Το 1978 ο Θανάσης Κανελλόπουλος υπουργός οικονομικών της ΝΔ εισήγαγε την Περαίωση. Δηλαδή, την θεσμοποίηση και αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της φοροδιαφυγής.
Την επικύρωση του φορολογικού εγκλήματος και την προτροπή επανάληψής του. Η επαναφορά του σημαίνει την κατάργηση της συνταγματικής αρχής ισότητας των πολιτών. Την εισαγωγή νέων διαδικασιών αθέμιτου ανταγωνισμού ανάμεσα σε αυτούς που πληρώνουν φόρους και σε εκείνους που φοροδιαφεύγουν. Δηλαδή, την παραβίαση των ίδιων των αρχών ίδρυσης της ΕΟΚ/ΕΕ. Οι πονηροί που δεν πληρώνουν την βρίσκουν με το ελληνικό δημόσιο που τους εξυπηρετεί. Οι βλάκες πληρώνουν για να βλέπουν τα τραίνα της φοροκλοπής και της φοροδιαφυγής να περνούν μπροστά από τα μάτιά τους.Η ΝΔ εισήγαγε το 1978 το μέτρο της περαίωσης για να εξυπηρετήσει εκείνα τα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών που δεν ήθελαν να εξέλθουν της κοινωνίας της συνενοχής. Πρακτικά τότε αποφασίστηκε ότι φόρους θα πληρώνουν οι μισθωτοί και οι αδύναμοι επιχειρηματίες. Εκείνοι που δεν έχουν μέσο. Μάλιστα, προκειμένου να λειτουργήσει με επιτυχία το σύστημα διάλυσης κάθε αρχής ισότητας στην Ελλάδα και κάθε πρόθεση να λειτουργήσει ο μηχανισμός φορολόγησης, είχε εγκατασταθεί στο κέντρο του ελληνικού φοροτεχνικού-νομικού συστήματος η αρχή της παραγραφής στα δέκα χρόνια κάθε μορφής φορολογικής απείθειας. Αυτό ως δικαιολογία. Διότι ασφαλώς και από μια νομοτεχνική πλευρά είναι πολύ πιο εύκολο να επεκτείνει κανείς τον χρόνο δέσμευσης από τα 10 στα 15 και γιατί όχι στα 20 χρόνια, παρά να δημιουργήσει κάθε φορά ένα νέο σύστημα περαίωσης.
Θεσμοποίηση της φοροδιαφυγής – Υπόσχεση στον φοροφυγάδα
Μεγάλα τμήματα επαγγελματιών και επιχειρηματιών της χώρας έμαθαν να μάχονται προκειμένου να διασφαλίσουν την νόμιμη φοροδιαφυγή, ακόμα και φοροκλοπή, μέσα στον χρόνο. Υπήρχε πάντα κάποιο όριο χρόνου, όπως εκείνο των δέκα χρόνων. Η «μαγκιά» ήταν να περάσουν φορολογικά απαρατήρητοι για δέκα χρόνια χωρίς να πληρώσουν φόρο. Το ελληνικό κράτος, κατόπιν, στο όνομα των φόρων που δεν συνέλλεγε πρότεινε το ίδιο την περαίωση, ενώ οι φοροδιαφυγόντες σε συνεργασία με τις επαγγελματικές ενώσεις τους έκαναν και κάνουν παζάρια για τους όρους νομιμοποίησης της φοροδιαφυγής. Τέλος, η κάθε φορά θεσμοποίηση της κοινωνίας της συνενοχής ήταν ο οδηγός και η καθοδήγηση για τον επόμενο κύκλο μη πληρωμής φόρων. Έτσι έφτασε να δημιουργηθεί ένα συστηματικό διαχρονικό θεσμικό πλαίσιο που αποτελούσε σταθερή υπόσχεση του Ελληνικού κράτους ότι θα επιβραβεύσει την φοροδιαφυγή.