(πλέον με τα δώρα τους) ιδιωτικούς, τους άνεργους, τους μετανάστες και γενικά όλοι όλους , σε ένα παιχνίδι που μας βαλαν να χορεύουμε όλοι μαζί.
Ποίος όμως πραγματικά ευθύνεται για αυτή μας την κατάντια;Ποιον βαρένουν οι ευθύνες;
Σε έναν πόλεμο, είναι εύκολα τα πράγματα, οι Έλληνες στρατιώτες πρέπει να δώσουν την ζωή τους για την πατρίδα.
Ποιος είναι Έλληνας και ποιος όχι;
Στον πόλεμο λοιπόν, Έλληνας είναι αυτός που θα παει στο πλησιέστερο στρατολογικό γραφείο και θα ζητήσει φύλλο ποριάς, όποιος φύγει για εξωτερικό, (όπως κάνουν οι πολιτικοί μας, «αντίσταση» εκ του ασφαλούς), ζητήσει να «επιστρέψει στην πατρίδα του» ή βρει χίλιες άλλες αφορμές ΔΕΝ είναι έλληνας, είτε έχει Ελληνική ταυτότητα είτε όχι, έτσι απλά.
Ακόμα και οι λιποτάχτες στρατιώτες θεωρούνται προδότες και εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες.
Σε περίοδο ειρήνης, όταν η πατρίδα το απαιτήσει , όσοι ζητηθεί ,είναι υποχρεωμένοι να επιστρατευτούν, πρόσφατο παράδειγμα οι ιδιοκτήτες των οχημάτων δημοσίας χρήσης.
Όσοι δεν συμμορφωθούν θεωρούνται εγκληματίες, διότι διαπράττουν -σύμφωνα με τον νέο νόμο - κακούργημα και φυλακίζονται.
Ποιος είναι όμως αυτός που σύμφωνα με τον νόμο δεν φταιει ποτέ ;
Όχι μόνο δεν φταιει ΠΟΤΕ, αλλά υπάρχουν και νόμοι που διασφαλίζουν το ότι και να έχει κάνει δεν θα τιμωρηθεί ΠΟΤΕ, είναι δηλαδή υπεράνω νόμου και θεσμών.
Μπορεί δηλαδή να έχει κλέψει, σκοτώσει υπεξαιρέσει ΠΟΤΕ όμως δεν θα τιμωρηθεί, και κανείς δεν αλλάζει αυτόν τον χυδαίο νόμο, ακόμα και τώρα που ψηφίζονται νέοι νόμοι εν ριπή οφθαλμού?
Βέβαια ο πολιτικός.
Πότε είναι κακούργημα και εθνική προδοσία οι πράξεις ενός πολιτικού;
Ολοκληρωμένη απάντηση προσφέρει η αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, στον όρκο των αρχαίων Αθηναίων, ο οποίος περιλαμβάνει τα πάντα και μας εξηγεί και την ευθύνη των πολιτικών.
Είναι τόσο περιεκτικός , που αναφέρει τα πάντα σε πέντε γραμμές, λέει λοιπόν
«.........την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη,
αλλά μεγαλύτερη και καλύτερη απ' όση θα μου παραδοθεί......»
Βέβαια, μεγαλύτερη η πατρίδα δεν γίνεται μόνο γεωγραφικά, αλλά με χίλιους άλλους τρόπους όπως ηθικά, οικονομικά, πολιτιστικά κ.λ.π.
Ποίος πολιτικός που κυβέρνησε αυτόν τον τόπο από την μεταπολίτευση έως και σήμερα μπορεί να πει πως έπραξε τα παραπάνω;
Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το μέτρο του πολιτικού.
Αυτή είναι η υποχρέωση και το ιερό χρέος του, γιατί πολιτικός δεν πρέπει να είναι επαγγελματίας, αλλά ιερό λειτούργημα.
Ο κάθε ένας όμως από αυτούς παραδίδει στον επόμενο την πατρίδα μικρότερη απ’ ότι την πήρε.
Αυτό είναι έσχατη προδοσία, το μεγάλο κακούργημα που συντελείται σε περίοδο ειρήνης ή πολέμου και δυστυχώς ακόμα και σήμερα παραμένει ατιμώρητο...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
