Πολλοί είναι αυτοί που θα το θεωρήσουν μια κλισέ φράση που ακούμε από παλιά, όταν ακόμα πηγαίναμε στο δημοτικό. Τότε που η 28η Οκτώβρη ήταν η ευκαιρία για να κάνουμε μια γιορτή, να χάσουμε μάθημα, αν έπεφτε και Παρασκευή ή Δευτέρα να βγει και κανένα καλό τριήμερο για μια απόδραση για ξεκούραση...Επίσης ιδιαίτερα αισθητό είναι και το γεγονός ότι πολλά παιδιά είναι αυτά που προτιμούν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο ξεκούρασης παρά να παρελάσουν με το σχολείο τους. Η συγκεκριμένη παρατήρηση είναι από προσωπική εμπειρία σε παλιότερα χρόνια... Το κακό στο όλο θέμα είναι ότι αυτή η νοοτροπία και οι αντιλήψεις συνεχίζουν να περνούν από γενιά σε γενιά, και πόσω μάλλον σε μια γενιά σα τη σημερινή που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις σε εθνικά θέματα.
Από αυτό το πρώτο μέρος είναι αρκετοί αναγνώστες που θα σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν εθνικίστρια, ίσως και "φέρουσα ακροδεξιές αντιλήψεις". Δυστυχώς θα τους απογοητεύσω. Το μόνο που μπορώ να παραδεχτώ είναι ότι τόσο από την οικογένειά μου, όσο και από τα σχολεία μου κατάφερα να πάρω κάποιες βασικές αρχές, στις οποίες μπορώ να βασιστώ και με τις οποίες μπορώ να οικοδομήσω το μέλλον μου, έχοντας πάντα στο μυαλό μου να τιμώ την πατρίδα μου και όσους πολέμησαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Ναι ναι. «δείγματα φασισμού». Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο ποσοστό των μαθητών είναι πως η παρέλαση γίνεται για να τιμήσουμε οι σημερινοί Έλληνες, αυτούς που έδωσαν μάχη για να είμαστε Έλληνες, τους ίδιους στους παππούδες τους και φυσικά δεν είναι πασαρέλα και θα πρέπει να παρελαύνουν με μια ευπρέπεια και σεβασμό.
Τα θέματα που μπορεί να προκύψουν με αφορμή τη σημερινή επέτειο είναι πολλά. Για παράδειγμα η διακωμώδηση-γελιοποίηση από καθημερινές σατυρικές εκπομπές του αγώνα αυτών των ανθρώπων και η νύξη για το θέμα της σημαίας από αλλοδαπούς. Φυσικά και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες εφόσον τηρούν τους νόμους και σέβονται τη χώρα που τους φιλοξενεί . Όμως αν πρέπει με κάποιο τρόπο να ανταμειφθούν για τις καλές επιδόσεις τους θα πρέπει να θεσπιστεί κάποια άλλη τιμητική διάκριση και όχι η παρέλασή τους με το εθνικό σύμβολο. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι, εάν οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί θα τυγχάναμε τόσο «φιλόξενης» μεταχείρισης.
Ακόμη, ως φοιτήτρια αντιμετωπίζω πολύ συχνά άτομα που πολύ εύκολα θα εγκατέλειπαν την Ελλάδα, για να έχουν μια πιο άνετη ζωή (δεν αναφέρομαι αποκλειστικά λόγω οικονομικής κρίσης). Πολλά από αυτά τα άτομα είναι παιδιά 20χρονά ή και μικρότερα που μπορούν εύκολα να υπερασπιστούν τα «πιστεύω» τους, εναντίον της αστυνομίας ή «ρατσιστικών ομάδων». Έχει σκεφτεί όμως κανείς ποιος είναι αυτός που θα υπερασπιστεί τους ίδιους; Από πολύ παλιά μαθαίναμε ότι οι κοινωνίες πρέπει να είναι οργανωμένες, αυτάρκης και να αλληλεπιδρούν. Όσο ωραίο κι αν φαντάζει σαν ιδέα ότι όλοι είμαστε μια μεγάλη κοινωνία και δεν υπάρχουν σύνορα, δυστυχώς είναι ανέφικτο να υπάρξει κοινωνία χωρίς τα ιδιαίτερα πολιτιστικά και πολιτισμικά της χαρακτηριστικά. Τα σύνορα και υπάρχουν και απειλούνται. Επειδή δεν έχει κηρυχθεί πόλεμος δε σημαίνει ότι είμαστε ασφαλής. Οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους, αλλάζουν και οι τρόποι προσέγγισης των άλλων απέναντι μας. Κι από κει και πέρα είναι στο χέρι μας ή να αντιδράσουμε και να διαφυλάξουμε την πατρίδα μας που έχει περάσει πολλά ή απλά να λιποταχτήσουμε και να τους την παραδώσουμε, πως σιγά σιγά έχουμε αρχίσει να κάνουμε.
