Είναι καιρός τώρα που έχουμε χάσει ακόμη και το αυτονόητο της αναζήτησης του καλού η του καλύτερου από το μέτριο κι έχουμε κυριολεκτικά 'συρρικνωθεί' στην αναζήτηση του λιγότερου κακού από το κάκιστο, αλλά κι αυτό, μάταια.
Ρίχνοντας μια ματιά στην κυριολεκτικά ανόητη πρωινή τηλεοπτική ζώνη, δεν ήξερα αν πραγματικά έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ολοι εναντιον ολων. Και μια Πολιτεια που αρχισε να ενδιαφερεται για τους παχυσαρκους πολιτες της. Οχι γι αυτους που δεν εχουνε να φανε και ψαχνουν απεγνωσμενα στους καδους των απορριματων, αλλα γι αυτους που η ιδια με τοση δικαιοσυνη κι αξιοκρατια εξεθρεψε. Μια Πολιτεια με δημοσιογραφικους Μεντορες ενος Παχυσαρκου παρακρατους που ετοιμαζεται να καταβροχθισει και την τελευταια σταγονα ελπιδας αυτου του τοπου. Τι συμβαίνει και η Ελληνική κοινωνία ασχολείται με κάθε τηλεοπτική αθλιότητα και οχι με τα προβλήματα που μας καθορίζουν ως Έθνος; Γιατι τόση χυδαιότητα; Που είναι επιτέλους τα όρια της; Γιατι τόση παρακμή και ευτέλεια; Τι τελικά εχει συμβεί στον Ελληνα; Είμαστε ελεύθεροι στα λόγια αλλα ανάπηροι στην πράξη. Εχουμε αποκτήσει μια ιδιόμορφη αναπηρία εργασιακή. Αναπηρία πολιτική. Αναπηρία κοινωνική. Αναπηρία εκπαιδευτική. Αναπηρία αισθηματική. Αναπηρία ερωτική. Ο μεγαλύτερος, αόρατος εχθρός μας, ο εχθρός του σύγχρονου Έλληνα, ο αληθινός εαυτός του. Καμία εκτίμηση για την εργασία του. Καμία για την κοινωνία του. Καμία για το περιβάλλον του. Καμία για τη διασκέδασή του. Παράδειγμα; Οι χειρότερες τηλεοπτικές εκπομπές στη λίστα της μεγαλύτερης θεαματικότητας. Απολαμβάνει εκπομπές που δεν εκτιμά το περιεχόμενό τους. Το ίδιο και με την ψήφο του. Ψηφίζει κόμματα για τα οποία πιστεύει ακράδαντα ότι είναι αντιλαϊκά και διαπλεκόμενα. Τον κλέφτη; Τον κλέφτη! Με τον απατεώνα; Με τον απατεώνα. Έτσι δεν ψηφίζει για το μέλλον και την προσδοκία αλλά για την κόντρα, την άρνηση και το τώρα. Να φύγει ο προηγούμενος, να έρθει ο επόμενος. Ψηφίζει να τιμωρήσει, όχι να επιβραβεύσει. Όχι για την προκοπή του τόπου αλλά για να βολέψει το παιδί του. Για την άδεια οικοδομής, την αυθαιρεσία, τη μετάθεση, τη δική του ομηρεία. Έτσι, προσωρινά κερδισμένος. Μακροπρόθεσμα ολότελα ταπεινωμένος. Καμία εκτίμηση για τα κόμματα. Καμία εκτίμηση για τους θεσμούς. Καμία εκτίμηση για τον εαυτό του. Ελεύθερος αλλά διαρκώς αυτοτιμωρημένος.
Έτσι, πάντα πρωταγωνιστής μιας επικών διαστάσεων διαδικασίας εθνικης παρακμής. Γιατί ο ίδιος διάτρητος. Ο ίδιος περιφρονημένος. Ο ίδιος επί της ουσίας αγράμματος. Ο ίδιος διαρκώς ταπεινωμένος. Ο ίδιος το περιεχόμενο ενός πτυελοδοχείου. Εκεί που φτύνει, εκεί ο ίδιος φυτρώνει.
Γιατί μονίμως στερημένος. Χωρίς όραμα. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς Παιδεία. Χωρίς κρατική προστασία. Χωρίς ασφάλεια. Χωρίς καθημερινή ευαισθησία. Χωρίς πολιτισμό.
Μήπως πρέπει καποιος να μου πει επιτέλους τι είμαι; Ένας απλός αριθμός; Αριθμός φορολογικής δήλωσης; Αστυνομικής ταυτότητας; Πινακίδας αυτοκινήτου; Πλαστικής Ηλεκτρονικής κάρτας του Πολίτη; Τραπεζικού δανείου; Επομένως κομματι απο το παζλ μιας κοινωνίας χωρίς μέλλον και καμμιας προοπτικής.
Σε μια πορεία που οδηγεί στο κατώφλι ενός νέου σιωπηλού εμφυλιου που καποιοι φυτέψανε ανάμεσα μας.
Ειναι εκείνοι που καθημερινα μοστραρουν τις ηλιθιες φατσες τους στα παραθυρα κι απλωνουν με θρασος το βρώμικο χέρι τους στην οικογενειακή μας γαλήνη. Ειναι εκεινοι που μας τα εχουν παρει ολα !!! Δεν είναι μόνο ότι μας άδειασαν τις τσέπες. Δεν είναι ότι μας πήραν μέσα από τα χέρια την πλοκή της ζωής του καθενός μας. Είναι πάνω απ' όλα ότι άδειασαν τις λέξεις μας από τα νοήματά τους. Και μας αφήνουν χωρίς εργαλεία συνεννόησης, χωρίς περιθώρια συναίνεσης, να οδηγηθούμε στο νέο μας εμφύλιο. Αυτός ο πόλεμος ομως δεν είναι δικός μου. Και ούτε κανενός από εμάς. Αν θέλουν πόλεμο, θα πρέπει να ετοιμαστούν για τον πραγματικό. Και εκεί θα είμαστε όλοι από την ίδια πλευρά. Θα ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε από την ίδια πλευρα
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
