Τετάρτη 6 Οκτωβρίου γιορτάστηκε η ημέρα της «τρίτης ηλικίας» (αυτής που με ποιητική διάθεση χαρακτηρίζουμε και ως «χρυσή ηλικία») καθώς από το 1990 ο ΟΗΕ καθιέρωσε τη συγκεκριμένη ημερομηνία για τον εορτασμό.
Με ευχές για καλό Σαββατοκύριακο θα μου επιτρέψετε στη σημερινή μου blog-άποψη να αναφερθώ στο θέμα με έντονη χιουμοριστική διάθεση.
Από καθαρά ψυχολογική και κοινωνιολογική άποψη ήταν προφητικός ο λαϊκός μας τροβαδούρος όταν, ίσως και για αρκετά προσωπικούς λόγους, τραγουδώντας διακήρυσσε ότι «ο πενηντάρης είναι ο νέος της εποχής...»
Οι Έλληνες ζούμε 20 έως 40 χρόνια περισσότερα από όσα ζούσαμε στις αρχές του αιώνα αλλά η νοοτροπία που μας διακατέχει μοιάζει να εξαντλείται στην άποψη ότι η ζωή μας σταματά στα 60 ή τα 65 μαζί με την συνταξιοδότησή μας. Ολάκερο το κοινωνικό σύστημά μας ήταν δομημένο πάνω στην άποψη ότι με τη συνταξιοδότηση έρχεται και το τέλος της ενεργού συμμετοχής μας στα κοινά και στη ζωή, ενώ είναι σκέτο λάθος αυτή η αντίληψη.
Αυτή, φυσικά, την αντίληψη έρχονται να διορθώσουν σε μια από κοινού φιλότιμη προσπάθεια «τρόικα», Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο κ Γιώργος Παπακωνσταντίνου που βρήκαν πρόσφορο και γόνιμο έδαφος στα άτομα τρίτης ηλικίας (και τους ενεργούς Δημόσιους υπαλλήλους) όπου ευδοκιμούν οι περικοπές συντάξεων και αφαίμαξης εισοδημάτων και μαζί φορομπηχτικές κοινωνικές πολιτικές!..
Διαφημιστές και οικονομολόγοι επικεντρώνουν μονίμως την προσοχή τους στον “οικονομικά ενεργό” πληθυσμό πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότεροι αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την περιθωριοποίησή μας ως 50ρηδες ή 60ρηδες ενώ η ζωή συνεχίζεται με ικανοποιητική ποιότητα για τους 70ρηδες και οι προοπτικές είναι ευνοϊκές ακόμη και για κάποιους «ρωμαλέους» 80ρηδες!
Στις αρχές του αιώνα μας ο μέσος όρος ζωής για τους περισσότερους Ευρωπαίους και Αμερικανούς ήταν περίπου 47 χρόνια ενώ σήμερα έχει ξεπεράσει τα 77 για τους άνδρες και για τις γυναίκες τα 83 χρόνια ζωής. Με άλλα λόγια επιμηκύνθηκε πλέον η ζωή μας κατά 30 περίπου χρόνια και σημειώθηκε μία αναστροφή στην πληθυσμιακή πυραμίδα όπου τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής στην δημογραφική εικόνα των λαών του Δυτικού κόσμου μοιάζει να είναι για άτομα άνω των 55 χρόνων και όχι κάτω των 30 χρόνων όπως συνέβαινε παλιότερα.
Στην Αμερική, τη Μέκκα κάθε παράδοξου και πρωτοποριακού, 70ρηδες και 80ρηδες δημοσιεύουν βιβλία και 60ρηδες μεγαλουργούν σε καριέρες που νωρίτερα φάνταζαν για αυτούς ως «όνειρα θερινής νυκτός».
Οι Έλληνες χαριτολογώντας για τις δυσκολίες της ζωής λέγαμε ανέκαθεν ότι «τα πρώτα είκοσι χρόνια είναι δύσκολα, μετά όλα τα συνηθίζει κανείς...»
Ίσως η ορθή ψυχοκοινωνική αντιμετώπιση της νέας αυτής ιατρικής και κοινωνιολογικής πραγματικότητας της δημογραφικής επιμήκυνσης της ζωής μας να συνίσταται σε αυτό που θα πρέπει να λέμε εφεξής «τα πρώτα 40 χρόνια τα πέρασα όπως τα πέρασα, αλλά τα επόμενα 40 θέλω να αλλάξω και να κάνω πράγματα που δεν τόλμησα νωρίτερα ίσως δεσμευμένος από ψυχοκοινωνικές αναστολές και αισθήματα ενός στείρου καθωσπρεπισμού...”
Νέοι, παραδεχθείτε το λοιπόν και, επί τέλους, δώστε...
Τόπο στα...γεράματα!
