Εκτός ύλης αλλά εντός κυκλώνα: Το τραγούδι του παιδιού στον άνεμο

Γράφει ο Μιχάλης Κονιόρδος*
Είχα την τύχη τις προάλλες ταξιδεύοντας στο αναπάντεχα ελκυστικό Άλματι στο νοτιοανατολικό Καζακστάν αναζητώντας ένα νέο ξεκίνημα στην εκπαιδευτική μου διαδρομή, σύμφωνα με την...
μαρτιάτικη «προτροπή» οξύθυμου ακαδημαϊκού παράγοντα με ροπή προς μια αμετροέπεια επιπέδου επικρατείας – για να χρησιμοποιήσω την ευγενέστερη εκ των λεκτικών εκδοχών που θα μπορούσα να επιλέξω αναφορικά με την μαρτιάτικη « προτροπή » - να απολαύσω εν πτήσει ένα ξεκαρδιστικό, τόσο δα βιβλιαράκι «Η τέχνη του να γίνεσαι βαρετός με τις ταξιδιωτικές σου αφηγήσεις». Κάθε εμπόδιο λοιπόν, σκέφθηκα, για καλό, και η ξεκαρδιστική αφήγηση με παρέσερνε συχνά σε φωναχτά γέλια, σε σημείο ίσως ενόχλησης για τους εσωστρεφείς, κατά βάση συνεπιβάτες μου.

Με τον αισιόδοξο απόηχο της ευρηματικής γραφής, της οποίας την αναγνωστική αύρα θα ήθελα να μπορούσα να μοιραστώ αν μη τι άλλο με τους ασχολούμενους με την βαριά βιομηχανία της χώρας, τον Τουρισμό, φοιτητές, διοικητικούς, σερβιτόρους, στελέχη και πάει λέγοντας, και όσους βέβαια έχουν κάνει έστω κι ένα ταξίδι ή εργάστηκαν έστω και μια μέρα γύρω από το Ταξίδι, κύλησαν οι μέρες της φθινοπωρινής παραμονής εκεί πέρα, μέσα σε μια πόλη – εξοχή με τέσσερεις συστοιχίες θεόρατων ομορφόδεντρων γεμάτα χρυσοκόκκινα και κιτρινοπράσινα φύλλα σε πολλούς δρόμους και πανέμορφους πεζόδρομους.

Οι μοναχικές όμως νύχτες, με οδήγησαν σε μια επικοινωνία μέσω του «Smepseudodem» ( « Ψευδοδημοκρατία των κοινωνικών μέσων δικτύωσης » ) , με την ελληνική πραγματικότητα και όσα δικαίως ή καθ’ υπερβολή μας απασχολούν.

Κάτι η ακροδεξιά άνοδος στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, κάτι οι εσωστρεφείς εθνικιστικές λεκτικές και νομοθετικές ρυθμίσεις που επιχειρούνται στην Πολωνία και την Ουγγαρία, τα και κατασταλτικού χαρακτήρα μέτρα που παίρνουν οι χώρες αυτές έναντι των προσφυγικών ροών, κάτι η γηγενής πολιτική ασυμφωνία σχετικά με την Συμφωνία των Πρεσπών, κάτι οι θανάσιμοι βανδαλισμοί κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο κέντρο της Αθήνας, κάτι μουγκρητά για τι ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι αναγκαίοι, κάτι για το ποιοι θα πρέπει άμεσα να χωθούν στο χώμα ή να γίνουν στάχτη, μετέδιναν την εικόνα μιας χώρας σε κατάσταση γενικευμένης διαδικτυακής οργής με τα αναγκαία στρατεύματα ένθεν και κείθε και τους λεγόμενους « ισαποστάκηδες » ( με τις αποχρώσεις τους, προφανώς ), που ως σύνολο ( κοινώς « target group », επί δε το σπανιότερα χρησιμοποιημένο ελληνικό όρο « ομάδα στόχος » ) επιτιμώνται πως ακολουθούν επιλήψιμη συμπεριφορά, ενώ ως απόχρωση μετατρέπονται στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, εννοώ πολιτικά, κοινωνικά και πάνω απ’ όλα εκλογικά. Ενδιαφέρουσα αντίφαση.

Και πάνω εκεί, ήρθε ο κυκλώνας και σαρώθηκαν από ευφυολογήματα ή κακεντρέχειες το Διαδίκτυο και οι τίτλοι των ΜΜΕ με αναφορές στον κυκλώνα Ξενοφώντα, Ζορμπά, παραφράζοντας ή αλλάζοντας τα ονόματα του κυκλώνα, μέχρι και αντικυκλώνα Ζάεφ οραματίστηκαν.

Κι όταν η ανταλλαγή επιχειρημάτων επανήλθε στην κανονικότητά της, πάλι πρωταγωνίστησαν τα μουγκρητά για τι ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι αναγκαίοι, κάτι ποιοι θα πρέπει άμεσα να χωθούν στο χώμα ή να γίνουν στάχτη.

Μα καθώς πια άρχισε ο κυκλώνας να κοπάζει κι η σκόνη κι η στάχτη δεν είχαν ακόμα απομακρυνθεί με καθήλωσαν οι παρακάτω στίχοι , κι ο τραγουδοποιός που το αφηγείται με την μουσική και την φωνή του - τόσο, που ήταν σαν να μου έλεγαν « Αφηγήσου το κι εσύ, όπου μπορείς, κι όπου νομίζεις. Έστω κι αν είναι εκτός ύλης»:

Το τραγούδι του παιδιού στον άνεμο ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Μιχάλης Κονιόρδος

Χάθηκα μαζί με εκατοντάδες

χάθηκα, μικρό παιδί

μέσα από το φουγάρο γλίστρησα

και έγινα άνεμος.

Στο Άουσβιτς πυκνό το χιόνι,

ο καπνός αργά ανέβαινε στον ουρανό

μέσα στη κρύα χειμωνιάτικη μέρα

και έγινα άνεμος.

Στο Άουσβιτς πλήθος μεγάλο

Μα απόλυτη ήταν σιγή

είναι παράξενο που ακόμα και τώρα

Να γελώ δεν έμαθα

τι κι αν έγινα άνεμος.

Αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας άνθρωπος

να γίνει φονιάς του αδελφού του,

κι όμως, είμαστε εκατομμύρια εδώ

κονιορτός στον άνεμο

κονιορτός εδώ στον άνεμο.



Αλλά ακόμα βροντά το κανόνι

ανικανοποίητο ακόμα από το αίμα

το ανθρώπινο θηρίο,

και ο άνεμος μας παρασέρνει ακόμα

και ο άνεμος μας παρασέρνει ακόμα.



Αναρωτιέμαι πότε θα ξημερώσει η μέρα

που ο άνθρωπος θα έχει μάθει το πώς να ζει

χωρίς να σκοτώνει

και ο άνεμος θα καταλαγιάσει ...

Και ο άνεμος θα καταλαγιάσει ...

Εκτός ύλης;

Μιχάλης Κονιόρδος
*Καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, τέως σύμβουλος στο ΑΣΕΠ
Σημείωση: Η σε κάπως ελεύθερη απόδοση της μετάφρασης , είναι της Ζωζέτας Ανδρουλάκη. Οι φωτογραφίες είναι από το Νταχάου. Το ιταλικό κείμενο, μπορείτε να το απολαύσετε ΕΔΩ.