Αφήστε με να συστηθώ, είμαι Γήινος, κάποτε μ' έλεγαν Άρη, από το Αριστοτέλη, και ήμουν Έλληνας. Εδώ και περίπου 500 χρόνια όμως, είμαι απλά ο 325437. Ναι, καλά διαβάσατε, εδώ και 500 χρόνια! Γράφω αυτό το κείμενο από το θάλαμο του διαστημοπλοίου που περιπλανιέται άσκοπα εδώ και 400 χρόνια στο σκοτάδι του σύμπαντος. Πάλι, καλά διαβάσατε είμαι εδώ μέσα, 400 ολόκληρα γήινα χρόνια, αλλά για σταθείτε, κάτι μου θυμίζει αυτό. Ναι, το είχα μάθει μικρός. Τόσα χρόνια είχε κρατήσει η Τουρκοκρατία στην Ελλάδα, το θυμάμαι από το σχολείο. Και άλλα πολλά θυμάμαι, άλλα έντονα, άλλα αμυδρά, αλλά τα θυμάμαι. Θυμάμαι τη Γη, ή μάλλον το “εκεί” όπως πλέον την ονομάζουν οι άνθρωποι.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως για να σας περιγράψω, τι έχει γίνει. Δεν ξέρω αν διαβάσει κανείς, κάποτε αυτές τις λέξεις, αν το κάνει όμως, τουλάχιστον θα έχω κάνει το χρέος μου απέναντι στη Γη και τους ανθρώπους. Γεννήθηκα το 1989, στο πιο όμορφο μέρος του σύμπαντος, τη Γη. Η Γη ήταν ένας πλανήτης σε ένα ηλιακό σύστημα, μέσα σε μια σπείρα του γαλαξία μέσα στον οποίο ταξιδεύω εδώ και τόσα χρόνια. Είχα την τύχη και την ατυχία, να δω τη ραγδαία εξέλιξη του ανθρωπίνου γένους και τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του μαζί με την ίδια τη Γη. Όταν ήμουν παιδί, παίζαμε μπάλα στα πάρκα. Όταν ήμουν έφηβος, μιλούσα με τους φίλους μου μέσω διαδικτύου. Όταν ήμουν φοιτητής, η τεχνολογία βρισκόταν παντού και όταν έφτασα στη μέση ηλικία, είδα τρομερά επιτεύγματα. Βρέθηκε η θεραπεία για τον καρκίνο, λύθηκε το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη, ρομπότ δούλευαν παντού γύρω μας και τόσα άλλα. Ραγδαία η εξέλιξη. Γύρω στα 80 μου χρόνια, ανακαλύφθηκε το μυστικό της αιώνιας ζωής. Γι αυτό και είμαι εδώ σήμερα και γράφω. Λυπάμαι αν σας απογοητεύω, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να σας εξηγήσω το πως κατάφεραν να βρουν το φάρμακο για τον καρκίνο και το ελιξήριο της ζωής, οι ειδικοί αυτού του τομέα. Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί ούτε εγώ το κατάλαβα ποτέ. Φυσικός σπούδασα.
