Αθηναίων προσφέρονται για μερικούς πικρούς αφοριστικούς συλλογισμούς.
Χωρίς κατάληξη, ούτε συμπέρασμα.
Το ΠΑΣΟΚ , τώρα που ο κίνδυνος χρεοκοπίας απομακρύνεται, θα εισπράττει τα επιχείρια της αδυναμίας του να δικαιολογήσει τα μέτρα με κάτι επί πλέον της μνημονιακής επιταγής. Από εκεί ξεκινά η ανυπαρξία συγκρότησης περιεχομένων, σχεδίου μέλλοντος, αφήγησης πειστικής για ελπίδα. Το «είμαι κι εγώ κατά του μνημονίου» είναι μια κλασσική Παπανδρεική ρήση που θα την σέρνει για δεκαετίες ο υιός του Ανδρέα και θα την πληρώνουμε οι υπόλοιποι.
Οι ξένοι, οι κατοχικές δυνάμεις η «τρόικα», οι έτεροι, οι κακοί άλλοι τέλος πάντων μας έφεραν τα μέτρα. Και ο τράχηλος του Έλληνα που ζυγό δεν υποφέρει, σκύβει στωικά για να βαστάξει τη νέα κατοχή. Άλλα μόλις ξαποστάσει πάλι προς τη δόξα θα τραβήξει. Αυτός ο εθνικόφρων πολτός μας απέμεινε, με ευθύνη ΠΑΣΟΚ, από τον εθνικό αναστοχασμό επί της χρεοκοπίας μας.
Για ένα χρόνο μια μεγάλη πλειοψηφική φωνή της κοινωνίας, με σπάνιο τρόπο αποδέχθηκε τα επώδυνα και σκέπασε τις κραυγές της Ελλάδας των συντεχνιών, συναίνεσε στο να «σώσουμε την πατρίδα» και ότι «τα κάναμε μούσκεμα, πρέπει να αλλάξουμε». Αυτή την περιουσία πατριωτισμού και φιλότιμου την εξαντλεί ο κος Παπανδρέου όχι με τις μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού, τον Καλλικράτη, την άρση προνομίων των συντεχνιών, ακόμη και τις εισφορές, τους φόρους και τις συντάξεις. Την εξαντλεί γιατί από το πετυχημένο «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το αλλάζουμε ξεθωριάζει και μόνιμες πρακτικές από βαθύ ΠΑΣΟΚ, με λόγο Πάγκαλου και έργα Ρέππα ξαναπαίρνουν την πάνω βόλτα.
Η πολιτική είναι πρωτίστως διαχείριση του παρόντος σε φόντο μέλλοντος. Όσο λοιπόν η κυβέρνηση νοηματικά εξαντλείται στο αν τα «φάγαμε μαζί», και χτίζει εξεταστικές για να «πληρώσουν οι ένοχοι», τόσο οι μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη γίνει θα μοιάζουν περισσότερο με δικαστικές ποινές για εγκλήματα του παρελθόντος και θα αφήνουν τη συγκρότηση του μέλλοντος εκτός νοήματος και πολιτικής. Στην τύχη, εξωσυστημικά, χαοτικά, εξισωτικά. Ανένταχτα όπως λέμε Δημαράς. Όπως λέμε κλαυθμηρίζων ανθρωπισμός, σαν ιτιά κλαίουσα. Με τον δυστυχή καπετάν Αλέκο στο πλάι του για μια ελεύθερη Αθήνα.
Ο Αντώνης Σαμαράς ανακάλυψε τα antonomics. Τα οικονομικά του μηδενισμού του ελλείμματος σε 12 ή 18 μήνες! Και παρ’ όλα αυτά κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος, αυτός ο ανενδοίαστος πολιτικός, που πριν 20 χρόνια μας μπλόκαρε με το Μακεδονικό και ακόμη τραβιόμαστε, αυτός που εκδίδει με θράσος ανακοινώσεις για τους συμβασιούχους καταληψίες της Ακρόπολης, λες και υπουργός Πολιτισμού που τους γέννησε ήταν κάποιος τρίτος! Το μηδέν και το θράσος, θράσος, θράσος.
