Διότι ακούγονται, διαμηνύονται και παρατίθενται εκατοντάδες απόψεις ειδημόνων και μη για την οικονομική κατάντια της Ελλάδος, για την ανεπάρκεια των πολιτικών, για τα ελεγχόμενα, κατευθυνόμενα, ανεύθυνα και εν τέλει υπεύθυνα ΜΜΕ κλπ κλπ
Όμως όλες αυτές οι μομφές, βάση και αν έχουν, δε διαφωτίζουν ένα ολόκληρο μεταπολιτευτικό πρότυπο, το οποίο στηρίχτηκε σε σαθρό πολιτιστικό υπόβαθρο.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, όλοι εμείς, οι Έλληνες, άνθρωποι με ξεχωριστή για τη δύναμη του πολιτισμού μας εθνική ταυτότητα, παρασυρθήκαμε και γρήγορα βρήκαμε τον εαυτό μας να καταπίνει το χάπι της υλικής ευμάριας δίχως να αξιολογήσουμε ορθώς τις καταστάσεις. Ήμασταν όλοι μας συνοδοιπόροι στην καπιταλιστική κατεύθυνση, πολιτικοί και πολίτες, διαλέγοντας πάντοτε την εύκολη οδό, την εύκολη ψήφοπυ θα προσέφερε δύο ή τρία περιστασιακά αυτοκίνητα, μην επιλέγοντας τα επαγγέλματα της αρεσκείας μας αλλά καταπιέζοντας τα παιδιά ήτοι τα μελλοντικά πνευματικά καταπιστεύματα της χώρας τούτης να επιλέξουν όχι την εργασία που θα προσφέρει χαρά αλλά αυτήν που θα χαροποιήσει την κ.Σούλα, Μπούλα, Τούλα, Κούλα και όλα αυτά τα συναφή, ενώ αυτά θα βρίσκονταν σε μόνιμη πνευματική μιζέρια και πνευματικό ευνουχισμό,, Επέλεξα τα δύο παραδείγματα αυτά για να καταδείξω ότι πέραν της ευθύνης των πολιτικών πρέπει να αναλογιστούμε ο καθείς ξεχωριστά ποια είναι η ιδική του ευθύνη για την κατάντια τούτου εδώ του αρχαίου τόπου. Οι πολιτικοί, εφόσον όλοι είμαστε τόσο ευαίσθητοι σε θέματα δημοκρατίας και οτιδήποτε και αν λέγεται με γν ώμονα το πατριωτικό αίσθημα κατηγορείται από μία ομολογουμένως γραφική μειοψηφία ως φασιστικό, λαμβάνουν τη δύναμή τους από τους πολίτες και από την προσυγή των στις κάλπες. Οπότε, κάποια ευθύνη θα έχουμε και εμείς για την κατάντια στην οποία έχουμε περιέλθει. Κάποια ευθύνη θα έχουμε και εμείς όταν το παίζουμε προοδευτικοί large στις απόψεις με δανεικό ύφος μεγαλοαστού με τρείς αμαξάρες από τη μία και από την άλλη όταν φτάνει π.χ. η ώρα να επιλέξει το παιδί μας κάποια σχολή ξάφνου γινόμαστε συντηρητικοί μικροαστοί επιβάλλοντάς τού τα δικά μας ΘΕΛΩ.
Τα παραδείγματα αυτά βεβαίως είναι τυχαία, όμως έχουν και κάτι κοινό που τα ενοποιεί. Είναι παραδείγματα στα οποία καταδεικνύεται η έλλειψη στοιχειωδούς λογικής και παιδείας. Στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου, δανειζόμενος μία εξαιρετικά εύστοχη έκφραση, αυτό που λείπει δεν είναι το Κατά Κεφαλήν Εισόδημα αλλά η Κατά Κεφαλήν Καλλιέργεια. Όμως αυτό που λείπει πάνω από όλα αυτά είναι η Εθνική μας Συνείδηση. Η συλλογική συνείδηση αυτή που επιβάλλει ως δια δέος υποχρέωση ότι δε θα φοροδιαφύγω διότι βλάπτω την πατρίδα μου, δε θα ψηφίσω αυτόν τον πολιτικό δίχως να ενημερωθώ προηγουμένως για τις απόψεις του διότι έτσι θα πληγούν τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδος μου, θα ψηφίσω και ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ διότι πριν από κάτι χιλιάδες χρόνια οι πρόγονοί μου ορθώς μου εδίδαξαν : των τε μηδέν των δε μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ' αχρείον νομίζομεν, και άλλα τόσα πολλά....
Για να εξέλθουμε από αυτήν την κρίση νομίζω ότι πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Πατρίδα μας είμαστε εμείς, ο καθείς ξεχωριστά και όλοι μαζί, το έθνος μας δηλαδή. Η Ελλάδα διά στόματος Τρικούπη επτώχευσε λίγο πριν το αντίστοιχο ΔΝΤ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος τότε αποκαλείτο) κατά το 1897.. Όμως η Ελλάς προορίσται διά να ζήση και θα ζήση! Και έτσι έγινε.. Το 1912-13 κάναμε Βαλκανικούς και τα εδάφη μας διπλασιάστηκαν.. Οι Χώρες, τα Έθνη, δεν αποθνήσκουν όταν καταρρέουν οικονομικά.. Αποθνήσκουν όταν πεθαίνει μαζί τους και η Εθνική Συνείδηση.
Από έναν φοιτητή που αγωνιά..