Ας τα αφήσουμε όμως όλα αυτά και ας δούμε τι έγινε με την πορεία της Γης. Η πρόοδος όπως προείπα, ήταν τεράστια και όλα έδειχναν ότι οι άνθρωποι θα κυριαρχούσαν το σύμπαν. Δεν ήταν έτσι ακριβώς, όμως. Τετρακόσια χρόνια εδώ μέσα, σκέφτηκα πολύ για να σας γράψω όλα αυτά. Οι άνθρωποι, δεν είναι τόσο τέλεια δημιουργήματα, όσο θέλαμε να πιστεύουμε κάποτε. Είναι πανίσχυρα όντα, γιατί έχουν μυαλό, αλλά και αυτοκαταστροφικά γιατί δεν ξέρουν να το χρησιμοποιούν. Δεν λέω μεγάλες κουβέντες, λέω αυτά που είδα. Η πρόοδος έφερε επιτυχίες αλλά οι άνθρωποι κατέστρεψαν το ίδιο τους το σπίτι. Μιλάμε για το έτος 2074. Ήμουν 85 χρονών τότε. Δεν είχα πάρει το ελιξήριο της ζωής φυσικά, δεν ήμουν ούτε πλανητάρχης, ούτε κάποιος σπουδαίος πάμπλουτος επιχειρηματίας. Ένας απλός γεράκος ήμουν που ζούσα σε ένα φυσιολογικό για την εποχή, σπίτι. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η τεράστια πρόοδος και η τεχνολογική ανάπτυξη, τύφλωνε ολοένα και περισσότερους “ισχυρούς” άνδρες που αποκτούσαν οτιδήποτε επιθυμούσαν, ανά πάσα στιγμή, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο πεινούσε, ενώ οι άπληστοι πολιτικοί και ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, διεκδικούσαν ολοένα και περισσότερη δόξα, χρήμα και δύναμη. Δεν είναι και λίγο, να θεωρείς ότι έχεις τιθασεύσει το σύμπαν, ότι κάνεις κουμάντο εσύ, πλέον. Στη λεπτή διαχωριστική γραμμή λοιπόν που χωρίζει την κορυφή από την κατάρρευση, δόθηκε η αφορμή. Δεν έμαθα ποτέ τι ακριβώς συνέβη. Και μάλλον δεν είχε και πολύ σημασία. Ξεκίνησε ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος!
Τυφλωμένοι από τη δόξα και την εξουσία οι “μεγάλοι” άνδρες ξεκίνησαν πόλεμο, έχοντας χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Τα αποτελέσματα, ολέθρια. Το όπλο του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, δεν ήταν η πυρηνική βόμβα, αλλά η βόμβα ύλης-αντιύλης. Η αρχή λειτουργίας της ήταν απλή και άκρως καταστροφική. Όταν η ύλη έρθει σε επαφή με την αντιύλη, εξαυλώνεται εκλύοντας τεράστια ποσά ενέργειας. Αυτό το φυσικό φαινόμενο, το αξιοποίησαν οι “έξυπνοι” της ιστορίας για να φτιάξουν το πιο καταστροφικό όπλο που βγήκε ποτέ. Δυστυχώς, κανείς δεν σκέφτηκε τις συνέπειες της χρήσης ενός τέτοιας ισχύος όπλου. Κανείς δεν σκέφτηκε, και τίποτα.
Τίποτα. Αυτή ήταν η λέξη που περιέγραφε τη Γη, μετά τον πόλεμο. Και πως το ξέρω; Πολύ απλά, γιατί εγώ ήμουν από τους “τυχερούς” αυτού του πολέμου. Κάποια λαμπρά μυαλά της εποχής που είχαν προβλέψει μια τέτοια έκβαση των πραγμάτων, είχαν ετοιμάσει μια συσκευή που ευελπιστούσαν να διασώσει το ανθρώπινο είδος, μετά από κάποια τέτοια ολοκληρωτική καταστροφή. Ήταν μια ομάδα πενήντα ανθρώπων διαφόρων ειδικοτήτων που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην κατασκευή ενός διαστημοπλοίου χωρητικότητας 100 ατόμων, με τρομερές δυνατότητες πλοήγησης και λειτουργίας ως ένα αυτοσυντηρούμενο σύστημα. Αξιοποιώντας το κατασκεύασμα τους και την ανακάλυψη του μυστικού της αιωνιότητας οραματίζονταν να σώσουν το γένος μας κάποια μέρα. Και αυτή η μέρα ήρθε. Η Γη μετά τον πόλεμο, δεν αποτελούσε πλέον κατοικήσιμο τόπο. Το ανθρώπινο είδος, έπρεπε να ξενιτευτεί. Το σκάφος τους ήταν θωρακισμένο σε ειδικό θάλαμο κάτω από τη γη και ανέβηκε στην επιφάνεια, μόνο μετά το πέρας του πολέμου. Όταν στη Γη, επικρατούσε το τίποτα. Ανέβηκαν να βρουν άλλα πενήντα άτομα που θα συμπλήρωναν τις θέσεις του διαστημοπλοίου για ένα ταξίδι, χωρίς επιστροφή. Το σχέδιο τους ήταν μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Θα έπαιρναν μαζί τους, συγκεκριμένα ποσοστά, από όλες τις φυλές των ανθρώπων. Πήραν Ευρωπαίους, Ασιάτες, Αφρικάνους, Ινδιάνους.. Ήθελαν να διασώσουν κάθε “είδος” ανθρώπου. Δεν γνωρίζω αν μάζευαν πτώματα και τους ξανά έδιναν ζωή. Προσωπικά μου είπαν ότι ήμουν μισοπεθαμένος, με φρόντισαν, συνήλθα, και ότι εφάρμοσαν τη μέθοδο της αθανασίας πάνω μου κάνοντας με άφθαρτο. Δεν με ρώτησαν φυσικά, ότι σας προανέφερα είναι αυτά που διάβασα στο εγχειρίδιο που βρήκα, μέσα στο θάλαμο μου όταν ξύπνησα.
