Πολλές φορές μιλάμε για τα προβλήματα στα έργα για την καθυστέρηση στις διαδικασίες για...
τις μεγάλες εκπτώσεις για τα δομικά προβλήματα στο τεχνικό κλάδο και άλλα πολλά. Είναι όντως πολύ σημαντικό να μπορείς να "διαγνώσεις" τις ασθένειες από τις οποίες πάσχεις και να κατανοήσεις το πρόβλημα.
Το δυστύχημα στην περίπτωση της χώρας μας είναι πως, αφού κάνουμε τη διάγνωση, συνεχίζουμε χωρίς να αλλάξουμε τίποτα και περιμένουμε με κάποιο μαγικό τρόπο το πρόβλημα να επιλυθεί. Είναι απορίας άξιο αφού γνωρίζουμε τα μεγάλα, τα βασικά προβλήματα να κινούμαστε σε μία πορεία επίλυσης τους.
Γιατί ένας διαγωνισμός μεγάλου έργου κρατά 2 και 3 χρόνια; Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των εταιρειών προσφεύγει στην καταστροφική τακτική των μεγάλων εκπτώσεων που είναι μπούμερανγκ και για τους ίδιους και για το έργο; γιατί δεν βλέπουμε μία εξέλιξη στη διακυβέρνηση αυτών των εταιρειών, συγχωνεύσεις που κατά γενική ομολογία θα βοηθήσουν τον κλάδο συνολικά;
Τα γιατί είναι πολλά και έχουν ακουστεί, γραφτεί πολλές φορές. Αυτό που είναι πραγματικά ακατανόητο είναι γιατί δεν λύνονται; Από τότε που θυμάμαι να γράφω για τον κατασκευαστικό κλάδο τα ίδια πρόβληματα υπάρχουν, οι ίδιες διαπιστώσεις χωρίς να μπορεί να αλλάζει τίποτα.
Όμως τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου παραμένουν άλυτα και μετακυλίονται συνεχώς. Το πρόβλημα της συνεχούς χρονικής μετάθεσης των έργων που είτε εξαγγέλονται πρόωρα ενώ είναι ανώριμα μελετητικά, το πρόβλημα τη δαιδαλώδους διαδικασίας χρηματοδότησης, έγκρισης και φυσικά στα μεγάλα έργα οι ξεχειλωμένοι χρόνοι δημοπράτησης.
Έχουμε δει δημοπρατήσεις που διαρκούν 3 χρόνια! έχουμε δει έργα που η κατασκευαστική τους περίοδος είναι μικρότερη από τις παρατάσεις που τελικά δίδονται με αποτέλεσμα να βλέπουμε έργα που αρχικά είχαν χρονοδιάγραμμα τα 3 χρόνια τελικά να διαρκούν 7 ή 8 χρόνια. Μάλιστα στην περίπτωση της Αμβρακίας Οδού (χαρακτηριστικό παράδειγμα) μετά από 8 χρόνια πήγαμε σε νέο διαγωνισμό-σκούπα λόγω των ατελείωτων προβλημάτων και χωρίς να έχει παραδοθεί στην κυκλοφορία ένα χιλιόμετρο.
Για να μην χαρακτηριστώ μηδενιστής, θα πρέπει να πω ότι ο νόμος 4412/2016 έφερε μία σημαντική εξέλιξη στο χώρο της παραγωγής δημόσιων έργων λύνοντας περισσότερο τα θεσμικά προβλήματα διαγωνισμών, των αθέμιτων πρακτικών και των εξωγενών παραγόντων που δημιουργούσαν αμφιβολίες για το ποιόν των έργων.
Κάτι που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως τα προβλήματα αυτά αλληλοσυνδέονται και αλληλοεπηρεάζουν την ωρίμανση-εξέλιξη ενός έργου. Οι εκπτώσεις για παράδειγμα όσο πιο υψηλές είναι τόσο πιο βέβαιο είναι ότι θα ταλαιπωρήσουν το έργο καθώς οι ανάδοχοι προσπαθώντας να αποφύγουν την χασούρα μετατρέπουν το έργο σε πεδίο διεκδίκησης χρημάτων για διάφορους λόγους με άμεση συνέπεια την χρονική του μετακύληση, ενώ πολλές φορές και ποιοτικά είναι υποδεέστερο από του αναμενομένου.
Η αλυσίδα των προβλημάτων όταν αντιμετωπιστεί, τότε θα υπάρξει αντίστοιχα και μια αλυσίδα λύσεων. Στα δύο συνέδρια που έχουμε δει (1ο και 2ο Συνέδριο Υποδομών-Μεταφορών) ακούσαμε από σημαντικά χείλη τα προβλήματα αυτά, όμως δεν βλέπουμε να λύνονται. Δεν βλέπουμε να αντιμετωπίζονται και θα τα έχουμε και πάλι μαζί μας. Αυτό λοιπόν είναι ένα θέμα το οποίο αξίζει να συζητηθεί, όχι όμως αέναα, για να έχει αξία μία διαλογική συζήτηση, ακόμα και διαφωνία θα πρέπει να καταλήγει σε λύσεις. Γιατί αν δεν βρούμε τις λύσεις τότε στα χρόνια που έρχονται κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί, όσοι επιμένουμε ότι τελικά υπάρχουν προβλήματα που αναζητούν λύσεις.
Πηγή
