Ενα ελεύθερο Ιράκ, το οποίο θα γινόταν «σύμβολο στην παγκόσμια δημοκρατική επανάσταση», υποσχόταν ο Τζορτζ Μπους όταν, το 2003, οι αμερικανικές δυνάμεις εισέβαλαν στη χώρα.Επτά χρόνια μετά, μια περίοδος γεμάτη αιματοχυσίες αλλά και προσδοκίες που διαψεύστηκαν, το Ιράκ κάθε άλλο παρά σύμβολο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί...
Αντιθέτως, οι αισιόδοξοι το θεωρούν ένα κράτος δυσλειτουργικό και οι απαισιόδοξοι ένα κράτος παραδομένο στη βία και βορά στις ορέξεις των γειτόνων και δη του Ιράν.
Κι ενώ η αποχώρηση του μεγαλύτερου όγκου των Αμερικανικών δυνάμεων, η οποία έγινε μάλιστα και μία εβδομάδα νωρίτερα της προκαθορισμένης 31ης Αυγούστου, «γιορτάστηκε» με μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων σε έξι πόλεις σε όλη τη χώρα που άφησε 62 νεκρούς, οι Ιρακινοί τρέφουν ανάμεικτα συναισθήματα γι' αυτή την αποχώρηση. Η χαρά διαδέχεται την ανασφάλεια και τον φόβο για το μέλλον, καθώς όπως εύγλωττα το έθεσε κάτοικος της Βαγδάτης, οι «Αμερικανοί ήταν ταυτόχρονα η αρρώστια και η θεραπεία της χώρας».
Ο φόβος τους είναι απόλυτα δικαιολογημένος καθώς η βία της περασμένης Τετάρτης ήταν το αποκορύφωμα ενός αιματηρού καλοκαιριού με 500 νεκρούς, ενώ αυξημένες είναι και οι δολοφονικές επιθέσεις που πραγματοποιούν οι παραστρατιωτικές ομάδες. Οι ιρακινές δυνάμεις, που έχουν πλέον αναλάβει τον ρόλο της διαφύλαξης της τάξης, είναι το λιγότερο ανεπαρκείς, ενώ δεν υπάρχει καν κυβέρνηση που θα συντονίσει τη δράση τους.
Εντείνεται η βία
Το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές του Μαρτίου είναι ένα ακόμα «θαύμα» στο? σύγχρονο Ιράκ και μία ακόμα ελπίδα για εθνική ενότητα που διαψεύστηκε. Το κόμμα Ιρακίγια, ένας συνασπισμός κοσμικών σουνιτικών κομμάτων με επικεφαλής τον Ιγιάντ Αλάουι, εξασφάλισε μόλις δύο έδρες περισσότερες από τον σιιτικό συνασπισμό του Νούρι αλ Μαλίκι, πρωθυπουργού της χώρας από το 2006. Εκτοτε, οι συνομιλίες μεταξύ των πολιτικών ηγετών απέτυχαν να καταλήξουν σε μία συμφωνία, και καθώς εντείνεται η βία στη χώρα, πολλοί φοβούνται πλέον πως οι αντικρουόμενες πολιτικές φατρίες θα μπορούσαν να βουτήξουν τη χώρα στο αίμα στην προσπάθεια τους να βρεθούν σε θέση ισχύος.
Σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις παίζει παρασκηνιακά και το Ιράν, που πιέζει για τον σχηματισμό μιας ευρύτερης σιιτικής κυβέρνησης, παρόμοιας με αυτή που κέρδισε τις εκλογές του 2005. Το Ιράν όμως δεν είναι η μόνη γειτονική χώρα που θέλει να αποκτήσει πολιτικό ρόλο στο Ιράκ μέσω των σιιτών πολιτικών του Ιράκ (πολλοί από τους οποίους είχαν καταφύγει στο Ιράν επί Σαντάμ Χουσεΐν).
Σύμφωνα με τον Κούρδο υπουργό Εξωτερικών της χώρας, Χοσγιάρ Ζεμπαρί, όσο πιο μεγάλο διάστημα το Ιράκ παραμένει σε κενό εξουσίας, τόσο περισσότερο οι ισχυροί γείτονές του, όπως το Ιράν και η Τουρκία, θα θελήσουν να «αναμειχθούν» σε εσωτερικά ζητήματα του κράτους, δηλαδή στον καθορισμό των ορίων της ημιαυτόνομης κουρδικής περιοχής στα βόρεια, ή στην εκμετάλλευση των πετρελαίων που διεκδικούν οι Κούρδοι.
Κι αν όλα αυτά τα προβλήματα είναι? θεωρητικής φύσεως, οι Ιρακινοί έχουν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους και τα πολύ αληθινά και δυσάρεστα, όπως τις κατεστραμμένες υπηρεσίες - ακόμα γίνονται πολύωρες διακοπές ρεύματος στη Βαγδάτη, παρά τα 5 δισ. δολάρια που έχουν δώσει οι ΗΠΑ για τη βελτίωση των υπηρεσιών, την ανεργία, τη φτώχεια και τη διαφθορά των αξιωματούχων.
ΙΡΑΚ 2010
* 743 δισ. δολάρια έχουν ξοδέψει έως τώρα οι ΗΠΑ για τον πόλεμο.
* 4.736 είναι οι νεκροί στρατιώτες από το 2003 έως σήμερα, εκ των οποίων 4.418 Αμερικανοί.
* 116.000 πολίτες έχουν χάσει τη ζωή τους, ενώ χιλιάδες είναι αγνοούμενοι, σύμφωνα με το ιρακινό υπουργείο Υγείας.
* Το 75% του 1,5 εκατ. πολιτών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους εξαιτίας των εμφύλιων συρράξεων του 2006, δεν έχει ακόμα επιστρέψει στον τόπο του.
* Το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
* Το 75% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση στο αποχετευτικό σύστημα της χώρας και το 80% του νερού είναι ακατάλληλο για πόση.
* Το Ιράκ βρίσκεται στις πέντε πρώτες χώρες του κόσμου με τη μεγαλύτερη διαφθορά.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
