη εκδοχή, τη θεά Αρτέμιδα ή την Αθηνά. Η Άρτεμις, θεά του κυνηγιού, της ελεύθερης ζωής στη φύση και της άρνησης του γάμου, ήταν η θεότητα που κυρίως λάτρευαν και προς τιμήν της χόρευαν πυρρίχιους χορούς (πυρρίχιος είναι ο αρχαιότερος ελληνικός πολεμικός χορός). Λάτρευαν επίσης και τη θεά Κυβέλη, στην οποία θυσίαζαν άλογα.
Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία χρησιμοποίησε το παράδειγμα των μυθικών Αμαζόνων ως επιχείρημα για την συμμετοχή των γυναικών στον στρατό, ενώ ο Αριστοφάνης εμπνεύστηκε από αυτές για να γράψει την Λυσιστράτη και τις Εκκλησιάζουσες.
Οι μυθολογικές Αμαζόνες γοήτευσαν όχι μόνο τους αρχαίους Έλληνες που δημιούργησαν πολλά έργα τέχνης και ιστορίες σχετικά με αυτές, αλλά και ολόκληρο τον δυτικό κόσμο που συνέχισε να ασχολείται και να εμπνέεται από αυτές μέχρι και τις μέρες μας.
Πηγή
