Έχουμε εξιδανικεύσει το βαρέλι και την πράξη παλαίωσης του κρασιού μέσα σε βαρέλι σε τέτοιο βαθμό, που μετά την χρήση των βαρελιών για τον προορισμό τους, τα μετατρέπουμε συχνά σε τραπέζια, παγκάκια, γλάστρες κ.α.. Ωστόσο, ο λόγος για τον οποίο αρχίσαμε να παλαιώνουμε κρασί σε δρύινα βαρέλια δεν ήταν εκ προθέσεως. Για χιλιετίες, ο πήλινος αμφορέας ήταν το επιλεγόμενο μέσο αποθήκευσης για τη μεταφορά του κρασιού.
Πριν από δύο χιλιετίες, όταν οι Ρωμαίοι άρχισαν να απλώνουν την αυτοκρατορία τους σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν θέλησαν μόνο να πάρουν μαζί τους όπλα και τρόφιμα, αλλά και κρασί. Ο οίνος ήταν πιο ασφαλής από το νερό, προσέφερε θερμίδες σε υποσιτισμένα στρατεύματα, και φυσικά τους τόνωνε το ηθικό. Για μερικές χιλιάδες χρόνια, από τους αρχαίους Αιγυπτίους και μετά, οι πήλινοι αμφορείς ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι στρατιώτες (και οι έμποροι) μετέφεραν κρασί σε μεγάλες αποστάσεις. Υπήρχαν και άλλοι πολιτισμοί, κυρίως στην περιοχή της Μεσοποταμίας, που χρησιμοποιούσαν βαρέλια από ξύλο φοίνικα, αλλά αυτή ήταν η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Ενώ τα βαρέλια από ξύλο φοίνικα ζύγιζαν πολύ λιγότερο από τους αμφορείς από πηλό, αλλά το ξύλο τους ήταν αρκετά δύσκολο να λυγίσει. Ο πηλός προσέφερε ένα άλλο πλεονέκτημα: το πήλινο δοχείο αν ήταν σφραγισμένο σωστά, ήταν αεροστεγές και αυτό ήταν μια μεγάλη πρόκληση.
Πως το είδος του βαρελιού επηρεάζει τη γεύση του κρασιού;
Η πρακτική της χρήσης αμφορέων συνεχίστηκε στην Ελληνική και στη συνέχεια στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Καθώς οι Ρωμαίοι ανέβηκαν βόρεια στην Ευρώπη και μακριά από τη Μεσόγειο, η μεταφορά των πήλινων αμφορέων έγινε όλο και πιο δύσκολη. Ενώ οι Ρωμαίοι γνώριζαν τα βαρέλια από ξύλο φοίνικα, η τιμή και η δυσκολία κάμψης του ξύλου τα καθιστούσαν μια κακή επιλογή. Όταν οι Ρωμαίοι συναντήθηκαν με τους Γαλάτες, βρήκαν μια ομάδα ανθρώπων που χρησιμοποιούσαν ξύλινα βαρέλια, συχνά φτιαγμένα από δρυς, για να μεταφέρουν μπύρα.
Οι Ρωμαίοι γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι βρήκαν λύση στο ζήτημα του αμφορέα. Ενώ χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς και άλλα ξύλα, η δρυς ήταν δημοφιλής για διάφορους λόγους. Πρώτον, το ξύλο ήταν πολύ μαλακότερο και ευκολότερο να λυγίσει στην παραδοσιακή μορφή βαρελιού, οπότε η βελανιδιά χρειαζόταν ελάχιστο "κάψιμο" και ένα βαρέλι θα μπορούσε να δημιουργηθεί πολύ γρηγορότερα. Δεύτερον, η δρυς ήταν άφθονη στα δάση της ηπειρωτικής Ευρώπης. Και τέλος, η δρυς, με τους σφιχτούς κόκκους της, προσέφερε ένα αδιάβροχο μέσο αποθήκευσης. Η μετάβαση σε ξύλινα βαρέλια ήταν γρήγορη. Σε λιγότερο από δύο αιώνες, απομακρύνθηκαν δεκάδες εκατομμύρια αμφορείς.
Χρόνια μετά τη μεταφορά των κρασιών σε βαρέλια, οι Ρωμαίοι και άλλες κοινωνίες μετά από αυτούς, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι τα δρύινα βαρέλια προσδίδουν στο κρασί νέες ευχάριστες ιδιότητες. Η επαφή με το ξύλο έκανε το κρασί μαλακότερο και ομαλότερο, και με μερικά κρασιά, αποκτούσαν και καλύτερη γεύση. Λόγω του ελάχιστου καψίματος που χρειαζόταν το ξύλο, τα κρασιά ανέπτυσσαν επιπλέον αρώματα όπως γαρύφαλλα, κανέλα, μπαχάρι ή βανίλια και επιπρόσθετες γεύσεις όπως καραμέλα, βανίλια ή ακόμα και βούτυρο. Καθώς η πρακτική της χρήσης δρύινων βαρελιών για μεταφορές συνεχίστηκε, οι έμποροι, οι παραγωγοί οίνου και οι στρατοί διαπίστωσαν ότι όσο περισσότερο παρέμενε ο οίνος μέσα στα βαρέλια, τόσο περισσότερες ιδιότητες από τη δρυ μεταδίδονταν στο κρασί και έτσι άρχισε η πρακτική ωρίμανση του κρασιού σε δρυς.
Πηγή