Όλα τα παραπάνω όμως είναι αποτέλεσμα της ελλιπούς εκπαίδευσης και της απουσίας ουσιαστικής παιδείας σε κάθε βαθμίδα σχολείου. Όταν η κυβέρνηση σκέφτεται να καταργήσει την Ιστορία και να την θέσει ως μάθημα επιλογής, τότε κανείς δε θα μπορεί να ζητά ευθύνες από την επόμενη γενιά. Όταν ένας λαός δε γνωρίζει την Ιστορία του βέβαια, είναι το ίδιο επικίνδυνος όταν τη μαθαίνει λάθος και εξίσου ανίκανος να διαμορφώσει τη νέα ιστορία.
Ο πρωθυπουργός μας, ήδη δείχνει τα πρώτα δείγματα, δε θα έλεγα αμορφωσιάς αλλά επικινδυνότητας, όταν παραχωρεί συνέντευξη στο γραφείο του με καλυμμένο τον πίνακα της Επανάστασης. Θα πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να βάλουμε προτεραιότητες και να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στις γενιές που θα ακολουθήσουν. Οι προγονοί μας έκαναν το χρέος τους και μας άφησαν μια ακέραιη πατρίδα. Ένα σύγχρονο ΟΧΙ είναι αυτό που θα μας διαφυλάξει από τις πολιτικές του κ. Παπανδρέου και των συντρόφων του. Και για να μη παρεξηγηθώ δε μιλάω στενά κομματικά, αλλά πολιτικά και εθνικά. Και παραθέτω δυο ορισμούς για να ξεκαθαρίσουμε επιτέλους ποιος ενδιαφέρεται και αγαπάει τη πατρίδα και ποιος απλά αποσκοπεί σε διάλυση και σε πρόσκαιρη δόξα.
Σωβινισμό: είναι ένα σχεδόν φυσικό προϊόν της εθνικής αρχής στον βαθμό που ξεπηδά κατευθείαν από την παλαιά ιδέα της «εθνικής αποστολής.» ...(Μια) εθνική αποστολή θα μπορούσε να ερμηνευθεί με ακρίβεια ως η διαφώτιση (από το έθνος με την αποστολή αυτή) άλλων, λιγότερο τυχερών λαών οι οποίοι, για κάποιο λόγο, έχουν από θαύμα αφεθεί από την ιστορία χωρίς μια εθνική αποστολή. Όσο η αρχή αυτή δεν αναπτύχθηκε στην ιδεολογία του σωβινισμού και παρέμεινε στο μάλλον ακαθόριστο βασίλειο της εθνικής ή ακόμα εθνικιστικής υπερηφάνειας, συχνά κατέληξε σε μια υψηλή αίσθηση ευθύνης για την ευημερία υποανάπτυκτων λαών.
Πατριωτισμός: έχει να κάνει με την πατρίδα ορισμένη ως σύνορα, γη και θάλασσα και λαό. Ο πατριωτισμός είναι η έμφυτη ανάγκη για υπεράσπιση της πατρίδος από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Ο Έλλην πατριώτης ασχολείται ενεργά με τα εθνικά θέματα είτε αυτά είναι οικονομικής φύσεως είτε εξωτερικής πολιτικής.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
