protagon.gr και τη Ρέα Βιτάλη για τη σύζυγό του,Αναστασία Σδούγκου, η οποία έφυγε από τη ζωή πριν μερικούς μήνες, νικημένη από τον καρκίνο.
Ακολουθεί σχετικό απόσπασμα:
Πόσα χρόνια πάλευε η Αναστασία;
Η Αναστασία το πάλεψε τρία χρόνια και πέντε μήνες. Ξεπέρασε κατά μερικούς μήνες την αρχική πρόγνωση των γιατρών.
Θυμάσαι την αρχή; Πότε έμαθες – μάθατε τα δυσάρεστα νέα;
Το μάθαμε στις 3 Ιανουαρίου 2015. Ογκος στον εγκέφαλο. Για φαντάσου, στο πιο ωραίο μυαλό που υπήρχε στη ζωή μου. Γυρίσαμε από το νοσοκομείο στο σπίτι. “Θα πεθάνω” μου λέει. “Τότε θα πεθάνω και εγώ” της είπα. Δεν υπερβάλλω όταν σου λέω ότι οι δυο μας ζήσαμε τόσα πολλά και απίστευτα μαζί που ήδη είχαμε χορτάσει ζωή. Από την άλλη, πώς να χορτάσεις τον Νικόλα, που είναι τώρα εννέα, πες μου. Γίνεται να μη θες να απολαύσεις την Ελένη, τη Μαρία, και τον Βίκτορα που τώρα χτίζουν τις ζωές τους; Αποφασίσαμε να το παλέψουμε, να το πάμε όσο πιο μακριά γίνεται. Για εκείνη, για μας τους δύο και φυσικά για τα παιδιά.
Ποια στιγμή λύγισες;
Δεν υπάρχει μία στιγμή. Είναι πολλές στιγμές. Κάποιες φορές ξεχνάς και πώς είναι να μην αισθάνεσαι λυγισμένος. Συχνά αναρωτιέσαι ποιες είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι καλά. Σε αυτές τις βαριές ανίατες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, έχουμε μάθει και κοιτάζουμε μόνο αυτόν που βρίσκεται στο κρεβάτι. Είναι όμως και οι άλλοι γύρω του που σηκώνουν το δικό τους ψυχολογικό βάρος. Είναι αυτός που ξενυχτάει δίπλα στο μαξιλάρι, είναι και το παιδί με την αγωνία στα μάτια. Και εμείς στο σπίτι είχαμε φτιάξει μία δεξαμενή θάρρους που ο ένας έδινε στον άλλον. Όποιος λύγιζε, έπαιρνε κουράγιο από εκεί.
Από πού ρουφάς θάρρος και δύναμη στα δύσκολα; Ποια φράση λες μέσα σου σαν ένα εσωτερικό πρόσταγμα; Ενα δικό σου «μαρς!». Τι δικό σου «πουσάρισμα» στον εαυτό σου.
Οταν έχεις παιδιά, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Αυτό από μόνο του σε κινητοποιεί και σε σπρώχνει.
Παιδιά και θάνατος. Τι σοφό άκουσες από τα χείλη τους, τα χείλη των παιδιών σου σ΄αυτή τη μάχη του θανάτου ενάντια στη ζωή; Πώς βγαίνετε από αυτό το δράμα; Τι στοιχεία σας κράτησαν και θα σας κρατήσουν ενωμένους;
Είμαστε μία ενωμένη και αγαπημένη οικογένεια που είχε στο κέντρο της την Αναστασία. Ο κόσμος μπορεί να γνωρίζει εμένα, αλλά στην οικογένεια, μέσα στο σπίτι, τα πάντα γύριζαν γύρω από την Αναστασία. Ο φόβος που έφερε ο χαμός της μας έκανε να κρατηθούμε ο ένας από το χέρι του άλλου. Γι’ αυτό και η Αναστασία αναπαύεται εδώ στο Μαρούσι και όχι στο Λιτόχωρο που γεννήθηκε. Για να υπάρχει για όλους μας ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο επιστροφής. Ενωμένοι θα μείνουμε πάντα, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι θα ζούμε και μαζί. Ο καθένας παίρνει σιγά-σιγά τον δρόμο του.
Πηγή
