Η αλήθεια είναι πως οι κακεντρέχειες (ένθεν κακείθεν) που ακούστηκαν, δεν βοήθησαν και πολύ στο να αντιληφτεί ο μέσος πολίτης περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Σήμερα μιλάνε και για ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας για τα οποία προειδοποίησαν. Μάλιστα. Έχουμε λοιπόν και λέμε. Η ΥΠΑ είναι μια αμιγώς δημόσια υπηρεσία που υπάγεται στο υπουργείο Μεταφορών. Ο σκοπός της είναι πολλαπλός. Σε γενικές γραμμές, είναι υπεύθυνη και αρμόδια για την ανάπτυξη και τον έλεγχο του όλου συστήματος των αερομεταφορών στη χώρα μας, την ίδρυση, πιστοποίηση και λειτουργία των αεροδρομίων, τον έλεγχο εφαρμογής της διεθνούς αεροπορικής νομοθεσίας, την ασφάλεια των πτήσεων, κ.ο.κ. Πρόκειται δηλαδή για τεράστιο και σημαντικότατο έργο. Ειδικά σε μια χώρα που αφενός μεν ζει κυριολεκτικά από τον τουρισμό, και αφετέρου διαθέτει σε επιχειρησιακή λειτουργία περίπου 40 αεροδρόμια λόγω της γεωγραφικής της ιδιομορφίας (νησιά κλπ). Σε οικονομικό επίπεδο, η ΥΠΑ εξασφαλίζει για την Ελλάδα τεράστια οικονομικά οφέλη, με έσοδα που προέρχονται από χρήστες των αεροδρομίων και του εναέριου χώρου, διάφορα τέλη, φόρους (σπατόσημα), εκμεταλλεύσεις χώρων, κλπ. Ως υπηρεσία, η ΥΠΑ διοικείται από διορισμένους από το κράτος διοικητή και υποδιοικητές. Το μέγεθος των αρμοδιοτήτων της σημαίνει πως έχει την ανάγκη πολλών εξειδικευμένων ειδικοτήτων υπαλλήλων. Σε γενικές γραμμές το συνολικό προσωπικό είναι περίπου 3.000, κατανεμημένο σε διάφορους κλάδους όπως ηλεκτρονικοί, αερολιμενικοί, τηλεπικοινωνιακοί, ΕΕΚ, διοικητικοί, μηχανικοί, τοπογράφοι, οικονομικοί, οδηγοί, ψυκτικοί, και άλλοι πολλοί. Σε δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό, το προσωπικό της ΥΠΑ διαθέτει πτυχία ΑΕΙ καθώς και πτυχία ή διπλώματα σε διάφορες αεροπορικές ειδικότητες. Ένας από τους παραπάνω κλάδους είναι και οι ΕΕΚ, που πραγματικά ασκούν ένα υπεύθυνο έργο. Από εκεί και πέρα όμως, το συγκεκριμένο έργο δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα που λέγεται αεροπορικό ταξίδι. Είναι αδύνατον σήμερα ο μέσος επιβάτης να αντιληφθεί το πόσοι άνθρωποι στο έδαφος ασχολούνται με την εξέλιξη μιας πτήσης από την στιγμή της προετοιμασίας της έως και την ασφαλή προσγείωση και στάθμευση του αεροσκάφους μετά το πέρας της πτήσης αυτής στον προορισμό του. Ακόμη πιο άγνωστα είναι και τα πολύπλοκα τεχνικά και ηλεκτρονικά συστήματα που εμπλέκονται στις πτήσεις προκειμένου αυτές να διεξάγονται με πλήρη ασφάλεια. Και μη ξεχνάμε το έδαφος, δηλαδή το αεροδρόμιο, που είναι κυριολεκτικά μια σύνθετη πόλη, με εκατοντάδες εμπλεκόμενους, είτε ιδιωτικούς είτε κρατικούς υπαλλήλους. Τι συμβαίνει όμως με τους ΕΕΚ και γιατί τόση φασαρία; Ε λοιπόν, ο συγκεκριμένος κλάδος έχει ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια του το οποίο δεν διαθέτει σχεδόν καμία άλλη επαγγελματική τάξη, πόσο δε κάποιος κλάδος του δημοσίου; Πολύ απλά, όταν οι ΕΕΚ απεργήσουν, δεν πετάει αεροπλάνο. Όταν αποφασίσουν να τηρήσουν απαρέγκλιτα τη διεθνή νομοθεσία, μπλοκάρει το σύστημα και ακολουθούν καθυστερήσεις, ματαιώσεις πτήσεων κλπ. Εύκολα λοιπόν συνάγει από τα παραπάνω, ακόμη και ο πλέον αδαής, πώς σε μία χώρα που βασικό της εισόδημα είναι αυτό του τουρισμού, και που ο εκάστοτε προϋπολογισμός εξαρτάται από το μέγεθος της εισροής τουριστικού συναλλάγματος, πως κανένας υπουργός και καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί οποιαδήποτε διαταραχή στις πτήσεις. Εκεί λοιπόν πατήσανε και πατάνε οι ΕΕΚ, με αποτέλεσμα αν και απλοί δημόσιοι υπάλληλοι με προσόντα ίδια και πολλές φορές κατώτερα άλλων συναδέλφων τους (που όμως δεν έχουν απεργιακά ατού), να πετύχουν επιδόματα της τάξης των αρκετών χιλιάδων ευρώ και να αγγίξουν τη κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας στην Ελλάδα.. Τα περισσότερα από αυτά προέρχονται από τα λεγόμενα τέλη υπέρπτησης τα οποία πληρώνουν οι αεροπορικές εταιρίες που διέρχονται από τον ελληνικό εναέριο χώρο και έχουν ως σκοπό την ανάπτυξη και συντήρηση του συστήματος της ελληνικής αεροναυτιλίας (ραδιοβοηθήματα, ραντάρ, κλπ). Στην ΥΠΑ, τα επιδόματα αυτά μοιράζονται σε όλους τους κλάδους. Όμως η συνδικαλιστική ισχύς των ΕΕΚ κατάφερε ώστε αυτοί να καρπώνονται το 70% περίπου αυτών των εσόδων, και οι υπόλοιποι κλάδοι συνολικά το 30%. Έτσι έχουν τα πράγματα. Σημαντικό μεν το έργο τους, αλλά εξίσου σημαντικό είναι και αυτό των υπολοίπων, τόσο της ΥΠΑ όσο και όλων όσων εργάζονται στα αεροδρόμια. Απλώς, όταν απεργούν οι εργάτες, τις βαλίτσες μπορούν να τις κουβαλήσουν κάποιο άλλοι, όταν απεργούν οι ηλεκτρονικοί, τα ραδιοβοηθήματα συνεχίζουν να λειτουργούν, όταν απεργούν οι ηλεκτρολόγοι, το ρεύμα συνεχίζει να παρέχεται κ.ο.κ. Όταν όμως απεργούν οι ΕΕΚ, παύουν να πετούν τα αεροπλάνα. Τρομερή δηλαδή δύναμη, που χρειάζεται πραγματική σύνεση προκειμένου να μη καταντήσει άσκοπη επίδειξη αλαζονείας και εύκολου οικονομικού μισθολογικού κέρδους. Χώρια οι συνέπειες προς το επιβατικό κοινό αλλά και την οικονομία της χώρας.