Στην αρχή εκνευρίστηκα. Με ποιο δικαίωμα επενέβησαν στη ζωή μου; Άρχισα να φωνάζω μόλις ξύπνησα μέσα στο θάλαμο όπου βρισκόμουν, για να μιλήσω σε κάποιον. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Γιατί να μην πεθάνω σαν φυσιολογικός άνθρωπος όπως τόσοι άλλοι; Ογδονταπέντε χρονών είμαι. Γιατί να με σώσουν; Ήμουν σε έξαλλη κατάσταση. Ξαφνικά όμως, σταμάτησα, είδα τον εαυτό μου σε μια οθόνη και δεν τον αναγνώρισα. Ήμουν αδιαμφισβήτητα εγώ, με τη μόνη διαφορά ότι δεν ήμουν ο ογδονταπεντάχρονος γέρος που κόντεψε να πεθάνει (ή πέθανε και δεν του το λένε) στον πόλεμο. Ήμουν ο γεμάτος όρεξη για ζωή εικοσάρης που ήμουν το 2010. Ηρέμησα, διάβασα και τη συνέχεια του εγχειριδίου που μου είχανε αφήσει, για να δω τι ακριβώς είχε γίνει. Πριν εφαρμόσουν τις μεθόδους που θα με έκαναν αθάνατο, με “επισκεύασαν” από την αρχή λες και ήμουν ρομπότ. Άρχισα να αισθάνομαι περίεργα για ακόμα μια φορά. Είναι το σώμα μου αυτό ή όχι; Μήπως μου λένε ψέματα; Ήθελα οπωσδήποτε να μιλήσω σε κάποιον, αν υπάρχει κάποιος όντως εδώ μέσα. Ο θάλαμος δεν φαινόταν να έχει κάποια πόρτα. Ούτε γωνίες. Όλο το δωμάτιο ήταν ένα άδειο ημισφαίριο, με ένα κρεβάτι στη μέση και αρκετά συστήματα υπολογιστών, στη άλλη άκρη του.
