Τι έμαθα από μια πεζοπορία*
Όταν είδα την ανακοίνωση μιας μονοήμερης «περιπατητικής» εξόρμησης στην...
Εύβοια σκέφτηκα: Τι καλύτερο από μια εύκολη πεζοπορία πλάι στη θάλασσα και δύο βουτιές στη πορεία για να αρχίσει το φθινόπωρο. Σωστά; Λάθος. Να τι έμαθα, όμως, από αυτή τη λάθος εκτίμησή μου.
1. Είναι οκ να μην τα καταφέρνεις. Το σώμα χρειάζεται σεβασμό
Αυτό δεν είναι ένα από τα άρθρα που θα διαβάσετε για το πώς ο γράφων/η γράφουσα μέσα από αντιξοότητες, τα κατάφερε. Δεν τα κατάφερα. Δεν έφτασα στον προορισμό. Η διαδρομή αφορούσε πορεία μέχρι μια απομακρυσμένη και αποκομμένη παραλία και μετά επιστροφή. Ένα χιλιόμετρο πριν φτάσω στην παραλία αποφάσισα να ενταχθώ στην ομάδα που γύρισε πίσω στο σημείο εκκίνησης που ήταν και το σημείο τερματισμού. Και νοιώθω υπέροχα για την απόφασή μου αυτή. Οι λόγοι;
Η πεζοπορία δεν ήταν όπως αρχικά πίστεψα μια εύκολη, για μένα, πεζοπορία. Κάτι που τη δυσκόλεψε πολύ ήταν η ζέστη που έφτασε κάποια στιγμή τους 38 βαθμούς. Επίσης, το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ήταν με «κόντρα τον ήλιο». Προσθέστε και την υγρασία και μπορείτε να κατανοήσετε τη δυσχέρεια του βαδίσματος. Επίσης, γινόταν σε μονοπάτι άγριο, κατά τόπους δύσβατο, διάσπαρτο με πέτρες μεγάλου μεγέθους που γλιστρούσαν. Μονοπάτι που κοντεύει να κλείσει μιας και φαίνεται να χει μείνει απάτητο καιρό με έντονες ανηφοριές και κατηφοριές.
Το αποτέλεσμα στο σώμα μου ήταν – όταν έφτανα σχεδόν στον προορισμό – να αισθανθώ έντονα ρίγη τα οποία εκτίμησα ότι μπορεί να ήταν και πρόδρομα ηλίασης. Ήμουν πολύ κοντά στο σημείο προορισμού αλλά μετρώντας τις δυνάμεις μου κατάλαβα ότι δεν ήθελα να διακινδυνεύσω το να μην μου φτάσουν στο να γυρίσω. Φυσικά, έπρεπε να διανύσω πολύ μεγαλύτερη απόσταση για να επιστρέψω αλλά αποφάσισα να πάρω αυτού του είδους το ρίσκο. Εκ των υστέρων, και ακούγοντας ιστορίες συνοδοιπόρων με συμπτώματα ηλίασης και πόσο τους ταλαιπώρησαν, κατάλαβα ότι μάλλον σωστά διάβασα το σώμα μου.
2. Με παρέα είναι καλύτερα
Ήταν μια πεζοπορία που πήγα παρέα με μια φίλη. Η παρέα ενός ανθρώπου, ουσιαστικού για τη ζωή σου, έχει πολλά προτερήματα. Γελάς περισσότερο, συζητάς τις μικρές/ μεγάλες αποφάσεις, έχεις και κάποιον, τελικά, να ξεσπάσεις τα νεύρα σου βρε αδελφέ (και να δεχτείς τα δικά του ξεσπάσματα). Συζητήσαμε με τη φίλη αν θα επιστρέφαμε μαζί και εντάχθηκε κι αυτή στην ομάδα επιστροφής. Προπορεύτηκε μάλιστα λίγο κι έτσι μας έδινε όλες τις κρίσιμες πληροφορίες και παραινέσεις: Κοντεύαμε να φτάσουμε, θα συναντούσαμε μια παρέα που έκανε camping και θα μας προμήθευε νερό, όλα θα πήγαιναν καλά.