Η μόνη σταθερά στο ελληνικό φορολογικό σύστημα ήταν η πίεση στους αδύναμους και η περαίωση για τους υπόλοιπους. Τα θεμελιακά επιχειρήματα εισαγωγής της περαίωσης παραμένουν μέχρι σήμερα τα ίδια. Σύμφωνα με το πρώτο επιχείρημα, το κράτος έχει ανάγκη εσόδων και πρέπει να προτάξει τη συλλογή χρημάτων κάθε ηθικής και οικονομικής λογικής. Στη βάση αυτής της λογικής, οικοδομείται το ελληνικό κράτος κατά εικόνα και ομοίωση πολλών επιχειρηματιών. Ιδιαίτερα εκείνων που δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον της επιχείρησής τους, αλλά για την αρπαχτή. Αφού για το αύριο «έχει ο θεός». Είναι η λογική που προτάσσει την αρπαχτή της μακρόχρονης ανάπτυξης. Που υποτάσσεται στην άμεση λογιστική. Αυτή την «λογική» υπηρετούν και οι επιλογές της σημερινής κυβέρνησης.Το δεύτερο επιχείρημα είναι κοινωνικά προκλητικό. Υποστηρίζει ότι οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να πληρώσουν. Ότι εάν το κράτος επιμείνει να πληρώσουν, τότε κινδυνεύουν να μην μπορέσουν να λειτουργήσουν στα πλαίσια της οικονομίας και πολύ λιγότερα υπέρ της. Ότι, δηλαδή, η πολιτική νομιμοποίησης του παράνομου έχει διττά κέρδη. Και το δημόσιο συλλέγει φόρους και οι επιχειρηματίες επιβιώνουν. Αυτή η επιχειρηματολογία ξεχνά καταρχάς ότι στην Ελλάδα ο φόρος δεν είναι επί του τζίρου, αλλά επί των κερδών. Κατά συνέπεια εκείνοι που φοροδιαφεύγουν δεν γλυτώνουν φόρους από το υστέρημά τους, από τα άμεσα και αναγκαία χρηματικά κονδύλια, αλλά από τα κέρδη. Εδώ φαίνεται και το ανόητο μεγαλείο των υψηλών φορολογικών κλιμάκων. Διότι τι νόημα έχει το υψηλό ποσοστό φορολόγησης, όταν αυτό ισχύει μόνο για τους έντιμους. Δηλαδή, απλά αυξάνει την τιμωρία τους για την εντιμότητά τους; Το άλλο, το κυριότερο ζήτημα, είναι ότι αυτού του είδους η επιχειρηματολογία στην ουσία διατείνεται ότι στην οικονομία είναι ωφέλιμοι μόνο οι επιχειρηματίες, και μάλιστα οι φοροδιαφεύγοντες και όχι οι μισθωτοί και οι φοροπληρώνοντες. Πρόκειται για την πλήρη αποθέωση ενός ρηχού αντικοινωνικού νεοφιλελευθερισμού.
Ο νόμος του ΠΑΣΟΚ
Ο νόμος του ΠΑΣΟΚ για την περαίωση δεν συγκαταλέγεται στις άμεσες απαιτήσεις της τρόικας. Είναι επιλογή της κυβέρνησης που θέλει να απαλλάξει τους φοροδιαφεύγοντες από τις νομικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες των επιλογών τους. Μάλιστα, ενώ η αρχική εισαγωγή της περαίωσης πριν 32 χρόνια έγινε για τους επαγγελματίες και στη συνέχεια, αργότερα, για τους μικρομεσαίους, η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμπεριέλαβε στο νομοσχέδιο που πρότεινε σημαντική μερίδα των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων. Επέκτεινε, δηλαδή, το όριο τζίρου των εταιρειών που μπορούν να κάνουν περαίωση από τα εννέα εκατομμύρια ευρώ, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα, στα 20 εκατομμύρια (πώς το λέμε αυτό; Σκάνδαλο;). Χωρίς πολλά λόγια και διευκρινήσεις προκειμένου να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες περιπτώσεις με τις οποίες μπορεί να διασυνδέονται μέλη της (πώς το λέμε αυτό; Διαπλοκή;). Μάλιστα ορισμένες συνοδευτικές διατάξεις τείνουν περισσότερο στην νομιμοποίηση του μαύρου χρήματος παρά στον οικονομικό ορθολογισμό.