thanikolaidi@gmail.com
ΤΟ Κράτος, λοιπόν, που όλοι πολεμήσαμε και πολεμάμε ήρθε η ώρα να ανταποκριθεί και δεν μπορεί.
Χτυπημένο από «ιδεολόγους» αντικρατιστές που το ροκάνισαν συστηματικά και από κάθε λογής συμφεροντολόγους. Δεν το είδαν(;) πως πάμε κατά διαβόλου και βγάζουν τον (καμένο) άσσο απ’ το μανίκι, ξαμολούν το περιστέρι κρυμμένο στο μαντήλι περιμένοντας χειροκρότημα. Ο λαός (απέναντί τους και σε βαθιά περισυλλογή) ζυγιάζει τα δεδομένα και τους κρατάει σε απόσταση. Το είδαμε ότι πάμε κατά διαβόλου, το έβλεπαν Μητσοτάκηδες, Σιμήτηδες και Καραμανλήδες, αλλά δεν μίλησαν, δεν αντέδρασαν κι άφησαν την Ελλάδα κατά κρημνόν και οι τελευταίοι στο χείλος του γκρεμού.
ΤΡΕΞΕ, λοιπόν κι ό,τι αποσώσεις. Πάρε μέτρα που δεν πήρες ως κυβέρνηση του…Καλατράβα και (η επόμενη) των «κουμπάρων», των «ομολόγων» και του Ρουσόπουλου κι έχει ο Θεός. Για τους τέως Πρωθυπουργούς που λούφαξαν, αλλά το κουπί άλλοι θα το τραβήξουν. Αναγκαστικά και χωρίς να είναι ολότελα αθώοι. Γιατί, αν πεις να βγάλεις απ’ την ευθύνη τον πονηρό νεοέλληνα της υπερσυνταγολόγησης με τη συγκατάθεσή του και της επιμονής του για ρουσφέτι (αδικώντας τον διπλανό), είσαι άδικος και θα’ ρθει η ώρα να πληρώσεις. Και ήρθε. Χωρίς να το πολυσκοτίζονται οι κάθε βαθμίδας τέως πολιτικοί, αραχτοί στις βίλες, στον πλούτο και στη συνέχιση των προνομίων τους. Κι εσύ στο μερδικό σου κι εκείνοι στα ανάλογα των αποφάσεων και των πρωτοβουλιών τους. Ωστόσο, εκείνοι με την ατιμωρησία τους, αλλά εσύ με τον σταυρό του μαρτυρίου στην πλάτη. Κι ας έφταιξες λιγότερο απ’ εκείνους, κι ας μην ωφελήθηκες όσο εκείνοι.
ΔΕΝ είναι υπόθεση…Λιάνας Κανέλλη το αύριο της Ελλάδας κι όμως φωνασκεί. Για την «εξίσωση προς τα πάνω», ενώ μόνο στην «εξίσωση προς τα κάτω» υπάρχει δυνατότητα και ελπίδα. Τόσα κομμάτια είναι η πίττα, που όταν δεν φτάνει για τα στόματα που περίσσεψαν την ξανακομματιάζεις. Δεν το πρόσεξαν τα παλικάρια της κραυγής «λιγότερο Κράτος» και περνούν τη διαμαρτυρία τους για πρόταση. Πως έχουν τη λύση στο τσεπάκι που οι άλλοι δεν την είδαμε και πως με πίττα λιγοστή θα χορτάσουν νηστικοί και χορτάτοι. Δεν μιλούν για δίκαιη, ίση μοιρασιά και «εξίσωση προς τα κάτω» κι εμείς τους θυμίζουμε το «πλεονέκτημα» του κομμουνισμού. Την ίση μοιρασιά της φτώχιας.
