Ένα απο τα θέματα που απασχολεί τους νέους περισσότερο αλλά και τους μεγαλύτερους ανησυχώντας για το μέλλον των παιδιών τους είναι το θέμα της παιδείας και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της οικονομικής-καπιταλιστικής-
Μετά απο διάφορα στοιχεία που συλλέξαμε και απο μια μικρή αναδρομή στην ιστορία μπορούμε να δουμέ πως οι κυβερνήσεις της Ελλάδας μετά το 1974 εώς τώρα δεν έδιναν πάντοτε μάχη για την παιδεία και θα τολμούσαμε να πούμε και οτι ήταν και αδιάφορες. Γιατί το λέμε αυτό, τα θεμελία που ξεκίνησαν και στα οποία θέσαμε την παιδεία και το μέλλον των Ελλήνων μαθητών-σπουδαστών ήταν ίσως απο την αρχή λάθος καθώς στο μέλλον έγιναν ακόμα περισσότερα λάθοι. Είδαμε τώρα οτι μετά απο την ανακοίνωση των νέων μέτρων η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να φέρει πίσω τους καθηγητές καθώς περισσότεροι απο 11000 χιλιάδες συμπλήρωσαν αίτηση συνταξιοδότησης για να προλάβουν να πάρουν σύνταξη όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ανακοινώνει οτι δεν θα έχουμε νέες προσλήψεις καθηγητών. Πόσο ακόμα πιο σκληρή να γίνει η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην παιδεία, με μια μικρή αναδρομή και σύνοψη του όλου θέματος καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΗ, απο το παρακάτω κείμενο θα πάρετε μια γεύση:
Ακόμα απο το 1974 μετά την επανίδρυση της Δημοκρατίας στην Χώρα μας, είχαμε μεγάλο αριθμό φοιτητών που έφευγαν στο εξωτερικό για σπουδές και πολλές ήταν οι περιπτώσεις στις οποίες οι σπουδαστές δεν επέστρεφαν στην Ελλάδα αλλά κυνηγούσαν μια καριέρα στο εξωτερικό (γιατί ως γνωστόν η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της). Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του 9 ετών εννιαίου σχολείου και ξεχωριστά πανεπιστημία και σχολές. Οι πολλές διαμοφρώσεις που έγιναν στο σύστημα παιδείας το μετέτρεπαν όλο και περισσότερο σε μια επιχείρηση και όχι σε έναν τόπο γνώσης, ιδεών, αξιών, διαμόρφωσης χαρακτήρα και κριτικής σκέψης. Η αρχική ιδέα του σχολείου σαν τόπο μάθησης χάθηκε, η ρουσφετολογική συνείδηση του να "μπουν όλοι στο δημόσιο" που με τον χρόνο καλλιέργησαν τα κόμματα στους Έλληνες αυξήθηκε, οι απόφοιτοι των σχολών και πανεπιστημίων όλο και αυξανόταν με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν χιλιάδες πτυχιούχοι χωρίς όμως αγορά εργασίας μιας και η κυβέρνηση αδιαφορούσε. Όλα όμως άλλαξαν η κυβέρνηση βρήκε την λύση, υποβάθμισε τα σχολεία μη παρέχoντας τους κονδύλια, αυξάνοντας την ύλη χωρίς όμως να την μετατρέπουν σε απλούστερη και πιο κατανοητή για τους μαθητές και έδωσε άδειες στο να ανοίξουν φροντιστήρια και ιδιωτικές σχολές καθώς επίσης και κολλέγια. Έτσι δημιουργήθηκαν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για τους απόφοιτους χωρίς δουλειά αλλά και ευκαιρίες για τους επιχειρηματίες να βγάλουν έυκολο χρήμα "πουλώντας" γνώση. Χιλιάδες κόσμου ήταν ευχαριστημένοι χωρίς όμως να σκεφτούν τις επιπτώσεις και χωρίς να βρεθούν αντιμέτωποι με την νέα κατάσταση στην παιδειά που σαν αποτέλεσμα είχε: να ζοριστούν οι μαθητές, να εξαντλούνται ψυχικά και σωματικά, να καταθέτουν όλες τους τις δυνάμεις στις 3 τελευταίες χρονιές του λυκείου και μερικές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Ναι η ιδέα του σχολείου είχε πια χαθεί, οι μαθητές κουρασμένοι και αγανακτισμένοι και οι γονείς αγχωμένοι και φτωχότεροι καθώς τώρα πια δεν ανησυχούσαν για το μέλλον των παιδιών τους μόνο αλλά επίσης και για την οικονομική τους κατάσταση καθώς για να τα βγάλει πέρα ένας μαθητής με την τεράστια ύλη του σχολείου θα πρέπει να γραφτεί σε φροντιστήριο. Που οδήγησαν όλα αυτά σε δυσαρέσκεια, αγανάκτηση, μίσος, απάθεια για το σχολείο, αλλά και σε ακόμη περισσότερους φοιτητές που δεν τα κατάφεραν στην Ελλάδα να ψάξουν την εναλλακτική στο εξωτερικό.
