Γιατί σε είχα δεδομένη ίσως.
Γιατί πάντα πίστευα ότι τα λουλούδια και τα σ’αγαπάω είναι για τους φλούφληδες.
Γιατί δεν έχω ταλέντο στα λόγια ρε γμωτο.
Γιατί κάποτε σου επα «Σ’έχω σαν τη μάνα μου»΄και αυτό είναι όλα τα ‘σ αγαπάω του κόσμου, μόνο που τότε δεν το κατάλαβες.
Και με λες αναίσθητο.
Δεν είμαι ρε συ.
Ξέρω ότι είσαι πάρα πολύ θυμωμένη, γι’αυτό δεν παίρνω τηλέφωνο.
Να ξέρεις, δε μπορώ να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, ότι μ…ες και να σου λέω.
Οτι μ...ες και να κάνω.
Δεν ξέρω γιατί τα κάνω αυτά.
Σε έχω τσακίσει αλλά...
Το’χω σίγουρο, το καταλαβαίνεις? Μαζί θα ζήσουμε εμείς οι δύο.
Και θα μάθεις κάποτε πόσο σίγουρο το έχω.
Αν με θες ακόμη.
Σε έχω ψηλά, πολύ ψηλότερα από τους υπόλοιπους γύρω μου.
Απλά δε φαίνεται.
Κι’εσύ μην ακούς τις διάφορες «φιλενάδες».
Ότι λέει η καρδιά, αυτό είναι το σωστό.
Για αρχή στα λέω εδώ, από το Τρομακτικό (μου είπε ένα πουλάκι ότι διαβάζεις που και που)
Αλλά κάποτε,θα βρω τα λόγια να στα πω κι’από κοντά.
Οταν θα είμαι σίγουρος ότι δε θα σε ξαναπληγώσω.
Το ξέρω ότι δεν αντεχεις άλλο.
Και σου ζητάω συγγνώμη, χίλιες συγγνώμες.
Να, βάζω και το όνομά μου.
ΑΝΤΩΝΗΣ