Πλησίασα τα συστήματα των υπολογιστών και τότε έγινε κάτι που αν δεν ήμουν αθάνατος θα έλεγα ότι μπορεί και να είχα πεθάνει από το φόβο μου. Τελείως ξαφνικά, χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση, όλο το δωμάτιο μετατράπηκε σε έναν εικονικό κόσμο που προβαλλόταν πάνω στο θόλο του δωματίου αλλά και στο πάτωμα. Μου θύμισε τα πλανητάρια που επισκεπτόμουν στα φοιτητικά μου χρόνια, μόνο που εδώ, είχα εικόνα μέχρι και κάτω από τα πόδια μου. Προσπάθησα να ξεχωρίσω που βρίσκομαι. Δεν χωρούσε αμφιβολία, ήμουν στη γη. Το σύστημα προβολής ήταν τόσο αληθινό που δεν υπήρχε καμία διαφορά από το να είσαι πραγματικά πάνω στη Γη, η οποία ήταν όπως πριν από τον πόλεμο, όλο ζωή. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι έχω τον έλεγχο της ροής του χρόνου μέσα σε αυτό τον εικονικό κόσμο και μπορώ να πάω είτε μπροστά, είτε πίσω. Αφού ασχολήθηκα λίγο με το σύστημα αυτό, αποφάσισα ότι πρέπει να βρω τι υπάρχει πέρα από αυτόν το θάλαμο μέσα στον οποίο είμαι περιορισμένος εδώ και τόση ώρα. Αλήθεια, πόση ώρα;
Στη σκέψη αυτή, πάλι άρχισε να με πιάνει πανικός, δεν ξέρω που είμαι, τι είμαι, τι κάνω, αν κυλάει ο χρόνος από πάνω μου και το μόνο που έχω είναι ένα εγχειρίδιο να μου εξηγεί ότι με έφεραν εδώ κάποιοι τρελοί επιστήμονες. Για ακόμα μια φορά άρχισα να φωνάζω, μήπως με ακούσει κάποιος. Κάποια στιγμή, κουράστηκα και αποφάσισα να ξεκουραστώ. Με το που ξάπλωσα στο κρεβάτι όμως, μια πόρτα σε μια πλευρά του ημισφαιρίου άνοιξε και μπήκε μέσα ένας άνθρωπος. Ήταν πολύ φιλικός, μου εξήγησε ότι ήταν ο ηγέτης όλης αυτής της αποστολής και ότι όλα αυτά που διάβασα ήταν η πλήρης αλήθεια. Επίσης μου εξήγησε ότι αν θέλω, μπορώ να βγω να συναντήσω και τους άλλους ανθρώπους στους θαλάμους τους, ότι αν θέλω μπορώ να ταξιδεύω εικονικά σε οποιαδήποτε εποχή της Γης, βλέποντας του ανθρώπους και τον τρόπο ζωής τους και χίλια δυο άλλα σχετικά με τη ζωή στο διαστημόπλοιο. Όσο για τη ζωή “εκεί” όπως έλεγε, εννοώντας τη ζωή στη Γη, δεν αναφέρθηκε καν, μου φάνηκε ότι ήθελε να ξεχάσει. Μου είπε και το όνομα μου, είμαι ο 325437. Όλοι τέτοια ονόματα είχαν απ ότι μου είπε. Συμπλήρωσε ότι, αν με ενδιαφέρει να έχω αίσθηση του χρόνου, μπορώ να απευθύνομαι στην προβολή του θαλάμου μου όπου υπάρχει ένα ρολόι, και ένας δείκτης που δείχνει τη χρονολογία. “Και τα δύο όμως είναι συγχρονισμένα για τη Γη, να το ξέρεις” μου είπε ψυχρά και αποχώρησε. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η ζωή μου εδώ στο διαστημόπλοιο. Δεν έκανα ούτε φιλίες, ούτε βγαίνω συχνά από το θάλαμο μου. Κάθομαι και σκέφτομαι. Νιώθω μόνος. Όταν μου λείπει η Γη, ανοίγω το σύστημα προβολής και ταξιδεύω σε δάση και βουνά. Ταξιδεύω στα παιδικά μου χρόνια και με βλέπω να παίζω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. Αυτή είναι η διασκέδαση μου. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κοιτάω τη χρονολογία για να υπολογίζω πόσων ετών είμαι.