3. Στην ασφάλεια και το νερό το πολύ δεν είναι αρκετό
Παρά τα όποια προβλήματα προέκυψαν στην πορεία, ο αρχηγός της πορείας μας ήταν ένας άνθρωπος που νοιαζόταν για την ασφάλεια. Φρόντισε να μας περάσει από σημεία που θα βρεχόμασταν όσο γινόταν λιγότερο, φρόντιζε τη ροή της μεγάλης ομάδας δημιουργώντας μικρότερες κλπ. Ο έντονος στα όρια του καύσωνα ήλιος μάς τα χάλασε. Όλοι μας ξεμείναμε από νερό σε περιοχή που δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Ξεμείναμε επίσης από ηλεκτρολύτες που στη περίπτωση τέτοιας πεζοπορίας είναι ουσιαστικοί.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν το νερό. Προσωπικά, κόντρα στις συνήθειές μου και παρότι δεν πίνω πολύ νερό είχα προμηθευτεί 2 λίτρα. Δεν έφτασαν ούτε για «ζήτω». Όλη σχεδόν την επιστροφή την έβγαλα χωρίς νερό κάτι που μπορεί να καταλάβει κανείς τι «στέγνωμα» δημιούργησε στο σώμα. Οι οδηγοί βέβαια μας είχαν πει «προμηθευτείτε νερό, δεν υπάρχει τίποτα εκεί που πάμε». Οι περισσότεροι σκεφτήκαμε ότι 2 λίτρα ήταν αρκετά και ότι το περισσότερο θα ήταν μεγάλο βάρος στο σακίδιο. Μέγιστο λάθος. Καλύτερα να επιστρέψεις με νερό παρά να ξεμείνεις. Κανόνας.
4. «Παρακαλώ βεβαιωθείτε, πριν βοηθήσετε μέλη της οικογένειάς σας, ότι φοράτε τη μάσκα οξυγόνου»
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, μαζί με την συνοδοιπόρισσά μου χάσαμε το μονοπάτι. Ήταν ένα από τα δυσκολότερα σημεία με μεγάλους βράχους που γλιστρούσαν και τους ανεβοκατεβαίναμε με τον… πισινό. Τότε πέρασε ένα ζευγάρι από την ομάδα, που κι αυτοί επέστρεφαν. Μας έδειξαν το μονοπάτι και φοβισμένες καθώς ήμασταν τους ζητήσαμε να μας περιμένουν. «Δεν μπορούμε» μας είπαν. «Είμαστε κουρασμένοι και δεν μπορούμε να επιβραδύνουμε».
Θυμώσαμε και στενοχωρηθήκαμε. Αλλά καλά έκαναν. Στη φύση καταλαβαίνεις περισσότερο από οπουδήποτε αλλού ότι «δεν μπορείς να δώσεις αυτό που δεν έχεις». Για να βοηθήσεις χρειάζεται να φροντίσεις τον εαυτό σου και να έχεις δυνάμεις. Για να καθοδηγήσεις χρειάζεται να έχεις μπήξει το μπατόν και να έχεις βεβαιωθεί ότι το έδαφος δεν είναι σαθρό. Για να μιλήσεις χρειάζεται να έχεις βρει το ρυθμό της καρδιάς σου. Αλλιώς θα πάρεις στο λαιμό σου εκτός από σένα και τον άλλον που θες να βοηθήσεις.
5. Στις πεζοπορίες, κυρίως τις δύσκολες, κάνεις τις πιο ουσιαστικές συζητήσεις και τα καλύτερα «μοιράσματα»
Λόγω πιο αργού ρυθμού, το μεγαλύτερο μέρος της επιστροφής το κάναμε μαζί με την Κ που συναντούσα πρώτη φορά. Είχαμε πολλά κοινά. Μας άρεσε η επαφή με τη φύση και κάναμε πεζοπορία πρώτα για να τη χαρούμε και μετά για να «τα καταφέρουμε». Κι οι δυό σε κάθε εξόρμηση που ζοριζόμασταν – καλή ώρα – ορκιζόμασταν ότι δεν θα το «ξανακάνουμε», αλλά ο όρκος ήταν σαν τον όρκο «της γέννας». Το ξεχνούσαμε και το επαναλαμβάναμε.
Επίσης, έμαθα για κείνη και έμαθε πράματα για μένα, πολλά και ουσιαστικά, που ίσως δεν τα ξέρουν ούτε οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Χωρίς σοβαροφάνεια αλλά με τον ανάλαφρο τρόπο που σου προκύπτει όταν ανεβοκατεβαίνεις δύσβατα μονοπάτια. Δεν ξέρω αν θα την δω ποτέ ξανά και δεν έχει σημασία. Αυτό που καταλαβαίνεις ότι έχει σημασία είναι το πόσο διαφορετικά χρώματα μπορεί να αποκτήσει η ζωή σου όταν ο στόχος είναι σαφής και ζεις για τη διαδρομή.
