Ορχηστρα-φαντασμα, θαμενη στα καταβαθα του τηλεοπτικου Αδη. Κουφος ηχοληπτης που δεν εμαθε ποτε οτι εκει, κατα το 1956 εφευρεθηκε το reverb για τους τραγουδιστες. Σκηνοθετης που σταθηκε ανταξιος του ονοματος του και παρεδωσε ενα live για το οποιο θα ντρεποταν ο Βιντιαδης αν το ειχε κανει το 1972. Ενας καμεραμαν που δεν καταφερε να νεταρει ουτε ενα πλανο. Χορογραφος καλος Χριστιανος, αφου οταν καποιοι χορευαν δεν γνωριζε η δεξια τι ποιει η αριστερα τους. Οσο για τους on camera: Ο γλυκυτατος Καπουντζιδης μεχρι να παρει μπροστα ηταν αμηχανος και σαρδαμιτζης. Στην επιτροπη, ευτυχημα ηταν η Λυδια και η Αθηναϊς (που, ευτυχως, στη γενικη και την αιτιατικη την ανεφεραν ως Αθηναϊδα) για να ισοφαρισουν τον ξυλινο λογο και την παλιομοδιτικη σκεψη Τουρνα και Κορκολη. Λαμπρη και λαμπερη εξαιρεση η Δουκισσα Νομικου που μετα απο λιγα λεπτα "δαγκωμενη", λυθηκε, τα ειπε καλα, τα ειπε σωστα και εδειξε οτι ειναι αξια της εμπιστοσυνης που της εδειξαν, βαζοντας την πλαϊ στον Κ. Οι διαγωνιζομενοι ανευ μουσικης ουσιας και αξιας και η βαθμολογια ξεκινησε γενναιοδωρη αλλα (με εντολη του κοντρολ) εγινε πιο τσιγκουνικη καθως εξελισσοταν η περιεργη πλοκη για να φτασει το χτενι στον κομπο ισοψηφιας που η παραγωγη δεν ειχε προβλεψει. Οι κριτες εκστασιαστηκαν μπροστα στο μουσικο αναστημα της Ελπιδας και αγνοησαν οτι ο ουσιαστικα κρινομενος ζεν πρεμιε ηταν φαλτσος, ετσι μοιρασαν λαθος υψηλα νουμερα (και οχι "ψηλα" οπως ειπε τσουπρα της επιτροπης) προωρα και αδικα. Εναντια στη φωνη λαου, επελεξαν (δηθεν μου με κορωναγραμματικο τροπο) παλι το ιδιο ζευγαρι, ενισχυοντας τη μονιμη καχυποψια του θεατη οτι ολα αυτα στο TV Kingdom ειναι προσυμφωνημενα και προαποφασισμενα. Η μπεσαμελ ηταν νερουλη και δεν εδεσε παρα την τριωρη+ προσπαθεια του τσουρμου.
Απο το blog του Νίκου Μαστοράκη : http://einaimast.blogspot.com/
