Έχουμε δει πολλούς δασκάλους (και δίκαια) να διαμαρτύρονται για τις μειώσεις των μισθών για τα μειωμένα ωράρια, ή για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι, αλλά για τα προβλήματα που δημιουργούν στους γονείς και στα παιδιά, τσιμουδιά.
Μαλλόν δεν διαμαρτύρονται γιατί θεωρητικά είναι αυτονόητο ότι οι συνδικαλιστές τους θα πρεπει να ταλαιπωρούν τους πολίτες και να δημιουργούν προβλήματα στους άλλους εργαζόμενους.
Στο δημοτικό μαθαίναμε πως η ελευθερία του πολίτη σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Προφανώς όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους εκπαιδευτικούς (δάσκαλε που δίδασκες) που συνεχώς μας ταλαιπωρούν και δεν σκέφτονται τα προβλήματα που δημιουργούν σε γονείς και παιδιά με όλες αυτές τις παράλογες απαιτήσεις τους.
Απλά εάν κάποιος δεν συμφωνεί να σκεφτεί ότι μέσα στον Νοέμβριο με εργάσιμες ημέρες 22, οι δάσκαλοι δεν εργάστηκαν τις 7. Το ένα τρίτο δηλαδή του εργάσιμου μήνα καθόντουσαν. Που αλλού γίνονται αυτά. ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Και το μεγάλο συνδικαλιστικό κίνημα αναρωτιέμαι τι κάνει???
Γιατί δεν βοηθάει τους γονείς; Εργαζόμενοι δεν είναι και αυτοί; Γιατί όλοι οι συνδικαλιστές σκέφτονται μόνο την τσέπη τους και την συντεχνία τους??? Μάλλον δεν υπάρχει ούτε ένας συνδικαλιστής που να σκέφτεται το κοινό καλό.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