Ακόμα και από τη σκοπιά των λογιστικών λογικών αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι ανοησία (κοινωνικά άδικη και διαπλεκόμενη ανοησία). Θα πάρει λίγα λεφτά από τα πολλά που χρωστάνε κάποιοι και θα τους απαλλάξει από τα χρέη τους συνολικά. Αλήθεια γιατί δεν ζητά την ίδια συμπεριφορά από τους δανειστές της Ελλάδας; Γιατί πιστεύει ότι αν ζητήσει κάτι τέτοιο θα είναι οικονομικά καταστροφικό και πρόκληση για τους λαμβάνοντες, αλλά όταν το εφαρμόζει η ίδια στο εσωτερικό της χώρας το πλασάρει ως αναποτελεσματικό;Αυτή η απαλλαγή δια της περαίωσης, θα έχει, επιπλέον, δύο άμεσες λογιστικές – οικονομικές επιπτώσεις. Η πρώτη είναι ότι του χρόνου το ελληνικό δημόσιο δεν θα έχει τι να μαζέψει. Δεν θα έχει να περισυλλέξει χρέη από τις προηγούμενες χρονιές. Δεν θα δικαιούται να στριμώξει τους φοροφυγάδες. Ούτε καν τους καινούργιους. Τα έσοδα, λοιπόν, θα πέσουν. Όμως οι απαιτήσεις του μνημονίου θα παραμείνουν. Αφού το ελληνικό κράτος θα χαρίσει τα χρωστούμενα στους φοροκλέπτες και στους φοροφυγάδες, από κάπου θα πρέπει να τα πάρει το 2011. Από πού αγαπητέ αναγνώστη και αναγνώστρια; Από αυτούς που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους. Τους μισθωτούς και τους έντιμους επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Με άλλα λόγια η Περαίωση αποτελεί μια μεγάλη μηχανή ανακατανομής πλούτου σε βάρος των φτωχότερων και πλέον αδύναμων καθώς και των έντιμων όλων των κοινωνικών ομάδων. Θυμάστε πώς την λέει αυτή την πολιτική η κυβέρνηση; «Δίκαιη Πολιτική» (η κοινωνική ύβρις σε όλο το μεγαλείο της).
Ανηθικότητα και αναποτελεσματικότητα
Η πολιτική επιλογή της περαίωσης είναι η νομιμοποίηση της φορολογικής παρανομίας. Πέραν των λογιστικών προβλημάτων που θα προκύψουν του χρόνου και του άδικου χαρακτήρα της, θα έχει μακρόχρονα μεγάλο κόστος στην οικονομία της χώρας και στην οικονομική της κουλτούρα. Η φοροδιαφυγή θα αυξηθεί και οι αδικίες θα πάρουν την άγουσα. Η περαίωση είναι βαθιά ανήθικη. Επιβραβεύει την λαμογιά. Την κομπίνα. Τη συστηματική παραβίαση του νόμου. Σε τι διαφέρει αυτή η πρακτική επιλογή από το σλόγκαν ότι «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» ή από τις αντιλήψεις ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της πολιτικής αναδιανομής εισοδημάτων και πλούτου σε βάρος των πολλών. Ότι είναι εκδήλωση, σε τελευταία ανάλυση, μιας πνευματικής και ηθικής βαθιάς κρίσης της Ελληνικής κοινωνίας της Συνενοχής. Όπου ορισμένοι πολίτες, οι συνένοχοι, στηρίζουν τις κρατικές πολιτικές που επιβραβεύουν την συνενοχή.Η περαίωση είναι άλλη μια μαχαιριά στο μέλλον του τόπου στο όνομα της άμεσης κομπίνας και συνενοχής. Είναι άλλη μια επένδυση στην πολιτική του παρελθόντος. Είναι η μέγιστη διάψευση στην ρήση του Γ.Παπανδρέου ότι η σημερινή κυβέρνηση πράττει αυτό που είναι αναγκαίο για τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Στην πραγματικότητα, πράττει την κομπίνα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Τίποτα το νεότερο, δηλαδή, από το δυτικό μέτωπο.
http://epirusgate.blogspot.com/2010/10/blog-post_4686.html
