Το σχέδιο νόμου, όπως άλλωστε αναγράφεται στη σχετική αιτιολογική έκθεση, κατατίθεται μετά την ψήφιση των νέων συνταξιοδοτικών ρυθμίσεων για τα στελέχη των Ε.Δ., σε ακατανόητο χρόνο και ακατανόητη βιασύνη. Έτσι, θεωρείται ότι, κατατίθεται μετά από επιβολή των επιταγών της τρόικας για την εναρμόνιση του χώρου αυτού, των «φερόμενων δημοσίων υπαλλήλων», του στελεχικού δυναμικού των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης του ευρύτερου δημόσιου τομέα [40 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας, για αυτόν (που μάλλον είναι η πλειοψηφία) που δεν είναι στη θέση (οικονομική δυνατότητα) να εξαγοράσει τα 5 πλασματικά].
Η βεβιασμένη προσαρμογή των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων στην κατοχύρωση των 40 χρόνων πραγματικής υπηρεσίας έρχεται σε αντίθεση με την προς πόλεμο προπαρασκευή των Ενόπλων Δυνάμεων που είναι η κυρία αποστολή τους και θεωρείται ότι έχει απλά ευνοϊκό δημοσιονομικό χαρακτήρα, αφού ο αντικειμενικός σκοπός των 35 ετών που εισάγει με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στο βίαιο εξαναγκασμό πολλών στρατιωτικών σε παραίτηση (ακόμη και χωρίς τη συμπλήρωση των ετών αυτών, για ανεύρεση καλύτερου περιβάλλοντος εργασίας και με περισσότερα δικαιώματα).
Ο «εγκλωβισμός» των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων «εφ’ όρου» ζωής στο στράτευμα που ήδη επιβλήθηκε με το νέο ασφαλιστικό δεν απαλύνεται και δεν εξισορροπείται με κανένα νέο νομοσχέδιο.
Η μείωση των αποδοχών επέφερε μείωση του ηθικού στο ήδη εξαθλιωμένο προσωπικό το οποίο δεν προσηλώνεται στο λειτούργημά του αλλά προβληματίζεται καθημερινά για την εξυπηρέτηση των βιοποριστικών – οικογενειακών του αναγκών. Η αύξηση των υποχρεωτικών χρόνων παραμονής σε κάθε βαθμό δημιουργεί «γερασμένες» Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και προσωπικό άνευ κινήτρων για απόδοση και πρωτοβουλία. Κληροδοτείται η «δημοσιοϋπαλληλική» νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας και των ατέρμονων διοικητικών διενέξεων.
Εκτός από τα στελέχη που προέρχονται από τις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων στις τάξεις αυτών υπάρχουν και προσφέρουν μοναδική και πολύτιμη εργασία και οι υπαξιωματικοί ΕΜΘ και οι ΕΠΟΠ, οι οποίοι, ουσιαστικά, αποτελούν την ραχοκοκαλιά του στρατεύματος.
Ειδικά οι υπαξιωματικοί ΕΜΘ, διαφαίνεται ότι δέχθηκαν και συνεχίζονται, αναιτιολόγητα και άδικα, να δέχονται επίθεση. Ενώ στο άρθρο 9 με τίτλο «Μετατάξεις» αναγράφεται: «…. 2. ΕΜΘ που έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον πέντε (5) έτη πραγματικής υπηρεσίας και είναι πτυχιούχοι ΑΕΙ ή κάτοχοι ισότιμου αναγνωρισμένου τίτλου σπουδών αλλοδαπής μπορούν να μετατάσσονται στο Σώμα των Μονίμων Υπαξιωματικών …..», ενώ στο άρθρο 69 με τίτλο «Μονιμοποίηση Εθελοντών Μακράς Θητείας» αναγράφεται: «1. Εθελοντές Μακράς Θητείας της περίπτωσης ια΄ του άρθρου 1 του παρόντος νόμου, που υπηρετούν κατά τη δημοσίευσή του, δύνανται να μονιμοποιούνται με το βαθμό που φέρουν κατόπιν αιτήσεώς τους. 2. Η μονιμοποίηση ενεργείται με Προεδρικό Διάταγμα, κατόπιν προτάσεως του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ύστερα από απόφαση του οικείου Ανώτατου Συμβουλίου…». Δηλαδή, από τα ως άνω διαφαίνεται ότι οι ΕΜΘ αν και μονιμοποιούνται (βέβαια ανεξήγητα γιατί κατόπιν αιτήσεώς τους) δεν συγκαταλέγονται στους μονίμους Υπαξιωματικούς αλλά παραμένουν ως άλλη κατηγορία μόνιμοι Υπαξιωματικοί με διαφορετική μεταχείριση, προνόμια και δικαιώματα.
Το δικαιότερο πλέον είναι: α) η άμεση και άνευ προϋποθέσεων και όρων μονιμοποίηση των ΕΜΘ (Οι ΕΜΘ είναι τα μοναδικά στελέχη που δεν απολαμβάνουν το προνόμιο της μονιμότητας. Θεωρείται δε ακατανόητο και πόσο μάλλον άδικο να είναι μόνιμοι οι υπαξιωματικοί των παραγωγικών σχολών, οι ανακαταταγέντες εθελοντές οπλίτες, οι εθελόντριες του Ν.705/1977 και οι ΕΠΟΠ μετά της 7ετία (Ν.3036/2002) και οι ΕΜΘ να «μονιμοποιούνται» υπό προϋποθέσεις) και β) η αλλαγή του υπάρχοντος καθεστώτος βαθμολογικής εξέλιξης των ΕΜΘ. (Θεωρείται δίκαιη η εξομοίωση με τους ανακατατεγέντες στρατιωτικούς και τις εθελόντριες του Ν.705/1977 που ήταν ΕΜΘ, σύμφωνα με το Ν.1848/1989).
Επιπλέον ίσως θα έπρεπε: α) να καθιερωθούν συγκεκριμένα μόρια που θα αφορούν στις μεταθέσεις και θα αναγράφονται στο άρθρο 5 του νόμου ή σε προκληθέν Προεδρικό Διάταγμα, β) να διευκρινιστεί ότι το άρθρο 32 αναφέρεται μόνο στις παραιτήσεις και όχι στις αιτήσεις αποστρατείας, γ) να καταργηθεί το άρθρο 35, δ) οι διατάξεις του άρθρου 85 να έχουν αναδρομική ισχύ και για τους αποφοιτήσαντες από τις ΑΣΣΥ τάξεων 1984 μέχρι 1992.
Οι Έλληνες στρατιωτικοί, όλων των βαθμίδων, δεν ήταν ποτέ τεμπέληδες, ώστε να απομακρύνονται από τις Ένοπλες Δυνάμεις σε μικρή ηλικία. Και οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούσαν να φύγουν στα 25 έτη, αλλά δεν υπήρχε λόγος. Στο δύσκολο στρατιωτικό εργασιακό περιβάλλον, η καθημερινή πειθαρχία που απαιτείται και ο απίστευτος αριθμός μεταθέσεων κάνουν αδύνατη την παραμονή στα 40 έτη στην υπηρεσία.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