Ένα σύστημα λοιπόν στο οποίο οι ανεπαρκείς-ΠΑΣΟΚ αντιμάχονται τους ανύπαρκτους-Ν.Δ. δεν χρειάζεται απλώς Γερμανό. Θέλει τον Δημαρά του. Την έσχατη ανυποληψία του.
Η Αθήνα του κου Κακλαμάνη εκπροσωπεί επάξια την Ελλάδα της χρεοκοπίας. Μια πόλη χωρίς δημόσιο χώρο, φοβική, ανυπόληπτη. Πνιγμένη από τα κάθε λογής σκουπίδια, ακάθαρτη η παλιά όμορφη πόλη. Μάλλον θα παραμείνει ως έχει γιατί απέναντι του έχει τον συμπαθή μεν, αλλά γνήσιο εκπρόσωπο της αποκομμένης κέντρο-αριστεράς. Χωρίς κώδικα επαφής με την πραγματικότητα της πόλης και του χώρου, ένας μικρός Σημίτης της ύστερης εποχής. Αποσυνδεδεμένος ως διανοούμενος. Μικρή ηττημένη Αριστερά του διαφωτισμού, διωγμένη ακόμη κι από το φυσικό της χώρο, τα Πανεπιστήμια. Περιορισμένη στο Κολωνάκι και τα πέριξ.
Αλήθεια Αριστερά υπάρχει; Στο κομματικό σύστημα εννοώ όχι σαν μακρινή ανάμνηση ιστορικού ενδιαφέροντος. Τι περισσότερο θα χρειαζόταν από τον πτωχευμένο δικομματισμό, που κουραστικά καταγγέλλει για να αναδειχθεί; Και μάλιστα σε δημοτικές εκλογές όπου κάποτε όριζε κυριολεκτικά το τοπίο. Και όμως παραπαίει, στροβιλίζεται στα αρχειακά της ζητήματα σαν αξιοπερίεργο μουσειακού ενδιαφέροντος.
Στην δικτατορία εφευρέθη το Δελφινάριο. Σύμβολο της λαικότροπης, ψευτομοντέρνας εκδοχής της ψυχαγωγίας, με πολλά φώτα, περισσότερη ελαφρότητα και κακογουστιά.
Η μαζική αποδοχή του, οι ατέλειωτες ουρές στο Φάληρο αποσιωπήθηκαν μετά το τέλος της Χούντας και το τσουνάμι της Μεταπολίτευσης.
Κάκιστα, γιατί το ρεύμα τελικά παρέμεινε σιωπηρά, μονίμως πλειοψηφικό. Σήμερα το εκπροσωπεί επάξια ο Λάκης Λαζόπουλος. Ο Δελφινάριος του μνημονίου.
Αν ασχολούμαστε μαζί του είναι γιατί το κενό νοήματος που παραδίδουν οι πολιτικοί, το καλύπτει με μαεστρία και ταλέντο, ενώνοντας τον αναχρονισμό της κοινωνίας οριζόντια, εγκάρσια στα πολιτικά κόμματα. Ο συναισθηματικός εξισωτισμός, πυρήνας άκρατου λαϊκισμού.
Χαϊδεύει αυτιά εύκολα και ναρκώνει το στοχασμό, τη σκέψη σα φίδι. Εκμαυλιστής ο αστρίτης ηθο-ποιός. Κηρύττει τη μάχη κατά του μνημονίου, λοιδορεί ανάκατα τα τηλεοπτικά καμώματα και ότι απέμεινε από θεσμούς και κράτος. Μπερδεύει επιτήδεια και ύπουλα, ύπουλα την κοινωνική ανευθυνότητα και τον ατομισμό με την δίκαιη οργή, το πνίξιμο όσων υποφέρουν όχι μόνο γιατί δεν έχουν αλλά και γιατί δεν καταλαβαίνουν.
Ο σύντροφος του δημάρχου Κακλαμάνη ευτυχώς έχει αρχίσει να κουράζει στην τηλεόραση.
Κρίμα γιατί έκανε και τους Μήτσους.
newsit.gr