Η κύρια ασχολία μου τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ, ήταν να βυθίζομαι στις σκέψεις μου. Τίποτα άλλο δεν με απασχολούσε. Προσπαθούσα να βρω νόημα, να βγάλω άκρη, να ρθω σε ψυχική ισορροπία με τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν ήταν καθόλου εύκολο όμως. Θέτω ερωτήματα, που ευελπιστώ κάποια στιγμή να απαντήσω, έχω χρόνο άλλωστε, μια αιωνιότητα. Τι μας έφερε σε αυτή την κατάσταση; Φαίνεται ότι η ίδια η φύση του ανθρώπου, κατέστρεψε την ανθρωπότητα. Φαίνεται ότι είμαστε ανεύθυνοι να κατέχουμε εξουσία επί της φύσης. Δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε. Έτσι έγινε με τους ηγέτες της ανθρωπότητας και πιθανόν έτσι θα γίνεται σε οποιαδήποτε μελλοντική κοινωνία ανθρώπων. Ενώ νομίζαμε ότι αναπτυσσόμαστε, ξαφνικά καταρρεύσαμε. Αυτοκαταστροφή μάλλον είναι η λέξη που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος. Τέτοια σκεφτόμουν. Κάποια στιγμή, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως υπάρχει ελπίδα. Ίσως φτάσουμε κάποια στιγμή σε κάποια άλλη Γη, κάποιο πλανήτη, φιλόξενο και όμορφο όπως ήταν ο δικός μας. Αυτομάτως όμως, οι θετικές σκέψεις σταματάνε. Αφού η ίδια η φύση του ανθρώπου τον καταστρέφει, μάλλον δεν έχουμε και πολλές ελπίδες να επιβιώσουμε μέσα σε αυτό το διαστημόπλοιο, και αν βρούμε πλανήτη, θα καταφέρουμε να τον καταστρέψουμε και αυτόν. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η σοφία της φύσης η οποία μας τοποθέτησε στη Γη, και εμείς αψηφώντας την, δοκιμάζουμε άλλα μονοπάτια. Δεν ξέρω αν πράττουμε το σωστό. Προσπαθώ να ελπίζω.
Μέσα σε αυτό τον οδυρμό αρνητικών σκέψεων για το ίδιο μας το γένος, προσπαθούσα να βρω, τι είναι αυτό για το οποίο πρέπει να είμαι περήφανος, κάτι στο οποίο μπορώ να αφιερώσω τη ζωή μου. Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι για το οποίο να αξίζει να υπάρχεις. Κάτι που αν το ήξεραν οι άνθρωποι από την αρχή, και το είχαν συνειδητοποιήσει, δεν θα είχαμε βρεθεί σε τέτοια άθλια κατάσταση. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, όταν ήμουν στη Γη. Έπρεπε να βρεθώ ολομόναχος σε ένα κρύο ημισφαίριο, χαμένος στο διάστημα, για να φιλοσοφήσω καλύτερα τη ζωή μου. Όλα τα θεωρούσα δεδομένα, ακόμα και όταν γέρασα, είχα συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου. Σκεφτόμουν, όπως όλοι, έτσι και 'γω, κάποια στιγμή θα πεθάνω. Η μοίρα όμως το έφερε, να περάσω στην αιωνιότητα χωρίς τη θέληση μου, καταδικασμένος να ψάχνω κάτι αναλλοίωτο ανά τους αιώνες, τις χιλιετίες και τις εποχές. Δεν μπορεί να μην υπάρχει! Το διαισθάνομαι ότι πρέπει να υπάρχει.
