Μπορεί να υπήρχε ο Αριστοφάνης αλλά στο θέατρο κυριαρχούσε η τραγωδία κι όχι η κωμωδία (όπως δυστυχώς σήμερα). Έστω και με τον προγραμματισμό-εξαναγκασμό της Πόλης η αναλογία ήταν 3 τραγωδίες - 1 κωμωδία.
Σε αντίθεση με το σήμερα που για παράδειγμα το Φεστιβάλ Αθηνών στην Επίδαυρο γέμισε με Κωμωδίες του Αριστοφάνη και είχε μόνο 2 τραγωδίες. Κάποιοι λένε ότι σήμερα έχει ανάγκη ο κόσμος από γέλιο, αλλά εγώ πιστεύω ότι έχει ανάγκη από Παιδεία κι όχι από χάχανα.
Και οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν άνθρωποι με πάθη. Γι' αυτό άλλωστε και τα είχαν θεοποιήσει. Αλλά ήξεραν ότι ο κυριότερος στόχος ήταν η απόκτηση Ηθικών Αρχών, γι' αυτό και τιμούσαν και θαύμαζαν τους άνδρες πρότυπα.
Όμως ότι θαυμάζουμε, αυτό μισούμε και περισσότερο. Γι' αυτό εξοστράκισαν τον Αριστείδη (γιατί ήταν πολύ δίκαιος), θανάτωσαν το Σωκράτη (γιατί ήταν πολύ σοφός), έδιωξαν το Θεμιστοκλή (γιατί φοβήθηκαν τη δόξα του).
Και στο κάτω κάτω της γραφής, όχι μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες, αλλά και όλοι οι άνθρωποι, ότι θαυμάζουν πολύ, κατά βάθος, στο τέλος το μισούν. Γι' αυτό "άρον-άρον" δεν σταύρωσαν και το Χριστό, ενώ μια βδομάδα πριν τον δόξαζαν;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
