Είναι μεγάλη η αγανάκτησή μου για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Είμαι ένας νέος που μεγάλωσα όχι πλουσιοπάροχα αλλά μαθαίνοντας να εκτιμώ τα παρεχόμενα. Είμαι ειλικρινά απογοητευμένος που η γενιά μου θα ζήσει πολύ χειρότερα από την προηγούμενη. Από την προηγούμενη που είναι υπόλογη στη γενιά μου και υπεύθυνη ουσιαστικά για όλα αυτά τα γεγονότα. Μια γενιά που έζησε τη χούντα, έκανε αγώνα για να τη διώξει και που επέτρεψε, με την ψήφο της, στη γραβατωμένη παραλλαγή της να ξεζουμίσει τη χώρα και να δώσει δικαίωμα στους χουντικούς να μιλάνε για το κατάντημά της.
Κεκτημένα χρόνων σβήνονται σε μια βραδιά και νομοσχέδια ψηφίζονται χωρίς να αντιδρά ουσιαστικά κανένας από αυτούς που υπόσχονταν καλύτερες μέρες. Ούτε από τους μεν κυβερνητικούς επαναστάτες, ούτε από τους αυτοαποκαλούμενους φιλελεύθερους αριστερούς που αρκούνται σε γλωσσικούς ραπισμούς. Ένα τραγελαφικό καλοστημένο θέατρο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας έχοντας μάλιστα πολύ ακριβό εισιτήριο. Δε γελάμε, δεν κλαίμε. Παρακολουθούμε χωρίς αντίδραση περιμένοντας να πέσουν οι αυλαίες αντί να ανέβουμε στη σκηνή και να διακόψουμε το θέατρο του παραλόγου.
Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες και μακάρι να βγω ψεύτης. Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην Αργεντινή δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Είναι δείγμα του πόσο αμείλικτη μπορεί να γίνει η εκάστοτε εξουσία σε βάρος των λαών. Δυστυχώς όμως η γνώμη και η πρόβλεψη του περισσότερου κόσμου είναι η εξής: « Δεν πιστεύω να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο». Το σίγουρο είναι πως κάτι τέτοιο δε θα το θέλαμε. Όμως η αλήθεια είναι πως την ίδια γνώμη είχε και ο λαός της Αργεντινής. «Δεν το πιστεύαμε ότι θα φτάναμε σε τέτοιο σημείο» ήταν οι δηλώσεις του κόσμου μετά από καιρό.
Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο παράλυσης της αγοράς. Με απώτερο στόχο την εξαθλίωση των οικονομικά ασθενέστερων και τελικά την παραμονή των οικονομικών κολοσσών στην παγκόσμια αγορά. Έτσι οι μισθοί θα πέσουν στο ναδίρ και η ανεργία θα αποτελεί το φόβητρο αυτών που θα έχουν μισθολογικές απαιτήσεις. Πρόκειται για έναν Οικονομικό Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η κυβέρνηση παίρνει μέτρα τα οποία είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν θα αναζωογονήσουν τη «στάσιμη» αγορά. Κάθε άλλο μάλιστα. Πρόκειται να τη φέρουν σε παράλυση, η οποία σίγουρα θα μας αφήσει κουσούρια. Ζητά από το λαό να δώσει περισσότερους φόρους τη στιγμή που πολλοί από τους συμπολίτες μας δεν έχουν τα προς το ζην. Ου καν λάβεις εκ του μη έχοντος κύριοι. Είναι απλό και συνάμα διαχρονικό.
Πρέπει όμως να δώσουμε σε αυτούς τους καρεκλοκένταυρους να καταλάβουν ότι το μόνο που μπορούν να λάβουν είναι η οργή μας για όλη αυτή την πολύχρονη κοροϊδία εις βάρος των εαυτών μας αλλά και εις βάρος των επόμενων γενεών. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κάτι τέτοια ανδρείκελα σε παλαιότερες εποχές θα σφαζόντουσαν με κονσερβοκούτι στην Πλατεία Συντάγματος ή θα εκτελούνταν στο Γουδί με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας». Της προδοσίας όχι στα εθνικά σύμβολα αλλά στο μόχθο αυτού του λαού που πάει στράφι και καπηλεύεται από ένα μάτσο γραβατάκιδες.
Κλείνοντας θέλω να ζητήσω συγνώμη από τους ευαίσθητους αναγνώστες που ίσως ταράχτηκαν με τις όχι και τόσο, για αυτούς, δημοκρατικές μου απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση των εν λόγω κυρίων. Μήπως όμως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας όσον αφορά σε αυτούς που δεν αποδέχονται τη δημοκρατία? Ποιος ο λόγος να δίνει κανείς δημοκρατικά δικαιώματα σε ανθρώπους που την καταλύουν?
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