Μια μέρα κοιτούσα νωχελικά την κάρτα που μου είχε δώσει ο κυβερνήτης του διαστημοπλοίου και πάνω έγραφε το όνομα μου. 325437. Και τότε το είδα! Το αναλλοίωτο που έψαχνα, υπήρχε μέσα στα ίδια μου τα ονόματα. Πρώτα, στο κωδικό μου όνομα. 325437. Μπροστά μου άρχισε να ξεδιπλώνεται κάτι που δεν το είχα ξαναζήσει σε τέτοιο βαθμό. Μπορώ να βρω μια λογική συνέχεια αριθμών στο κωδικό μου όνομα. Αν προσθέσω στο 32 (τα δύο πρώτα ψηφία) το 11, θα έχω 32+11=43, δηλαδή το τέταρτο και το πέμπτο ψηφίο του ονόματος μου, και αν προσθέσω μεταξύ τους τα δύο πρώτα ψηφία θα έχω το τρίτο (3+2=5). Ομοίως αν προσθέσω το τέταρτο και το πέμπτο ψηφίο μεταξύ τους μου δίνουν το έκτο (4+3=7). Ανακάλυψα τη σχέση μεταξύ των αριθμών και έτσι μπορώ να βρω και τη λογική συνέχεια του ονόματος μου! Προσθέτω στο 43 το 11 (όπως πριν) και έχω το 54, δηλαδή το έβδομο και το όγδοο ψηφίο που αν τα προσθέσω μεταξύ τους, παίρνω και το ένατο νούμερο που είναι το 5+4=9, και ούτω καθεξής. Αυτό είναι αυτό που έψαχνα! Η Νόηση! Ο Αριστοτέλης! Το γήινο μου όνομα, είναι το όνομα ενός από τους μεγαλύτερους διανοητές που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στη Γη. Η Νόηση περιλαμβάνει τα πάντα! Η Νόηση είναι η Αναλλοίωτη που θα έσωζε την ανθρωπότητα.
Ξαφνικά όμως, συνειδητοποίησα ότι η Νόηση είναι μόνο το ένα σκέλος που μένει αναλλοίωτο. Το άλλο σκέλος είναι η σωστή αξιοποίηση της Νόησης προς όφελος της ανθρωπότητας . Και αυτή η σωστή αξιοποίηση πηγάζει από την Αγάπη. Κάνοντας αυτή την τελευταία σκέψη περί Αγάπης και ότι μόνο η Αγάπη μπορεί να δείξει το δρόμο προς τη σωστή αξιοποίηση της Νόησης, αυτομάτως συνειδητοποίησα ότι το μόνο ον που μπορεί να αντιληφθεί τις δυο αυτές έννοιες είναι ο άνθρωπος. Άρχισα να αναθεωρώ, σχετικά με το ανθρώπινο είδος. Ίσως τελικά να έχουμε τη δυνατότητα να πετύχουμε. Νόηση και Αγάπη. Αγάπη και Νόηση. Νόηση είναι το να μπορείς να σκέφτεσαι σωστά για οτιδήποτε κάνεις, να δημιουργείς, να μελετάς τη φύση, τον άνθρωπο, να εκφράζεσαι καλλιτεχνικά, να καλλιεργείς το πνεύμα και το μυαλό σου. Αγάπη, είναι να θέλεις το καλό των πολλών, ή του ενός, να ξέρεις πως να χρησιμοποιήσεις τη Νόηση σου προς όφελος όλων, και όχι μόνο προς το συμφέρον σου. Πρέπει πάντα να αγαπάς τη Νόηση και να σκέφτεσαι την Αγάπη. Αυτά συνειδητοποίησα και ήμουν ευτυχισμένος που επιτέλους βρήκα μια γαλήνη, πιστεύοντας ότι έχω κατέχω την απόλυτη αλήθεια. Ήθελα να βοηθήσω όμως, αλλά ήταν αργά πια!
Από κει και πέρα, η ζωή μου μπήκε σε μια ρουτίνα. Ενεργοποιούσα την προβολή του θαλάμου μου, ταξίδευα στο παρελθόν, πήγαινα σε διάφορους ανθρώπους, σε διαφορετικές εποχές και τους έλεγα: “Νόηση και Αγάπη”. Ακούτε; Μόνο έτσι θα σωθούμε! Πιστέψτε με! Με ακούτε; Κανείς δεν άκουγε, όλοι ήταν οπτασίες. Ήθελα να σώσω την ανθρωπότητα, αν με άκουγαν, ίσως να μην συμπεριφερόταν έτσι και σώζονταν η Γη. Δεν φαινόταν να ανταποκρίνονται, αλλά εγώ συνέχισα να φωνάζω, και να φωνάζω.. γύρισα όλο τον κόσμο, και όλες τις εποχές της ανθρωπότητας, αλλά κανείς δεν άκουγε, όλοι ήταν οπτασίες...
http://physicseyes.blogspot.com