6. «Η καλοσύνη των ξένων»
Τα είχαμε σχεδόν καταφέρει. Μετά από 6 ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο, βλέπαμε το καφέ που θα συναντιόμασταν για να πάμε όλοι μαζί για φαγητό. Θέλαμε λίγο. Όσοι πεζοπορούν, ξέρουν πως τα τελευταία βήματα είναι τα δυσκολότερα βήματα. Αυτά τα τελευταία βήματα γίνονταν πάνω στις πέτρες της παραλίας. Το καφέ το βλέπαμε αλλά όσο περπατούσαμε με μαγικό τρόπο … αυτό απομακρυνόταν.
Περάσαμε ένα βράχο. Μια παρέα έκανε κάμπινγκ πίσω ακριβώς από το βράχο. Είχαν φτιάξει ένα αυτοσχέδιο τραπέζι. Μόλις μας είδαν. έτρεξαν με ποτήρια κρύο νερό. «Μάθαμε ότι ξεμείνατε, μας είπαν. Πιείτε. Πρέπει να πιείτε νερό. Αλλά σιγά – σιγά». Τράβηξαν δυο καρέκλες στη σκιά «Ελάτε. Ξεφορτωθείτε. Πάρτε μια ανάσα. Ταλαιπωρηθήκατε ε; Βρέξτε και το πρόσωπό σας. Καθίστε όσο χρειάζεστε. Μην μιλάτε. Πάρτε ανάσες. Θα σας λέμε εμείς ιστορίες». Επιστρέφοντας μάθαμε ότι το ίδιο έκαναν για καθέναν χωριστά οδοιπόρο. Μέχρι που πέρασε από το στέκι τους κι ο τελευταίος.
7. Η ευγνωμοσύνη και η ξεκούραση του πολεμιστή
Αφήνοντας τους καμπίστες κι έχοντας πάρει τις ανάσες μας, κατευθυνόμαστε στον τερματικό σταθμό, στο καφέ. Η Ε, η φίλη που ήδη είχε φτάσει, τρέχει κι αρπάζει το σακίδιό μου. «Σου έχω παραγγείλει το αγαπημένο σου αναψυκτικό, έλα». Η βουτιά στη θάλασσα και οι διατάσεις στο νερό κάνουν το σώμα να στενάζει από ανακούφιση και ευγνωμοσύνη. Ένα κομμάτι σοκολάτα επαναφέρει τη γλυκόζη. Το γέλιο μας είναι αλλιώς: πιο βαθύ, πιο ηχηρό. Απολογισμός της διαδρομής – ο κύκλος που διευρύνεται καθώς έρχονται νέοι συνοδοιπόροι. Η ανάγκη να δώσεις ό,τι πήρες. Λίγο κρύο νερό, ένα σακίδιο, ένα χαμόγελο «τα καταφέραμε».
8. Όταν ο κόσμος σου εστιάζεται, ο κόσμος σου διευρύνεται
Όταν ξεκίνησα τη μέρα είχα πολλές έννοιες στο κεφάλι μου. Για τις 17 ώρες της μέρας όλες μα όλες πέταξαν μακριά. Η μόνη έννοια ήταν να «κάνω το δρόμο». Το μαγικό: από την επόμενη μέρα, ένα ένα τα θέματα έβρισκαν τη λύση τους.
9. Η επόμενη μέρα
Όλες οι μεγάλες απολαύσεις της ζωής (φαγητό, ποτό, έρωτας) δείχνουν την ποιότητα του βιώματος. Την επόμενη μέρα. Το σώμα μου τραβάει κι έτσι δείχνει πως είναι ζωντανό. Το χαμόγελο είναι κολλημένο στο πρόσωπο που μοιάζει να έχει υποστεί lifting. Η αναπνοή ρέει αβίαστα. Και το κυριότερο: Εκείνο το «δεν το ξανακάνω» που επίμονα επαναλάμβανες σε όλη τη διαδρομή, έχει διαλυθεί στον αέρα.
*Παραφράζοντας τη Λένα Διβάνη και το «Τι έμαθα περπατώντας τον κόσμο».
Πηγή
