Πως είναι η χώρα που θα θελα να ζω;

Ημέρα μνήμης η χθεσινή και αφού ούτως ή άλλως έχουμε περιέλθει σε τεχνητή ανεργία κάθισα το απόγευμα σπίτι και ασχολήθηκα με ενδιαφέρον σχετικά με την συχνότητα και ποιότητα προβολής των όσων διαδραματίστηκαν τότε από τους Έλληνες καναλάρχε...ς. Μετά από συνεχόμενα zapping διαπίστωσα ότι σιγά-σιγά το όλο περνάει στα ψηλά γράμματα και στις μικρές ειδήσεις. Βέβαια δεν συζητάω για τα στημένα ρεπσρταζ του τύπου τι γιορτάζουμε - χαχα δεν ξέρω - που λένε τα χαρούμενα παιδάκια τα οποία δεν φταίνε ούτε αυτά, ούτε το σχολείο, αλλά η οικογένεια που αρχίζει και στήνεται στα αμερικανικά πρότυπα ή να πω καλύτερα στα πρότυπα της παγκοσμιοποίησης - διεθνούς σοσιαλιστικής και άλλων ευφάνταστων οργανισμών με βαρύγδουπους τίτλους.
Αυτά τα πρότυπα μας τα περνάνε μέσα από χαριτωμένες εκπομπές ψυχαγωγικού χαρακτήρα τις οποίες επαναλαμβάνουν συνεχώς για να μην χάσουμε καμία οξεία.
Αυτοχρισμένοι κριτές, νέοι και νέες που τους αρέσει να τους ξεφτιλίζουν και να μειώνουν τις προσωπικότητές τους, για να πάρουν έναν βαθμό ή να συνωμοτούν ο ένας με τον άλλο για να αποκλείσουν τους μη αρεστούς. Πίσω από τηγάνια και κοφτερά μαχαίρια, με εντυπωσιακά πιάτα του τύπου φάτε μάτια ψάρια ή δείτε τα ρε 'σεις από το γυαλί γιατί ζωντανά δεν πρόκειται, ταλέντα, τραγουδιάρες και μοντέλες, η Ελλάδα έχει ταλέντο, δεν ξέρω όμως αν έχει μέλλον.
Δίνω τον κολλητό μου στον τάκο για να τον ψηφίσει η επιτροπή ή το κοινό και να βγεί εκτός "παιχνιδιού", έτσι λοιπόν προετοιμάζουν τους ρουφιάνους του μέλλοντος, την κοινωνία που ο ένας θα δίνει τον άλλο, 25.000 οι καταγγελίες στο ΣΔΟΕ από φίλους και συγγενείς είπαμε;
Ένα δίωρο αφιέρωμα στην ΝΕΤ μόνο και αυτό πολύ αργά. Μέσα από τις αργυροκουλτούρες του Ράδιο Αρβύλα με το οποίο γελάω, άστε ρε παλικάρια όμως τις συμπόνοιες για τους μετανάστες και τα προσκυνήματα στην Πλατεία Αμερικής, μια χαρά αντέδρασαν οι κάτοικοι. Εμένα 3 ώρες στη βάρκα με είχαν στη Τζέντα για να πατήσω στο λιμάνι και άλλες 3 στο λιμάνι για να βγω έξω στου 42 βαθμούς Σεπτέμβριο μήνα, αφού πρώτα αφαιρέσω τον σταυρό που φορούσα - δώρο της μανούλας μου- γιατί τους προκαλούσα.
Μην μου το παίζετε προστάστες και ηθικοί και κυρίως υπεράνω.
Δεν είμαι υπεράνω και δεν θέλω να είμαι. Όταν έχεις το σπίτι σου στο Πανόραμα και στο Κολωνάκι χέστηκες τι γίνεται στις δυτικές συνοικίες ή στον Άγιο Παντελεήμονα.
Βαρέθηκα.
Πάω να σπάσω καμιά επιταγή, που μάλλον στο τέλος του 3μήνου θα είναι και ακάλυπτη για να πληρώσω τους φίλους των επαγγελματιών προστατών του έθνους, εκείνων που ήταν μέσα στη γενιά του Πολυτεχνείου, που καθοδηγούμενοι ή μη έπραξαν αυτό που θεώρησαν σωστό και πέτυχαν να φέρουν ξανά τη Δημοκρατία στη χώρα μας και να μας οδηγήσουν 25 χρόνια μετά πάλι στη δικτατορία. Όχι στρατιωτική, δεν χρειάζεται αυτή πλέον, οικονομική, θεσμική και κοινωνική.
Αυτή είναι ή χώρα που ζω. Δεν είναι όμως αυτή που θα ήθελα να ζω.Δείτε περισσότερα

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