Στην Βουλγαρία μόνο αυτήν την στιγμή υπάρχουν περίπου 2000 Έλληνες φοιτητές, τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι τεράστια, ρατσισμό και χρηματισμό απο τους καθηγητές (μιας και οι Έλληνες δεν έδειξαν και το καλύτερο πρόσωπο μαθημένοι στα ρουσφέτια), επίσης δεν έχουν δικαίωμα για φοιτητική εστία, δεν έχουν δικαιώματα υποτροφίας, και δεν έχουν δικαιώμα να συμμετάσχουν σε προγράμματα της Ε.Ε. Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, ενώ οι Έλληνες θα πληρώσουν δίδακτρα και θα μορφωθούν μόλις πάρουν το πτυχίο τους, στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται ενώ σε αντίθεση αναγνωρίζεται σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Στην περίπτωση που ξεπεράσουν και αυτό το εμπόδιο και τελικά πάρουν την αναγνώριση του πτυχίου τους, μόλις βγουν στην αγορά εργασίας όλοι θα έχουν σαν προϋπόθεση την πείρα εργασίας την οποία όμως κανένας δεν σου δίνει την ευκαιρία να αποκτήσεις, η μόνη περίπτωση που θα γίνει αυτό είναι και πάλι με "ρουσφέτι". Στην Αυστραλία εν τω μεταξύ τα πανεπιστημία και οι σχολές έχουν γραφεία σύνδεσης με την αγορά εργασίας και απο το πρώτο έτος κιόλας μπορείς να βρεις δουλειά και να αποκτήσεις πείρα πριν καν τελειώσεις την σχολή σου!!!
Θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες ολόκληρες για παρόμοια παραδείγματα και για τις επιπτώσεις που έχει αυτό στην οικονομία μας,αλλά δεν θα το κανούμε, θα θέσουμε απλώς τα παρακάτω σαν ερωτήματα τα οποία πιστεύουμε θα έπρεπε να αγγίξουν τους περισσότερους απο εσάς:
Αξίζει να σπουδάσω και να προσπαθήσω να πετύχω κάτι στην Ελλάδα;
Θα μπορέσω να πετύχω κάτι ή θα καταντίσω να κάνω δουλειές του ποδαριού και να βλέπω το πτυχίο μου στον τοίχο;
Γιατί κανένας δεν κάνει κάτι γι'αυτό;
Τελικά μήπως μερικοί έχουν δίκιο που ισχυρίζονται ότι απο "μικρά και απο χαζά" μας κατευθύνουν σε έναν δρόμο στον οποίο να πιστεύουμε οτι μόνο το ρουσφέτι και το δημόσιο υπάρχει;
Ή μήπως όλα αυτά είναι η μοντέρνα και καθόλου συντηρητική πολιτική των "Κυβερνήσεων" μας για να κόβει τα φτερά και όνειρα των νέων και να τους έχει του χεριού της;
Ποια άραγε να είναι η άποψη των πολιτικών μας για την Παιδεία; είναι για πούλημα; είναι για όλους; είναι για τους ευκατάστατους;
πολλά τα ερωτήματα......
Ομάδα του e-protasi
